Historia polskiego wywiadu w przededniu II wojny światowej, autor próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie czy polska "dwójka" była w stanie przewidzieć poczynania Niemców, czy można było je w jakiś sposób uprzedzić lub czy w ogóle docierały meldunki sytuacyjne i analizy wywiadowcze do marszałka Rydza-Śmigłego i ministra Becka, czy może grzęzły w biurokracji Sztabu Generalnego i MSZ-tu.
Trzeba przyznać, że na stosunkowo młode państwo Polska dość szybko dorobiła się wywiadu, którego nie powstydziłby się inne państwa. W dużym stopniu wymuszone to było przez położenie geopolityczne.
Ciekawa książka, dostarcza mnóstwo szczegółów na temat pracy polskiego przedwojennego wywiadu, siatek szpiegowskich, które funkcjonowały w Berlinie, we Wiedniu i na Pomorzu. Znajdziemy tu również podstawowe informacje o pracy polskich matematyków z sekcji radio-wywiadu, którzy już na początku lat trzydziestych rozpracowali zasadę działania niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma.

Historia polskiego wywiadu w przededniu II wojny światowej, autor próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie czy polska "dwójka" była w stanie przewidzieć poczynania Niemców, czy można było je w jakiś sposób uprzedzić lub czy w ogóle docierały meldunki sytuacyjne i analizy wywiadowcze do marszałka Rydza-Śmigłego i ministra Becka, czy może grzęzły w biurokracji Sztabu Generalnego...

Nie powiem, czyta się się tę pozycję łatwo i przyjemnie, nastawiona na czytelnika, dość obrazowa, dużo fabularyzowanego dokumentu. Jest pod tym względem dobrze. Ale.... Mam dwie uwagi. Po pierwsze, wbrew tytułowi sugerującemu (również przez objętość książki) kompleksową pozycję analityczną, dogłębnie wgryzającą się w sukcesy i porażki polskiego wywiadu Drugiej RP, otrzymujemy tak naprawdę szczegółowy opis kulis polskiej dyplomacji i jej starań mających na celu uniknięcie wojny. Opis akcji wywiadowczych i pracy wywiadu jest ewidentnie na drugim planie i nie jest należycie wyeksponowany. Takie mam odczucie. Można stwierdzić że to ok. W końcu dyplomacja w dużej mierze karmi się informacjami zdobytymi przez wywiad, jednak w kontekście tytułu książki, zaburzone są w niej relacje między dyplomacją i polityką a wywiadem i niewłaściwie rozłożone akcenty w tym zakresie. Powinna nosić raczej tytuł: "Kulisy polskiej dyplomacji w II RP w latach 1937-39 a praca polskich służb wywiadowczych".
Po drugie, również wbrew tytułowi, pozycja ta obejmuje swym zakresem jedynie dwa-trzy ostatnie lata przed wybuchem wojny, incydentalnie odwołując się do wcześniejszego okresu i właściwie pomijając lata 20-te i okres formowania się polskiego wywiadu.
Podczas lektury tej książki było to dla mnie dość rozczarowujące. Wydaje mi się, że autor chciał stworzyć dzieło, będące rzetelną analizą pracy polskiego wywiadu i jego wpływu na polską politykę, co nie do końca w mojej opinii się udało. Jest to porządnie napisana, ciekawa ale tylko kompilacja materiałów, które znajdziemy u innych autorów zajmujących się tą tematyką i w bogatym materiale bibliograficznym poświęconym historii polskiego wywiadu.

Nie powiem, czyta się się tę pozycję łatwo i przyjemnie, nastawiona na czytelnika, dość obrazowa, dużo fabularyzowanego dokumentu. Jest pod tym względem dobrze. Ale.... Mam dwie uwagi. Po pierwsze, wbrew tytułowi sugerującemu (również przez objętość książki) kompleksową pozycję analityczną, dogłębnie wgryzającą się w sukcesy i porażki polskiego wywiadu Drugiej RP,...

W sali kinowej panował mrok. Na ekranie wyświetlany był jeden z najnowszych filmów z parą sławnych aktorów. Widzowie wpatrywali się w nich jak zahipnotyzowani. W ostatnim rzędzie od góry siedział około trzydziestoparoletni mężczyzna w kapeluszu. Specjalnie wybrał to miejsce. Mógł obserwować każdy punkt sali. W ten sposób nie przeoczył wychodzącego spiesznie człowieka. Po chwili i on wyszedł. Było coś znacznie ważniejszego od oglądania premiery filmowej, ów osobnik posiadał coś bardzo cennego, a były tym informację.

