O panu do niedawna nie słyszałem, sięgnąłem z ciekawości, zaintrygowany uporczywymi namowami pewnej osoby i... Zdecydowanie nie żałuję. Potrzeba sporego talentu, by o wydawałoby się zwykłych, codziennych sprawach i/lub wydarzeniach, pisać w sposób nie tylko niebanalny, ale wręcz skłaniający do refleksji. Do tego lekko, w sposób przystępny i co (jak dla mnie istotne) ze sporą dawką humoru. Tym większego (talentu) biorąc pod uwagę formę (krótką), którą pan Keret co trzeba mu przyznać, faktycznie posługuje się świetnie. Plus również za odwagę/otwartość, w poruszaniu, opisywaniu dość osobistych tematów. I kolejny za odświeżający niezwykle w przypadku pisarza żydowskiego/pochodzącego z Izraela, brak patosu i/lub nawiązań do holocaustu (są oczywiście, ale raczej w kontekście rodzinnym niż historycznym/społecznym). I jeszcze jedne za zaskakująco świeże i momentami dość kpiące, by nie powiedzieć krytyczne zarazem spojrzenie na siebie i swych rodaków. Rzadko się zdarza by (zwłaszcza, że nic mnie z autorem praktycznie nie łączy) czyjś sposób widzenia, podejście do życia, aż tak bardzo przypadł mi do gustu. Zdecydowanie mam zamiar sięgnąć po inne Jego książki. Chociażby dlatego(choć nie tylko), że jak to się mówi, zabił mi trochę ćwieka, a mianowicie, kogoś mi Jego pisanie przypomina, a pomimo usilnych prób i intensywnych rozważań, nadal nie mogę dojść do tego kogo. Może jak poczytam więcej coś mi przyjedzie do głowy. Tak czy inaczej... Zdecydowanie warto. Mocne 8/10.

O panu do niedawna nie słyszałem, sięgnąłem z ciekawości, zaintrygowany uporczywymi namowami pewnej osoby i... Zdecydowanie nie żałuję. Potrzeba sporego talentu, by o wydawałoby się zwykłych, codziennych sprawach i/lub wydarzeniach, pisać w sposób nie tylko niebanalny, ale wręcz skłaniający do refleksji. Do tego lekko, w sposób przystępny i co (jak dla mnie istotne) ze...