Już od dawna miałam ochotę na trochę klasyki. A że Dostojewskiego cenię za "Zbrodnię i karę" oraz "Biesy" postanowiłam sięgnąć po tę pozycję. Trochę przeraziła mnie objętość kiedy pani bibliotekarka podała mi tomiszcze, ale postanowiłam się nie zrażać.
Książka zdecydowanie wymaga od nas skupienia. Nie jest to pozycja, którą mogłam czytać pośród rodzinnego zgiełku. Wykorzystywałam więc zacisze swojego pokoju, w którym zaszywałam się przez ostatni tydzień poznając dzieje postaci "Braci Karamazow". Po skończonej lekturze mogę jedynie powiedzieć: geniusz i najlepsza książka Dostojewskiego (spośród do tej pory przeczytanych oczywiście).
Trudno jest zrecenzować coś, co wzbudza w nas ogromne emocje, zadziwia, uczy, rozbawia. Można chociaż próbować.
Przede wszystkim podziwiam pana Dostojewskiego za umiejętność opowiadania. Moja polonistka twierdziła, że dawniej na ziemiach polskich i rosyjskich częste były spotkania na werandach i długie, czasami całonocne dysputy. Powieść "Bracia Karamazow" tak trochę potraktowałam, jakby autor siedział obok i raczył mnie historią opisaną w książce. Niemal nie mogę w to uwierzyć, ale ta pozycja naprawdę nie zanudza czytelnika! Warto się o tym samemu przekonać!
Wszystkie postacie są nakreślone po mistrzowsku. Zróżnicowanie mamy w samej rodzinie (i to jakie! od Aloszy, mieszkającego w klasztorze, przez lubieżnego ojca, pijackiego Dmitrija, po uczonego, bezbożnego Iwana), a co dopiero przy tak wielu wątkach pobocznych. Świetne postacie kobiece - nie dziwię się, że wymarzoną rolą sławnej pani Monroe była właśnie Gruszeńka.
Kluczem sukcesu są jednak tematy poruszane przez autora. Ja najbardziej byłam zachwycona polemikami na temat Boga i wiary. Kilka naprawdę mocnych tekstów, wartych zapamiętania. Do tego wszelkie interakcje między bohaterami, sceny pełne napięcia, oczekiwania.
Osobiście jestem zachwycona i polecam wszystkim, którzy mogą akurat poświęcić trochę czasu na tę lekturę.

Już od dawna miałam ochotę na trochę klasyki. A że Dostojewskiego cenię za "Zbrodnię i karę" oraz "Biesy" postanowiłam sięgnąć po tę pozycję. Trochę przeraziła mnie objętość kiedy pani bibliotekarka podała mi tomiszcze, ale postanowiłam się nie zrażać.
Książka zdecydowanie wymaga od nas skupienia. Nie jest to pozycja, którą mogłam czytać pośród rodzinnego zgiełku....