Czas i miejsce zamknięte w szklanej kuli, przyglądamy się fragmentom, epizodom, które tworzą obraz kreowany przez Boga, Wielkiego Scenarzystę, a może splot pozytywnych okoliczności, bezczelności i pewności siebie sprawiających, że robiąc na odwrót można przetrwać wyprowadzenie z getta, wojnę, głód. Co i kto powoduje, że człowiek jest w stanie nie poddać się, znaleźć rozwiązanie w sytuacji nierozwiązywalnej?

Powieść biograficzna o Elżbiecie Ficowskiej to przede wszystkim opowieść uniwersalna, nie tylko o osobie, ale o ludziach. O zamianie przyjaciół we wrogów a wrogów w przyjaciół. O ludziach, dla których świat przestał istnieć lub oni przestali istnieć dla świata, tylko dlatego, że przeżyli.
Życie Biety to dwa obrazy. W jednym, jak w przypowieści o Samarytaninie, spotyka na swojej drodze nie jednego, ale wielu ludzi jej pomagających, ratujących z sytuacji zdawałyby się nie do wyratowania. Drugi to obraz człowieka zbuntowanego, niezależnego, pragnącego czuć, że życie zależy tylko od niego, z tego czerpie siłę, nadzieję, determinację. Postać Boga, wielkiego scenarzysty wprowadza kolejne pytania: kto tym kieruje, kto na to pozwala - przeznaczenia, los, przypadek, okoliczności, szczęście? Ciekawe jest też to, że Bóg bardzo obecny w części dotyczącej wojny, później znika. Tak jakby świat lat 40,50 był światem bez Boga, a może światem, w którym pozwolił bohaterce być sobą, kierować swoim życiem? Później wraca, a może po prostu ingeruje wtedy, gdy dzieją się sytuacje graniczne?

Narracja sugestywna, oddziałująca na różne zmysły. A przy tym subtelna i pełna wrażliwości. Nie jest tak jak u Krall, że wszystko boli wraz z bólem bohaterów. Tutaj odczuwa się, ale bardziej subtelnie, delikatniej. Przypomina mi też trochę “Dybuka mniemanego” Barta (wplatanie wątków z procesu tworzenia książki) i “Złodziejkę książek” Zusaka (tam śmierć narratorem, tu Bóg bohaterem drugoplanowym). No i jeszcze łyżeczka, o której nic nie napisałem, a tak jak czarna torebka w książce Tuszyńskiej, ma tu swoją moc i wagę. I nie są to jedyne skojarzenia między tymi książkami.

Czas i miejsce zamknięte w szklanej kuli, przyglądamy się fragmentom, epizodom, które tworzą obraz kreowany przez Boga, Wielkiego Scenarzystę, a może splot pozytywnych okoliczności, bezczelności i pewności siebie sprawiających, że robiąc na odwrót można przetrwać wyprowadzenie z getta, wojnę, głód. Co i kto powoduje, że człowiek jest w stanie nie poddać się, znaleźć...

Bardzo lubię delektować się prozą Cezarego Harasimowicza, język jego powieści rozpieszcza czytelnika, niebanalna narracja za każdym razem zaskakuje. Kiedy tylko dowiedziałam się o mającej ukazać się „Biecie” byłam pewna, że czeka mnie kolejna przepięknie opowiedziana, metafizyczna historia. I nie pomyliłam się.
Tym razem Pan Harasimowicz przedstawił czytelnikom postać Elżbiety Ficowskiej, której historią życia autor się zauroczył. Czemu się zresztą nie dziwię. Losy bohaterki książki są bowiem zbiegiem nieprawdopodobnych zdarzeń, których nie sposób racjonalne wytłumaczyć. Kreacja głównej postaci stworzona przez Cezarego Harasimowicza powstała, moim zdaniem, pod wpływem wyjątkowego uroku Pani Biety. Autor opisał ją bowiem podkreślając jej pozytywy, a małe grzeszki „rogatej duszy” poukrywał pod płaszczem humoru i niezwykłego ciepła. Przez wszystkie strony książki wyczuwa się nadnaturalne połączenie dusz autora i jego bohaterki, wielokrotnie dostrzec można nieuniknioność przecięcia się ich ścieżek życia w którymś jego momencie.
Cezary Harasimowicz napisał „Bietę” na podstawie wielu godzin rozmów z jej bohaterką. Bardzo pomogły mu w odtworzeniu prawdy o losach Elżbiety materiały, które zgromadził jej mąż Jerzy Ficowski. Zebrane informacje autor przetworzył przez swoją artystyczną wyobraźnię i wrażliwość, ubrał w piękne słowo pisane i stworzył metafizycznego narratora. I tak oto powstała „Bieta”.