Mało wiedziałem o służbach wywiadu działającego w czasach II RP. Ta książka okazała się dobrym materiałem do przybliżenia tego zagadnienia. Nie jest to typowa pozycja popularnonaukowa. Znalazły się rozdziały, które można byłoby już uznać za fragmenty powieści szpiegowskiej. Autor niniejszej książki Kacper Śledziński, stworzył narrację w której fakty przeplatają się z domysłami, ponieważ nie na wszytko udało się znaleźć odpowiedź, to częste wstawki niczym z powieści nie powinny być zaskoczeniem. Autor wyjawia wiele ciekawych tajemnic z minionej epoki, nie tylko związanych z wywiadem, ale i też spotkaniami polityków na wysokim szczeblu. Cieszył mnie fakt, iż autor poświęcił dość dużo miejsca postaci Jerzego Sosnowskiego - chyba naszego najskuteczniejszego szpiega okresy międzywojennego, który do dziś budzi kontrowersję. Nie mogło zabraknąć wkładu naszych matematyków w rozszyfrowanie niemieckiej Enigmy. Pod tym względem, pozycja ta sprawdza się znakomicie i dostarcza solidnej garści informacji.

Żeby nie było za kolorowo, nie wszystko mi tu przypasowało. Są momenty, które potrafiły nieco znużyć i takie, które były dość niejasno przedstawione. Obiektywnie jednak patrząc, całość prezentuję się bardzo dobrze. Wydarzenia toczą się na przestrzeni istnienia II Rzeczpospolitej i trwają do początku wybuchu II wojny światowej. Dzięki temu możemy być świadkami każdego zwycięstwa, ale i też każdej porażki naszego wywiadu, bo nie zawsze wszystko się udawało, a i nasza historia jest pełna niewykorzystanych okazji. Książka odsłania też kulisy tej ciężkiej i niebezpiecznej pracy. Otrzymujemy szeroki przekrój sylwetek szpiegów i agentów, którzy działali nie tylko dla Polski, ale i dla Sowietów czy Niemców. Pozycja warta przeczytania dla każdego fana szpiegowskich historii, ale i dla tych co dopiero zaczęli się tą tematyką interesować.

W sali kinowej panował mrok. Na ekranie wyświetlany był jeden z najnowszych filmów z parą sławnych aktorów. Widzowie wpatrywali się w nich jak zahipnotyzowani. W ostatnim rzędzie od góry siedział około trzydziestoparoletni mężczyzna w kapeluszu. Specjalnie wybrał to miejsce. Mógł obserwować każdy punkt sali. W ten sposób nie przeoczył wychodzącego spiesznie człowieka. Po...

Zaczęło się od przeczytania niezbyt pochlebnej recenzji w "Plusie Minusie" ale jednak coś mnie tknęło. Gdy następnego dnia wszedłem do księgarni nic specjalnego w oko mi nie wpadło. Gdy zobaczyłem "wojnę wywiadów" i trochę książkę przejrzałem to postanowiłem nabyć. Dawno temu czytałem trochę o tych sprawach,teraz pomyślałem, czemu nie. Pierwsze sto stron poszło migiem. Czym bliżej końca, zwalniałem. Przypominałem sobie różne wydarzenia z przeszłości. Pomyślałem że już to czytałem, może w wersji bardziej skomplikowanej. Mniej było efektownych scen, więcej opisu gry z przeciwnikiem. Pan Śledziński napisał coś na kształt podręcznika wstępnego dla adeptów z momentami i emocjami rodem z J.Bonda. I chyba krytyka tygodnika którą podałem wyżej, m.in tego dotyczyła. Ale pomijając takie dygresje muszę przyznać że w trakcie lektury, szczególnie w końcowej fazie wydarzeń prezentowanych, naszły mnie analogie do współczesności. Traktaty o nieagresji, pakty na rzecz pokoju i porozumienia wojskowe które doprowadziły Europę do tragedii. Czy dzisiejszy świat jest podobny ? Podobno historia kołem się toczy a państwa np. takie jak nasze, swoje bezpieczeństwo na sojuszach opierają. Cóż one są warte, o tym właśnie możemy przeczytać "W tajnej służbie". Jednak z każdej książki możemy jakieś wątki ważne wyciągnąć, o czym nie raz już się przekonałem.

