"Przepaść" to czwarta przeczytana przeze mnie powieść Nicholasa Evansa (po "W pętli", "Odważnych" i "Sercu w ogniu" - "Zaklinacza koni" zostawiłam sobie na koniec). Książka to również bardzo mi się podobała, jednak nie tak bardzo, jak poprzednie trzy, które trafiły do grona moich ulubionych.
To, co lubię w książkach Evansa, to wyraźnie nakreślone postaci. Każdy wykreowany przez niego bohater ma niepowtarzalną osobowość, która wyróżnia go spośród innych. I to bardzo uprzyjemnia lekturę. Przynajmniej w moim przypadku.
Tego atutu nie zabrakło również w "Przepaści". Każda z postaci jest oryginalna i wyraźna. Zaciekawiła mnie Abbie, sama do końca nie wiedziałam, co o niej myśleć. Z jednej strony była to postać silna i pewna siebie, która ustawiała wszystkich, jak chciała - brata, rodziców, obcych ludzi - z drugiej była jedna osoba, ktorej byłą całkowicie uległa i posłuszna - Rolf - gdzie tak naprawdę to on nią w tym wszystkim kierował, i to przez niego miało miejsce wiele nieprzyjemnych sytuacji.
To zrozumiałe, że Abbie była wdzięczna Rolfowi za to, że ją uratował, aż w końcu z tej wdzięczności całkiem mu się oddała. Osobiście nigdy nie byłam w takiej sytuacji, że zakochałam się w kimś na zabój i byłam gotowa zrobić wszystko dla tej osoby, więc nie wiem jak bym się wtedy zachowała i nie mam prawa krytykować za to Abbie. W końcu, jak mawiają, miłość jest ślepa. Dziś, mimo tylu ostrzeżeń ze strony wszędobylskich mediów, dużo dziewcząt i kobiet nadal wpada w sidła takiej toksycznej miłości i orientuje się o tym wtedy, gdy jest już o wiele za późno, tak, jak było w przypadku Abbie. Z jakiegoś powodu wielu podobają się źli, agresywni mężczyźni, może to w wyniku jakiegoś buntu?
Gdy Abbie zrozumiała swoją sytuację, nic już nie mogła zmienić. To smutne, że w taki sposób skończyła swoje życie, które przecież tak naprawdę dopiero zaczynało się rozkręcać.
W ksiażce dużą rolę odgrywa wątek romantyczny, a nawet dwa - Abbie i Rolfa oraz Sary i Benjamina. Momentami trochę mnie to nudziło, ale w końcu o tym była ta książka - o "przepaści" między kobietą i mężczyzną, tak, jak jest napisane na okładce.
Uważam, że "Przepaść" to dobra książka, podobnie jak inne Evansa. Ich bohaterowie znajdują się w sytuacjach trudnych, ale i takich, które mogą spotkać każdego z nas. Jego powieści to wspaniałe książki o życiu.

"Przepaść" to czwarta przeczytana przeze mnie powieść Nicholasa Evansa (po "W pętli", "Odważnych" i "Sercu w ogniu" - "Zaklinacza koni" zostawiłam sobie na koniec). Książka to również bardzo mi się podobała, jednak nie tak bardzo, jak poprzednie trzy, które trafiły do grona moich ulubionych.
To, co lubię w książkach Evansa, to wyraźnie nakreślone postaci. Każdy wykreowany...