Elżbieta Ficowska urodziła się 5 stycznia 1942 roku w warszawskim getcie. Kiedy Elżunia miała sześć miesięcy, dzięki ludziom związanym z Ireną Sendlerową, została z getta uratowana. Niemowlę rodzice uśpili laudanum, umieścili je śpiące w drewnianej skrzynce i spojrzeli na swoje dziecko po raz ostatni. Dziewczynkę, dzięki pomocy dobrych i odważnych ludzi, wywieziono ukrytą pod cegłami poza teren odizolowania Żydów. Jedyną pamiątką, a jednocześnie metryką Biety jest srebrna łyżeczka z wygrawerowanym imieniem i datą jej urodzenia. Malutką Elżunią zaopiekowała się Stanisława Bussoldowa, wychowała ją i kochała jak rodzoną córkę. O swoim pochodzeniu Bieta dowiedziała się przypadkowo kilka lat później. Jej rodzicom – Heni i Joselowi Koppelom oraz jej dziadkom nie udało się przeżyć gehenny getta, zginęli kilka dni po jej oddaniu.
Elżbieta Ficowska ukończyła Wydział Psychologii i Pedagogiki na Uniwersytecie Warszawskim. Jest autorką książek, opowiadań, słuchowisk i tekstów piosenek dla dzieci, a także działaczką społeczną. Od lat 70. związana była z opozycją demokratyczną w Polsce. Była także doradcą i rzeczniczką prasową ministra pracy i polityki socjalnej Jacka Kuronia. Jej życie jest pełne barw, pięknych chwil i dobrych ludzi. Bohaterce książki, mimo przeżytej trudnej historii, bez wątpienia przyświeca dobra gwiazda.

„Bieta” to powieść nietuzinkowa, niebanalna, niepowtarzalna. Jej początek, opowiadający o malutkiej Elżuni i losie jej biologicznej rodziny jest do bólu emocjonalny, trudny w odbiorze dla czytelnika przytłaczanego ludzkim cierpieniem. Historia dalszych losów Biety jest zdecydowanie spokojniejsza, momentami zabawna, ale też wzruszająca, delikatna i czuła.
Jak twierdzi sam autor, napisana przez niego książka nie jest biografią. To powieść beletrystyczna oparta na wielu rozmowach autora z główną bohaterką, udokumentowana dzięki zapiskom i informacjom zdobytym przez jej męża. Język powieści jest obrazowy, finezyjny, wręcz poetycki. Atutem utworu są malownicze opisy oraz doskonale odtworzona topografia Warszawy.
Przesłaniem tekstu Pana Harasimowicza jest miłość - bezgraniczna, przekazywana drugiemu człowiekowi i odbierana w dwójnasób. Ważną myślą powieści jest motyw scenariusza życia napisanego dla każdego z nas. To w nim zawarta jest prawda o tym, co nam w życiu pisane.
Zaskakujący w powieści jest narrator, ma on wymiar metafizyczny, nazwany został przez autora „Wielkim Scenarzystą”. To on odpowiada za ocalenie Elżbietki i nadaje sens jej życiu.
Również skrzyżowaniu swoich ścieżek życia z losem Biety, autor nadaje wymiar metafizyczny. Nie wierzy on, że do ich spotkania przyczynił się ślepy los.

Jeżeli macie ochotę przeczytać książkę opowiadającą o nieprzeciętnej kobiecie, poznać jej wyjątkowe koleje losu oraz pochylić się nad tematem scenariusza życia przewidzianego dla każdego z nas, sięgnijcie po tę książkę.

Bardzo lubię delektować się prozą Cezarego Harasimowicza, język jego powieści rozpieszcza czytelnika, niebanalna narracja za każdym razem zaskakuje. Kiedy tylko dowiedziałam się o mającej ukazać się „Biecie” byłam pewna, że czeka mnie kolejna przepięknie opowiedziana, metafizyczna historia. I nie pomyliłam się.
Tym razem Pan Harasimowicz przedstawił czytelnikom postać...

Historia niesamowita i warta opowiedzenia – aż dziw, że nie została opisana w całości wcześniej (jeśli dobrze pamiętam, była wspomniana w książce o Sendlerowej). Zdecydowanie wolę jednak oszczędniejsze środki wyrazu i to głównie zaważyło na mojej ocenie.

Historia niesamowita i warta opowiedzenia – aż dziw, że nie została opisana w całości wcześniej (jeśli dobrze pamiętam, była wspomniana w książce o Sendlerowej). Zdecydowanie wolę jednak oszczędniejsze środki wyrazu i to głównie zaważyło na mojej ocenie.

Wciągająca i wzruszająca historia o dziewczynce, która przyszła na świat w gettcie. Została uratowana dzięki podwójnej sile miłości - płynącej od matki żydowskiej, która chciała ocalić dziecko i od matki polskiej, która się nim zajęła. Cezary Harasimowicz porywająco i z głębokim uczuciem ukazał niezwykłe koleje losu Elżbiety Ficowskiej. To lektura, której nie można przegapić!

Wciągająca i wzruszająca historia o dziewczynce, która przyszła na świat w gettcie. Została uratowana dzięki podwójnej sile miłości - płynącej od matki żydowskiej, która chciała ocalić dziecko i od matki polskiej, która się nim zajęła. Cezary Harasimowicz porywająco i z głębokim uczuciem ukazał niezwykłe koleje losu Elżbiety Ficowskiej. To lektura, której nie można przegapić!