Zaczęło się od przeczytania niezbyt pochlebnej recenzji w "Plusie Minusie" ale jednak coś mnie tknęło. Gdy następnego dnia wszedłem do księgarni nic specjalnego w oko mi nie wpadło. Gdy zobaczyłem "wojnę wywiadów" i trochę książkę przejrzałem to postanowiłem nabyć. Dawno temu czytałem trochę o tych sprawach,teraz pomyślałem, czemu nie. Pierwsze sto stron poszło migiem. Czym...

To była dobra książka aczkolwiek pogubiłam się miejscami. Lubię czytać książki o tej tematyce ale czasem natłok informacji, nazwisk... przytłacza mnie trochę. Tak było tutaj. Jednak czego się dowiedziałam, to moje. Myślę, że pasjonaci będą zachwyceni.

To była dobra książka aczkolwiek pogubiłam się miejscami. Lubię czytać książki o tej tematyce ale czasem natłok informacji, nazwisk... przytłacza mnie trochę. Tak było tutaj. Jednak czego się dowiedziałam, to moje. Myślę, że pasjonaci będą zachwyceni.

Tak, dobrze widzicie. W takim samym stopniu miłośniczka kryminału, w jakim przeciwniczka historii. A tu jednak któryś już raz, pokonuję swoje bariery. Nie zawsze mi się to udaje. Nie wszystkie płoty przeskakuję, ale nie ograniczam się, a to dla mnie ogromny sukces. Szczególnie że zaczęłam z zapałem zgłębiać literaturę historyczną. Nie robię tego już z musu czy z chęci przełamania się, a z ciekawości i chęci powiększenia wiedzy. Żałuję, że w szkole tego zapału nie miałam. A może musiałam dorosnąć do tego etapu w życiu?

Kacper Śledziński ma na swoim koncie już kilka książek, a jak sam przyznaje: pisze takie książki, jakie sam chciałby przeczytać. Jego najnowsza pozycja to „W tajnej służbie. Wojna wywiadów II RP". Nie miałam okazji przeczytać jeszcze żadnej, ale jakoś nie wahałam się nad tą. Prócz historii dorzuciłam jeszcze politykę, a to już dla mnie nie lada wyzwanie. Tyle że niedawno miałam już okazję książkę o tej tematyce czytać. Tu zamiast mafii pojawiają się szpiedzy, wywiadowcy oraz podwójni agenci.

Na co otwiera nam oczy w tej pozycji? Po pierwsze na to, że wojna polsko-niemiecka wybuchła dużo wcześniej niż 1 września. To kilka lat wcześniej oba kraje prowadziły między sobą akcje szpiegowskie, które potem przerodziły się w coś znacznie poważniejszego. Jest polski superszpieg, który dostaje się na niemieckie salony, uwodzi żonę generała i niebawem wykrada tajne plany wojny z Polską. Są genialni matematycy, łamiący szyfr Enigmy czym szokują zachodnich aliantów. Polscy kontrwywiadowcy, którzy przechwytują niemiecką korespondencję i poznają sekrety Rzeszy. Mogłabym tu wymienić więcej przykładów walki II RP ze służbami III Rzeszy czy Związku Radzieckiego, ale po co skoro możecie o tym przeczytać. Nie chcę Wam też, zdradzać więcej niż trzeba, bo stracicie chęć do czytania, a tego bym nie chciała.

Dla mnie, osoby, która dopiero przekonuje się do tej tematyki, na największy plus zasługuje autor z kilku powodów. Jego styl i język są przystępne i zrozumiałe. Do tego trzeba dodać, że pan Kacper trzyma się z dala od nudy, ma lekkie pióro i funduje nam naprawdę wiele ciekawostek. Śledziński funduje nam (a przynajmniej mi) mnóstwo informacji, których nie miałam okazji do tej pory poznać. Będę chciała przeczytać jeszcze coś tego autora, bo jak dla mnie warto.

