To moja setna opinia, podoba mi się ta liczba. :D

Wiele książek Charlesa Dickensa do dziś cieszy się popularnością, ale nie "Opowieść o dwóch miastach", przynajmniej w Polsce. Chyba jest to trochę dziwne, bo ideały zawarte w utworze winny do nas przemawiać i pobudzać pamięć przeszłych dziejów. Ja usłyszałam o tej lekturze tylko dzięki liście BBC, inaczej nie zwróciłabym na nią uwagi.

Londyn i Paryż, Anglia i Francja u schyłku XVIII wieku. W obu krajach panuje głód i ubóstwo, szerzy się przemoc, niepokój i bunt przenikają dusze. Lata wyzyskiwania i ciemiężenia ludu przez arystokrację musiały zrobić swoje, wybucha rewolucja francuska.

"Wolność, Równość, Braterstwo, albo Śmierć"
Trzy pierwsze słowa symbolizują cele do których warto dążyć, Dickens mógł więc popierać pomysł rebelii, ale na pewno zauważył, że tkwią w nas także złe instynkty oraz jak cienka potrafi być granica dobrego i złego. Gilotyna to przewrót, zamiana ról, ofiary stają się katami. Niewinni nadal giną, coś się zmieniło, a jednocześnie wcale nie. I to jest najbardziej przerażające.

Dickens operuje tutaj poetyckimi opisami i daje nam takich bohaterów, aby jak najmocniej do nas przemówić, więc nie każdemu przypadnie to do gustu. Ja akurat dałam świadomie porwać się temu prądowi pióra autora. Dostrzegam przestrogi, jak i pociechę, dlatego uważam "Opowieść o dwóch miastach" za udaną historię z wieloma ważnymi przesłaniami. Można ją czytać wiele razy i zawsze odkryć coś nowego. Mimo pewnej powagi książkę czyta się lekko. Podziwiam co zrobił Sydney Carton. Jego czyn spiął klamrą wszystkie wydarzenia, które od początku prowadziły do takiego, a nie innego zakończenia.

To moja setna opinia, podoba mi się ta liczba. :D

Wiele książek Charlesa Dickensa do dziś cieszy się popularnością, ale nie "Opowieść o dwóch miastach", przynajmniej w Polsce. Chyba jest to trochę dziwne, bo ideały zawarte w utworze winny do nas przemawiać i pobudzać pamięć przeszłych dziejów. Ja usłyszałam o tej lekturze tylko dzięki liście BBC, inaczej nie zwróciłabym na...