Dobrze się czyta ale coś jej brakuje....

Dobrze się czyta ale coś jej brakuje....

Dość przeciętna ta książka, przewidywalna, i trochę naiwna.
A zakończenie ani zaskakujące, ani przewidywalne, właściwie nie wiadomo jakie.
Ale to łatwo tak krytykować...

Dość przeciętna ta książka, przewidywalna, i trochę naiwna.
A zakończenie ani zaskakujące, ani przewidywalne, właściwie nie wiadomo jakie.
Ale to łatwo tak krytykować...

Pierwsza powieść Faye Kellerman, którą przeczytałam. Wcześniej miałam styczność jedynie książką na spółkę napisaną z mężem.

Powieść można podzielić na dwie części:
- Pierwsza opowiada o znajomej z dawnych czasów detektywa Deckera. Kobieta na początku powieści angażuje go do pomocy przy jej brutalnym mężu, kiedy ten niedawno ją pobił. Terry pragnie uwolnić siebie i ich wspólnego syna spod władzy głowy rodziny - Chrisa Donattiego z zawodu płatnego zabójcy.
- Druga to sprawa morderstwa młodej kobiety, która zostaje powieszona na budowie. Jak się później okaże, będą to zwłoki pielęgniarki zatrudnionej na oddziale położniczym. Sprawa nie będzie łatwa do wyjaśnienia, zważywszy na bujne życie towarzyskie ofiary.

Powieść pomimo, iż zawiera wiele sympatycznych postaci (mam na myśli detektywów) to brak w niej jakiejkolwiek akcji. Książka tak się ciągła, że myślałam, że już jej nie dokończę w ciągu tygodnia. Pani Kellerman umieściła zaskakujące zakończenie, jednak niepotrzebnie tyle pisała o zwyczajach w kulturze żydowskiej.

Pierwsza powieść Faye Kellerman, którą przeczytałam. Wcześniej miałam styczność jedynie książką na spółkę napisaną z mężem.

Powieść można podzielić na dwie części:
- Pierwsza opowiada o znajomej z dawnych czasów detektywa Deckera. Kobieta na początku powieści angażuje go do pomocy przy jej brutalnym mężu, kiedy ten niedawno ją pobił. Terry pragnie uwolnić siebie i ich...

Szału nie ma ...
Gdybym miała polecić znajomym, to raczej dokonałabym innego wyboru.

Szału nie ma ...
Gdybym miała polecić znajomym, to raczej dokonałabym innego wyboru.

Faye Kellerman nakreśliła „Pętlę” w oparciu o powszechnie znany schemat: zbrodnia motywuje śledczych do działania, którego konsekwencją jest odkrycie prawdy oraz ukaranie winnego. I na tym właściwie mogłabym zakończyć swój wywód, gdyby nie fakt, że historia tylko na pierwszy rzut oka zdaje się być taką, jakich wiele.

O tym przekona się także przydzielony do rozwiązania zagadki związanej ze śmiercią młodej denatki, Peter Decker – sześćdziesięcioletni porucznik z trzydziestoletnim stażem pracy, bowiem pewnego dnia w jego szczęśliwe życie ponownie wkracza dawna znajoma, Terry McLaughlin, prosząc, by był świadkiem rozmowy z mężem, ponieważ obawia się jego reakcji. Zważywszy na to, że ma do czynienia z seryjnym mordercą, lęk jest w pełni uzasadniony. Mimo zachowania najwyższych środków ostrożności, kilka godzin później kobieta znika bez śladu, zostawiając na pastwę losu zdezorientowanego, nastoletniego syna, który w przyszłości ma szansę zostać wielkim pianistą, ale puki co, jego teraźniejszość maluje się w czarnych barwach.

Wszystko to pozwala wysnuć wniosek, że pisarka prowadzi akcję dwutorowo. Przystępnym w odbiorze językiem opowiada historię, która choć nieoryginalna, momentami intryguje czytelnika odkrywającego wraz z detektywami nowe, zapętlone tropy przybliżające do czarnej zasłony przeszłości, której zerwanie rzuca nowe światło na niewyjaśnioną dotąd serię zgonów młodych kobiet.

Mimo to wciąż nie wiadomo, kto odpowiada za śmierć Adrianny i Crystal. Autorka, z właściwym sobie wyczuciem, rzuca podejrzenia na nowe osoby. Czy mordercą jest ktoś z najbliższego otoczenia, a może winnego należy szukać zupełnie gdzie indziej, na przykład w Las Vegas? No i gdzie jest Terry? Żyje, czy podzieliła los zaprzyjaźnionych dziewczyn? Niczego nie można być pewnym, gdy ślady prowadzą do Indii, a mąż – seryjny zabójca, cieszy się wolnością.

„Tyle zbrodni, tak mało czasu”. Nie zwlekajcie więc i odkryjcie mroczne tajemnice Miasta Aniołów, po którym z podniesionym czołem chadzają czarci mordercy.