Tak, dobrze widzicie. W takim samym stopniu miłośniczka kryminału, w jakim przeciwniczka historii. A tu jednak któryś już raz, pokonuję swoje bariery. Nie zawsze mi się to udaje. Nie wszystkie płoty przeskakuję, ale nie ograniczam się, a to dla mnie ogromny sukces. Szczególnie że zaczęłam z zapałem zgłębiać literaturę historyczną. Nie robię tego już z musu czy z chęci...

Śledziński wśród moich znajomych często postrzegany jest jako przedstawiciel pophistorii. Myślę, że to krzywdzące dla autora i nie powinno się go zestawiać z autorami na literę K (płci męskiej i żeńskiej) ;) Owszem, pisze specyficznie i w nurcie popularyzatorskim ale jednak wydaje mi się, że wyciąga więcej i ma szersze pole widzenia, nie mówiąc o kwerendzie. W polskiej historiografii nie mamy wielu badaczy, którzy piszą przystępnie i zrozumiale a przy tym nie nazbyt nudno, więc tym bardziej trzeba szanować kolejne próby zanoszenia kaganka historii pod dachy naszych mieszkań. Sensownie poprowadzona narracja, lekkie pióro i sporo ciekawostek, te atuty decydują o pozytywnym odbiorze pozycji. I nie przeszkadza mi specjalnie, że to książka raczej dla wchodzących w świat "wielkiej gry" o tajemnice. Z przyjemnością przeczytałem i polecam!

Śledziński wśród moich znajomych często postrzegany jest jako przedstawiciel pophistorii. Myślę, że to krzywdzące dla autora i nie powinno się go zestawiać z autorami na literę K (płci męskiej i żeńskiej) ;) Owszem, pisze specyficznie i w nurcie popularyzatorskim ale jednak wydaje mi się, że wyciąga więcej i ma szersze pole widzenia, nie mówiąc o kwerendzie. W polskiej...

Książka Kacpra Śledzińskiego „W tajnej służbie. Wojna wywiadów w II RP” prezentuje działalność wywiadowczą zarówno po stronie polskiej jak i niemieckiej. Autor pokazuje, że wojna polsko-niemiecka nie wybuchła wraz z 1 września, ale toczyła się na kilka lat wcześniej, kiedy to oba kraje prowadziły działalność szpiegowską. Lektura ta dostarcza nam informacji o sposobach szyfrowania depesz czy próbach złamania Enigmy i związanej z tym roli wybitnych polskich matematyków. Dowiadujemy się, co to jest inspiracja, jakie były konsekwencje pracy z Abwehrą oraz dlaczego w środowisku szpiegowskim tak znane było nazwisko Sosnowskiego. Oprócz szeroko zakrojonego obrazu pracy wywiadowców, autor skupia się również na następujących po sobie zdarzeniach czy rozmowach, będących zapowiedzią wybuchu II wojny światowej. W swoich rozważaniach analizuje relacje panujące między III Rzeszą, Polską, ZSRR, Francją oraz Wielką Brytanią. Na kolejnych stronach książki prezentowane są rozmowy pomiędzy przedstawicielami poszczególnych krajów. Zdecydowanie lektura ta dostarcza nam wielu ciekawych informacji i będzie ona ucztą dla pasjonatów historii. Ale nie tylko! Każdy zainteresowany historią naszego kraju na pewno będzie usatysfakcjonowany po jej przeczytaniu.

Mój instagram: my.books.shelf

Książka Kacpra Śledzińskiego „W tajnej służbie. Wojna wywiadów w II RP” prezentuje działalność wywiadowczą zarówno po stronie polskiej jak i niemieckiej. Autor pokazuje, że wojna polsko-niemiecka nie wybuchła wraz z 1 września, ale toczyła się na kilka lat wcześniej, kiedy to oba kraje prowadziły działalność szpiegowską. Lektura ta dostarcza nam informacji o sposobach...

Bardzo dobrze napisana książka. Mnie osobiście podoba się w niej to, że wpisuje się w cykl książek autora zaczynając od Wojny bolszewickiej na II wojnie kończąc.
Dużo wiadomości, dużo postaci, a mimo to czyta się lekko i przyjemnie.

Bardzo dobrze napisana książka. Mnie osobiście podoba się w niej to, że wpisuje się w cykl książek autora zaczynając od Wojny bolszewickiej na II wojnie kończąc.
Dużo wiadomości, dużo postaci, a mimo to czyta się lekko i przyjemnie.