Są różne powody dla których ludzie sięgają po książki. Fabuła, ulubiony autor, piękna okładka. Powodem dla którego przeczytałam ,,U4: Koridwen” jest tytuł. A konkretnie zawarte w nim imię głównej bohaterki. Tak, postanowiłam przeczytać tą książkę tylko dlatego, że główna bohaterka ma celtyckie imię i jest Bretonką. Gry to totalnie nie moja bajka, mimo szczerych chęci nie jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy się w nie angażują i przeżywają ich fabuły, więc książka osnuta na grze fabularnej sama z siebie by mnie do siebie nie przyciągnęła. Natomiast moja miłość do kultury celtyckiej nie gaśnie i w rezultacie, mimo powtarzania sobie ,,To jest o grze fabularnej, jakichś ekspertach i mistrzach gry, znowu poczujesz się jak dziwadło, które nie rozumie fenomenu gier”(oczywiście piszę to żartobliwie), w końcu musiałam przeczytać ,,Koridwen”.

,,U4” to seria autorstwa czterech francuskich pisarzy, opisująca świat po apokalipsie spowodowanej tajemniczym wirusem. Ludzkość zaczyna wymierać, ostają się tylko nastolatki w wieku 15- 18 lat. Każdy z czterech francuskich autorów stworzył powieść z perspektywy jednego nastolatka. Bohaterką tego tomu jest Koridwen, nastolatka z Bretanii, która w wyniku epidemii utraciła rodziców i teraz zajmuje się opieką nad upośledzonym umysłowo kuzynem Maxem. Pewnego dnia dziewczyna znajduje pozostawiony przez jej ukochaną zmarłą babcią, zielarkę uchodzącą za czarodziejkę i spadkobierczynię tradycji druidów, która nauczyła Koridwen szacunku do kultury bretońskiej. Babcia informuje Koridwen, że teraz to ona jest dziedziczką magicznej tradycji, a jej zadaniem jest ocalić świat przed zagładą. Przed epidemią Koridwen była ekspertem w internetowej grze Warriors of Time i niedługo po znalezieniu listu, dostaje wiadomość od Mistrza Gry, Khronosa, który twierdzi, że Eksperci są w stanie cofnąć czas i zapobiec wybuchowi epidemii. Mimo wielu wątpliwości, Koridwen idąc za radą Khronosa i zmarłej babci, postanawia zaryzykować.

Na moje szczęście, wątek gier nie był najważniejszym w powieści. Za to wątki celtyckie miały naprawdę spore znaczenie i tworzyły klimat. Jestem zachwycona średniowieczną pieśnią bretońską wspominaną na kartach książki i umieszczoną w całości pod koniec(polecam najpierw przeczytać ją całą, żeby lepiej się wczuć) i nawet zrobiłam sobie jej zdjęcie, żeby móc w każdej chwili na nowo poczuć ten niezwykły klimat. Odwołania do bretońskiej kultury, babcia jako swoisty stróż i Koridwen jako spadkobierczyni druidów – to wszystko tworzyło coś niesamowitego i tak odmiennego od reszty antyutopii dla młodzieży. Bardzo podobały mi się też wplątywane co jakiś czas do fabuły legendy bretońskie – zwłaszcza to o córce, która zagląda w zaświaty, by zobaczyć zmarłą matkę. Myślę, że warto docenić ten aspekt ,,Koridwen” nawet jeśli nie jest się fanem kultury celtyckiej – po pierwsze, autor zwraca tu uwagę na kulturę nieco mniej znaną i rozpowszechnioną niż np. japońska czy grecka i dzięki temu przybliża nam czyjąś tradycję. Po drugie, odchodzi od irytującego(mnie) schematu przedstawiania danego kraju tylko z perspektywy stolicy. Paryż jest wszędzie, natomiast tutaj mamy Bretanię, która ma dość znaczną kulturową odrębność i została wcielona do Francji dopiero w 1532 roku.

Jednak nie mogło być tak pięknie, żeby wszystko mi się podobało. Jestem straszną romantyczką, ale w tym wypadku chyba lepiej byłoby zrezygnować z wątków miłosnych. Można powiedzieć, że Koridwen miała podchodzące pod uczucie relacje z czterema bohaterami, jednak każda z nich została bardzo szybko opisana i ucięta i właściwie nie wiadomo do końca skąd się te uczucia wzięły. Fabuła jest ciekawa, ale dość statyczna, nie dzieje się jakoś dużo i trudno poczuć nastrój zagrożenia, niby są jakieś patrole, żołnierze, ale bohaterka swobodnie biega po mieście, jeśli wymaga tego sytuacja. Zakończenie było zdecydowanie za szybkie, przez większość akcji w ogóle różne kwestie nie były rozważane, po czym w ostatnim rozdziale wszystko szybko się wyjaśnia przez co zabrakło elementu tajemnicy i zaskoczenia, które cenię w tego typu książkach. Trochę też mi zgrzytało połączenie pradawnych tajemnic druidów i gier komputerowych(ale ja bym najchętniej w ogóle wyrzuciła ten cały wątek z grą). Natomiast drugim, po opisaniu kultury bretońskiej, elementem była więź między Koridwen a Maxem. Zdecydowanie jest to najbardziej emocjonalny wątek w tej powieści.

,,Koridwen” polecam fanom młodzieżowych antyutopii, ale też tym, którzy chcą się dowiedzieć czegoś na temat kultury bretońskiej w lekkiej formie. Przez całą lekturę zastanawiałam się, czy czytać kolejne tomy. Raczej nie znajdę w nich już tego urokliwego celtyckiego klimatu, ale jako że wiele tajemnic książkowego uniwersum nie zostało wyjaśnionych, myślę, że postaram się też przeczytać inne tomy. Być może pozwolą lepiej zrozumieć mi tą historię.

,, Dopóki pozostajesz szczera sama ze sobą, dopóki nie ranisz innych, nie można ci nic zarzucić. Dobrze, że popełniasz błędy, w ten sposób nauczysz się życia. Jesteś jeszcze za młoda, żeby znać dobrą drogę.”

Są różne powody dla których ludzie sięgają po książki. Fabuła, ulubiony autor, piękna okładka. Powodem dla którego przeczytałam ,,U4: Koridwen” jest tytuł. A konkretnie zawarte w nim imię głównej bohaterki. Tak, postanowiłam przeczytać tą książkę tylko dlatego, że główna bohaterka ma celtyckie imię i jest Bretonką. Gry to totalnie nie moja bajka, mimo szczerych chęci nie...