Ewa i Tadeusz. Jacyż oni są piękni, ludzcy, życiowo zniszczeni! Ale nie zniszczeni po skandynawsku, wsobnie, introwertycznie. Górska i Kolski to emocjonalne wulkany, poharatane, nieufne, nieustannie się nawzajem sprawdzające, a chcące sobie ufać, skoro już przyszło im razem pracować. Wśród pokrzykiwania, docinków i wyzwisk, w wyniku których niejedna wrażliwa dusza by się śmiertelnie obraziła, a w najlepszym razie popłakała w wyniku zadanej jej przykrości, czuć między nimi porozumienie połączone z dziwaczną, wręcz masochistyczną troską o to drugie. Masochistyczną, ponieważ, przywykli do samotności i własnych dziwactw Ewa i Tadeusz, odgórnie zostają zmuszeni do współdziałania i partnerstwa. A, co by o nich powiedzieć, to na pewno nie to, że są łatwi we współżyciu. Na kartach Miejsca odosobnienia iskrzy zatem przednio, rzecz jasna nie tylko z powodu charakterów postaci. Płeć, seksualność i niewątpliwa – acz nieco szorstka i w wyniku pędzącej akcji zaniedbana atrakcyjność fizyczna bohaterów (Harasimowicz, ten skubany obserwator, nie daruje Ewie nawet zrogowaceń na piętach, musi o nich wspomnieć!) – robią swoje. Ciągle młode, acz już nie młodzieńcze ciała, zbyt długo skazane były na samotność. Jednakże… I tu Harasimowicz obróci sprawdzony schemat gatunkowy o 180 stopni. Nie napiszę więcej. Bóg rasowej publicystyki i dziennikarskiej chwały, któremu z coraz mniejszą wiarą, acz nadal służę, strącił by mnie za to do piekieł.

Całość do poczytania tu: https://redaktornatropie.pl/2017/01/17/cezary-harasimowicz-miejsce-odosobnienia/#more-2318

Ewa i Tadeusz. Jacyż oni są piękni, ludzcy, życiowo zniszczeni! Ale nie zniszczeni po skandynawsku, wsobnie, introwertycznie. Górska i Kolski to emocjonalne wulkany, poharatane, nieufne, nieustannie się nawzajem sprawdzające, a chcące sobie ufać, skoro już przyszło im razem pracować. Wśród pokrzykiwania, docinków i wyzwisk, w wyniku których niejedna wrażliwa dusza by się...