Poczułem, że ktoś zrozumiał mnie lepiej, niż wskazywałby na to krótki okres naszej znajomości. Człowiek, który posiadł umiejętność rozmawiania w myślach, przejrzał na wylot moje pragnienia i stał się powiernikiem tego wszystkiego, co nawet jeszcze na dobre nie opuściło umysłu. Z nim mogłem budować, będące jeszcze w sferze marzeń idee sprawiedliwości. Z jego udziałem obserwowałem zszarganą ludzką godność. Za jego przyzwoleniem stałem się świadkiem serdecznej bezinteresowności. To on wystąpił w roli zwornika szalonych myśli, nienaturalnie rozległych rozważań, wątpliwości targających sumieniami. Ale przede wszystkim stał się apostołem cichej lecz bardzo walecznej prawdy. Dzięki niemu bez słów zrozumieli się ludzie poszukujący sensu wszystkiego co ich otacza. Jego życie musiało zaistnieć aby inni dostrzegli to, czego nie widzieli wcześniej. A ja przyglądałem się temu z boku i zastanawiałem się, jak mógłbym skorzystać z porad głuchoniemego człowieka, posiadającego wielki dar przyciągania ludzi.

"Serce to samotny myśliwy" jest opowieścią o ludziach mających wspólną tajemnicę. Przez cały czas czekają tylko na to, aby powiedzieć sobie niewypowiedziane nigdy przedtem słowa. Snują się po zakamarkach powieści, zagłębiając się w rozpacz i osiągając dno swoich dociekań. Wyglądają jak skupieni u boku wielkiego nauczyciela prawdy, który łączy ich myśli. On uczy ich poznać samego siebie tak dobrze, jak tylko można najlepiej. Jego celem jest przygotowanie do głoszenia innym dobrej nowiny samym tylko spojrzeniem, krótkimi gestami przy których słowa znaczą zbyt dużo. On umie tak wiele, przy tak małym zasobie możliwości. Wystarczają mu jedynie szare oczy dostrzegające wszystko co go otacza. John Singer to nieprzenikniona postać, ukazująca refleksje nad samotnością i odmiennością.

Carson McCullers pokazała swoją wielką społeczną wrażliwość. Nieobce jej wykluczenie z powodów rasowych, stało się tłem wydarzeń rozgrywających się wśród zwykłych ludzi. Piórem podjęła walkę z wyzyskiem i niesprawiedliwością. Słowem pisanym głosiła hasła o poszanowanie praw człowieka, bez względu na jego kolor skóry czy majątkowy status. Wzięła udział w debacie, czy bronią przeciwko uciskowi powinna być cierpliwość czy też twardy i silny opór. W kraju dotkniętym bolesnymi nierównościami ukazała straszną wściekłość ludzi rozumiejących okrucieństwo i beznadziejność życia. Zadała pytania o powody arogancji tych, którzy mają śmiałość wywyższać się ponad wszystkich pozostałych.

Czytając tę książkę odczuwałem duże emocjonalne napięcie. Czułem je pośród iskrzącej nędzy. Widziałem je w szukających pomocy i podobnych do siebie barwą duszach. Irytowała mnie rasowa segregacja, której nie potrafiłem zrozumieć. Męczył mnie poziom osamotnienia ludzi marzących o naprawie stosunków społecznych. Moją ambicją było poprawienie losu bohaterów książki, która dała mi możliwość stanięcia przed wielkimi problemami, gnębiącymi amerykańskie Głębokie Południe. To wszystko co widziałem, wydarzyło się ponad siedemdziesiąt lat temu. Jednak do dzisiaj w tej części Stanów Zjednoczonych zdarzają się największe napięcia rasowe. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że Carson McCullers swoim literackim wkładem przyczyniła się do zmniejszenia nienawiści pomiędzy ludźmi.

Poczułem, że ktoś zrozumiał mnie lepiej, niż wskazywałby na to krótki okres naszej znajomości. Człowiek, który posiadł umiejętność rozmawiania w myślach, przejrzał na wylot moje pragnienia i stał się powiernikiem tego wszystkiego, co nawet jeszcze na dobre nie opuściło umysłu. Z nim mogłem budować, będące jeszcze w sferze marzeń idee sprawiedliwości. Z jego udziałem...