Klęska wojsk koronnych pod wodzą hetmana Żołkiewskiego pod Cecorą uważa się za jedną z największych tragedii w dziejach oręża polskiego. Polski wódz poległ, a po jego dziesięciotysięcznej armii pozostało tylko wspomnienie. Dzieje fatalnej wyprawy mołdawskiej przedstawia Kacper Śledziński w książce „Cecora 1620”.

Wcześniej sterany służbą dla kraju siedemdziesięcioletni Żółkiewski znalazł się w ogniu krytyki opinii publicznej, która oskarżała go o nieudolność w walkach z Tatarami. Byli i tacy, którzy zarzucali mu tchórzostwo. Nic dziwnego, że hetman chciał zamknąć oszczercom usta orężnym triumfem. Okazja nadarzyła się w 1620 roku, kiedy Rzeczpospolita postanowiła interweniować przeciwko Turkom w Mołdawii. Hetman podążył z wojskiem pod Cecorę, gdzie zamknął się w warownym obozie. Z pomocą zbrojną hospodara Grazzianiego chciał zmusić wroga do zawarcia korzystnego pokoju. Niestety, Mołdawianie zdradzili, a w polskich szeregach wybuchły kłótnie. Hetman znalazł się w krytycznym położeniu wobec nadciągającej armii turecko-tatarskiej. Nie mogąc liczyć na posiłki, zarządził odwrót pod osłoną taboru. 7 października dopełnił się ostatni akt tragedii. Tatarzy rozerwali polski tabor i wyrżnęli albo wzięli do niewoli większość żołnierzy (m. in. hetmana polnego Stanisława Koniecpolskiego). Pastwili się także nad ciałem poległego Żółkiewskiego – jego odciętą głowę jako dowód triumfu odesłano do Stambułu. Turcy postanowili pójść za ciosem i w następnym roku zaatakowali całą potęgą. Tym razem jednak Rzeczpospolita zdobyła się na wysiłek, jakiego nie pamiętano od czasów Batorego, i pod Chocimiem odparła najazd.

Klęska wojsk koronnych pod wodzą hetmana Żołkiewskiego pod Cecorą uważa się za jedną z największych tragedii w dziejach oręża polskiego. Polski wódz poległ, a po jego dziesięciotysięcznej armii pozostało tylko wspomnienie. Dzieje fatalnej wyprawy mołdawskiej przedstawia Kacper Śledziński w książce „Cecora 1620”.

Wcześniej sterany służbą dla kraju siedemdziesięcioletni...

Znakomita publikacja.

Znakomita publikacja.