Żałuję, żałuję i jeszcze raz żałuję, że najpierw obejrzałam film. W przypadku "Psychozy", jeżeli chce się przeżyć uwielbiane przez czytelników uczucie "duchowego zwalenia z nóg", powinno się najpierw przeczytać książkę.

Norman Bates - prawie każdy słyszał o tym tłamszonym przez całe życie przez matkę chłopcu, a później mężczyźnie. Wielu, za sprawą filmu Hitchcocka oraz niedawno powstałemu serialu "Bates motel" poznało tego uroczego młodzieńca i zapewne wiedziało, jak to z jego psychiką było.

Ciekawy przypadek Normana Batesa, chciałoby się napisać... O ile w "Psychozie", jako filmie, zaskoczyła mnie sama gra aktorska i ciekawa historia (zakończenie niestety znałam już dzięki filwebowym trollom), tak czytając książkę, spodziewałam się dobrego wyjaśnienia postępowań Normana. Co prawda nie spełniały one moich wygórowanych ambicji, a sama choroba głównego bohatera została sprowadzona do opisu jego toku myślenia, nie zawiodłam się.

"Psychoza" Roberta Blocha podobała mi się głównie ze względu na to, jak szybko i dobrze się ją czytało. Co prawda, wiele razy miałam w rękach o wiele lepsze książki, lepiej przedstawionych bohaterów oraz bardziej zabójczą akcję, jednak podczas tej lektury nie musiałam odkładać książki zbyt często, by potem do niej wrócić. Raz chwycona, musiała być od razu skończona.

Rober Bloch ma ładny styl pisarski. Nie genialny, niezbyt artystyczny, jednak według mnie dobry. Potrafi wciągnąć, co jest dla mnie jedną z priorytetowych spraw.
Żałuję, że najpierw oglądałam film. Alfred Hitchcock bardzo dobrze zekranizował tą książkę. Czytając odtwarzałam sobie w głowie sceny z filmu. Różnił się naprawdę niewieloma szczegółami. Nie wątpię, że gdybym wcześniej nie obejrzała "Psychozy" oraz nie znała zakończenia, szczęka by mi opadła. Niestety jednak, wiedziałam kim jest Norman i co stało się z jego matką.

Postać Normalna figuruje na czele moich ulubionych? postaci - nie, to złe określenie. Młody Bates wzbudza we mnie to samo zainteresowanie, które zdołał wskrzesić we mnie Hannibal Lecter - zabójczą ciekawość. Jest mi przykro, że w "Psychozie" tak mało było napisane o przeszłości Normana. Chciałam poczytać o jego relacjach z matką, jakie wydarzenia sprawiły, że był o nią tak chorobliwie zazdrosny; co czuł, gdy otruł ją i jej ukochanego; jak czuł się, przechodząc metamorfozę w nią samą. Co prawda mogę to sobie powoli tłumaczyć oglądając w cale nie tak zły serial "Bates motel". Mimo wszystko, chciałabym mieć to opisane. Myślę, że Robert Bloch podołałby temu bez problemu. Dziwi mnie, że tego nie zrobił. Teraz już niestety nie będzie mu dane wydać czegokolwiek, ponieważ jego ciało jest już pewnie w tym samym stanie, co pani Bates podczas akcji książki, jednak myślę, że jako taki prequel "Psychozy" cieszyłby się dużą popularnością.

Podsumowując: jest dobrze. Aż tak dobrze, że nie mówiąc już więcej, zabieram się za "Psychozę II". A właściwie już się za nią zabrałam.

Żałuję, żałuję i jeszcze raz żałuję, że najpierw obejrzałam film. W przypadku "Psychozy", jeżeli chce się przeżyć uwielbiane przez czytelników uczucie "duchowego zwalenia z nóg", powinno się najpierw przeczytać książkę.

Norman Bates - prawie każdy słyszał o tym tłamszonym przez całe życie przez matkę chłopcu, a później mężczyźnie. Wielu, za sprawą filmu Hitchcocka oraz...