Katarzyna Michalak od lat wzbudza w czytelnikach skraje uczucia. Wśród recenzji jej książek można znaleźć zarówno fanatyczne uwielbienie, jak i miażdżącą krytykę. Postanowiłam więc sięgnąć po tytuł z jednego z moich ulubionych gatunków literackich, żeby na własnej skórze przekonać się jak to właściwie jest z twórczością Pani Katarzyny.

Niestety "Gra o Ferrin" trafiła do mojego osobistego TOP10 najsłabszych książek, po jakie kiedykolwiek sięgnęłam. W powieści aż roi się od błędów logicznych, językowych i fabularnych.
Jednak pierwsze co mi się nasunęło podczas lektury to to, że główna bohaterka jest wyjątkowo antypatyczna - nie panująca nad emocjami zołza z absolutnym brakiem instynktu samozachowawczego i pozbawiona zdolności logicznego myślenia. Jest to tym bardziej dziwne, jeżeli weźniemy pod uwagę jej zawód. Pozostałe postaci nie są wcale lepsze. Ich osobowość jest głównie określona przez stosunek do protagonistki: Berenika (swoją drogą chyba najbardziej bezsensowna postać) - nienawidzi Anaeli i ogólnie jest wredną jędzą; Amre - kocha Anaelę, więc cały czas za nią biega i stara się ją ratować, pokazując jaki jest odważny i nieustraszony; Mirella - wpatrzona w swoją panią jak w obrazek, więc przez całą książkę pokazuje lojalność wobec niej, itd. Jedyną choć minimalnie intrygującą osobą jest Sellinaris, chociaż z powodu źle poprowadzonej fabuły jego postać z każdą stroną stawała się coraz bardziej niespójna.

Kolejną "niedoskonałością" powieści jest bardzo słabo przedstawiony świat otaczający bohaterów. Ze świecą szukać informacji o poszczególnych krainach, zasadach panujących w Świecie Światów (Świat Światów, serio...) lub o jego mieszkańcach i ich historii. Jakiś dziwny Las Tysiąca, pojawiający się ni stąd ni zowąd Górale (o których wiemy tyle, że mają kolorowe brody i jedzą ziemniaki z gęstym sosem), międzywymiarowe jeziora, itd. O CO CHODZI?!

Oprócz nieudolnie zarysowanych postaci i przestrzeni wiele do życzenia pozostawia również strona językowa tego arcydzieła. Podczas czytania odnosi się wrażenie, że autorka nie potrafiła się zdecydować na jedno rozwiązanie: czy pisać książkę w czasie teraźniejszym czy przeszłym; czy prowadzić pierwszo- czy trzecioosobową narrację; czy zdecydować się na język poetycki czy rodem z rynsztoka.

Niektóre fragmenty porażają wręcz głupotą: "Anaela przerwała Mirelli stanowczym gestem dłoni, po czym wykonała ruch, jakby sięgała do kieszeni. Kciukiem otworzyła klapkę wyimaginowanej komórki, wystukała numer i poczekała na połączenie.
- Cześć, Reikan, to ja, Anaela... Ja też się cieszę, że cię słyszę. Słuchaj, mam prośbę... Wiem, że ty dla mnie wszystko - mrugnęła porozumiewawczo do oniemiałej Mirelli. - Chcę sobie sprawić zieloną kieckę, wiesz, zieleń pasuje mi do oczu, miałbyś coś przeciwko? Wiedziałam. Słodki jesteś. Ja też cię kocham. Pa! - Cmoknęła nieistniejącą klawiaturę i zamknęła "telefon". - Załatwione!
- Naprawdę rozmawiałaś z księciem? - wyszeptała Mirella, z nabożną czcią patrząc na pustą dłoń Anaeli. Ta zaczęła się śmiać i śmiała się dotąd, aż Mirella dołączyła do niej, poznawszy się na dowcipie." ["Gra o Ferrin", s. 121]

Za każdym razem jak przypomnę sobie ten fragment, zastanawiam się czy aby na pewno wszystko ze mną w porządku, skoro zdecydowałam się przeczytać "Grę o Ferrin" do końca. Podobnie było przy opisach scen gwałtu/próby gwałtu/kazirodczego seksu, które stały się filarem i podstawą fabuły tej książki. Pani Katarzyno, naprawdę?!

Podsumowując - powieść Katarzyny Michalak jest obrazą dla literatury fantasy i literatury w ogóle. Zdecydowanie odradzam sięganie po tę pozycję.

Katarzyna Michalak od lat wzbudza w czytelnikach skraje uczucia. Wśród recenzji jej książek można znaleźć zarówno fanatyczne uwielbienie, jak i miażdżącą krytykę. Postanowiłam więc sięgnąć po tytuł z jednego z moich ulubionych gatunków literackich, żeby na własnej skórze przekonać się jak to właściwie jest z twórczością Pani Katarzyny.

Niestety "Gra o Ferrin" trafiła do...