Iwan Gonczarow

Czym skorupka za młodu nasiąknie... Żywy, ciekawy świata i chętny do zabaw z rówieśnikami chłopiec, był obiektem opacznie rozumianej troski rodziców, a za ich przykładem - także pozostałych dorosłych. Chora nadopiekuńczość już na starcie podcięła chłopcu skrzydła: zabiła kreatywność i inicjatywę, pozbawiła wszelkiej indywidualności, a w zamian zrobiła z niego gnuśnego nieroba i bumelanta, niezdolnego do podejmowania racjonalnych życiowych decyzji. Ilia Iljicz wszedł w dorosłe życie niczego o życiu nie wiedząc. Nie wiedział jakie zmiany zachodzą w rosyjskim społeczeństwie, co dzieje się wokół niego i na świecie, a nawet tego, jaka jest kondycja finansowa Obłomówki - majątku, z którego dochodów się utrzymywał. Z drugiej strony był to człowiek ujmująco szlachetny, obdarzony dobrym sercem i wyjątkową tolerancją dla nieznośnych wad charakteru i bałaganiarstwa swojego służącego Zachara oraz łajdactw niektórych bliskich znajomych. Czym doprowadzał mnie do takiej irytacji, że gdybym tylko mogła, z ochotą skopałabym mu tyłek. Nie żartuję! Przeciwieństwem Obłomowa, ale także prawdziwym przyjacielem i dobrym duchem, jest Andriej Karłowicz Sztolc, uważany za Niemca, choć pochodził z mieszanej rodziny - jego matka była Rosjanką. To – tak uważam - celowy zabieg Gonczarowa, który chciał wstrząsnąć rosyjskim czytelnikiem. Wyposażył Sztolca w cechy, które powszechnie uważane są za narodowe cechy Niemców i skonfrontował je z cechami przypisywanymi Rosjanom. I tak z jednej strony mamy pracowitego, sumiennego, zdyscyplinowanego, choć pozbawionego słowiańskiej fantazji Niemca, po drugiej stronie jest Rosjanin - opieszały, niechlujny, nieskory do pracy dla siebie i nad sobą (jakim mnie, Boże, stworzyłeś, takim mnie masz). Książka ma spore rozmiary, jest dość pokaźna i niektórzy mogliby nawet uznać ją za ciut przydługą. Mnie „Obłomow” zachwycił, a nie znużył. Zdążyłam się podczas czytania zżyć z Ilią Iljiczem i to tak mocno, że pod koniec tej powieści nie byłam w stanie powstrzymać się od łez.