Cała opinia na stronie: http://www.pieninyinfo.pl/kultura/petla-faye-kellerman-w-recenzji-iwony-niezgody-4779

Faye Kellerman nakreśliła „Pętlę” w oparciu o powszechnie znany schemat: zbrodnia motywuje śledczych do działania, którego konsekwencją jest odkrycie prawdy oraz ukaranie winnego. I na tym właściwie mogłabym zakończyć swój wywód, gdyby nie fakt, że historia tylko na pierwszy rzut oka zdaje się być taką, jakich wiele.

O tym przekona się także przydzielony do rozwiązania...

Książka raczej nie ma nic wspólnego z kryminałem.
W książce brakuje tego "czegoś", co zazwyczaj można spotkać czytając typowy kryminał. Autorka przełożyła ilość na jakość. W tym przypadku im więcej stron, tym książka coraz nudniejsza. 495 stron prawie o niczym. Żadnych ciekawych akcji, zwrotów akcji, osoby dość bezbarwne. Autorka książki bardziej skupiła się na rodzinie głównego bohatera. Historia zabójstw zeszła na drugi plan - nie działo się nic ciekawego poza ciągłymi rozmowami.

Książka raczej nie ma nic wspólnego z kryminałem.
W książce brakuje tego "czegoś", co zazwyczaj można spotkać czytając typowy kryminał. Autorka przełożyła ilość na jakość. W tym przypadku im więcej stron, tym książka coraz nudniejsza. 495 stron prawie o niczym. Żadnych ciekawych akcji, zwrotów akcji, osoby dość bezbarwne. Autorka książki bardziej skupiła się na rodzinie...

Książka wciągająca ale jak dla mnie trochę za długo się wszytko ciągnie.

Książka wciągająca ale jak dla mnie trochę za długo się wszytko ciągnie.

Eee.. a o czym tak w ogóle książka była? To złe skutki niedoczytania imienia. Wypozyczając byłam przekonana, że biorę książkę Jonathana Kellermana. Trafił się Faye. Nie mówię, że Jonathan to mistrzostwo świata. Nie. To po prostu sprawny rzemieślnik w pisaniu thrillerów. A tu? Przebiegło jak zawsze w tego typu przypadkach: kilkanaście pierwszych stron przeczytanych od 'a' do 'z', potem nerwowe kartkowanie i rozmyślania nad tym, jak cenny jest czas, a potem szybkie przeczytanie zakończenia.

Eee.. a o czym tak w ogóle książka była? To złe skutki niedoczytania imienia. Wypozyczając byłam przekonana, że biorę książkę Jonathana Kellermana. Trafił się Faye. Nie mówię, że Jonathan to mistrzostwo świata. Nie. To po prostu sprawny rzemieślnik w pisaniu thrillerów. A tu? Przebiegło jak zawsze w tego typu przypadkach: kilkanaście pierwszych stron przeczytanych od 'a' do...

Bardzo rzadko sięgam po kryminały. Nie wszystkie spełniają moje oczekiwania, często zawodzą, nie potrafią wciągnąć w swoją fabułę. Zdarzają się nieliczne wyjątki po których jestem szczerze zadowolona z efektu jakiego dokonał dany autor. Wtedy jestem w stanie przeczytać powieść w zaledwie jeden dzień przez ciągłą akcję, liczne tajemnice, czy chociażby przez rozmaite zagadki, które trzeba rozwiązać z głównymi bohaterami. Sięgając po ,,Pętle" sądziłam, że zaliczę ją do lektur obowiązkowych, które trzeba przeczytać, jednak po zagłębianiu się w powieść zmieniłam zdanie.

Porucznik Peter Decker pomaga Terry- swojej dawnej znajomej z młodzieńczych lat- rozmówić się z jej mężem Chrisem- płatnym zabójcą. Kobieta została przez niego brutalnie pobita, a teraz oczekuje od niego zgody na separację. Zakończyło się po myśli Terry, wydawać by się mogło, że wszystko poszło jak po maśle, jednak wieczorem okazuje się, że kobieta zaginęła, nie odbiera telefonów, nie ma jej samochodu, torebki, nie zostawiła żadnej wiadomości. Terry rozpłynęła się pozostawiając nastoletniego syna. Co się takiego stało? Czy jej mąż maczał w tym wszystkim swoje palce?

Następnego dnia kierownik budowy odnajduje ciało młodej kobiety powieszonej na krokwi. Okazuje się, że to młoda pielęgniarka, która pracuje w pobliskim szpitalu. Czy to było samobójstwo? Czy może osoba trzecia miała w tym wszystkim swój udział?

Pokaźna cegiełka, która zapewni wiele godzin przyjemnego czytania, wartkiej akcji, niekończącej się adrenaliny. Mi dostarczyła tylko tego pierwszego. Po takiej powieści spodziewałam się czegoś o wiele lepszego. Dla mnie była od zwykłym czytadłem, które niezbyt wciągnęło mnie w swoją fabułę. Nie powaliła w ogóle na kolana. Książka nie jest zła, ani też dobra, dla mnie przeciętna. Opowieść szybko się czyta co jest dodatkowym plusem powieści, posiada bardzo dobrze rozbudowane wątki, dokładne opisy i szczegóły, które dodają charakteru całej książce. Mnie jednak do siebie nie przekonała. Zabrakło mi w niej tej iskry, która sprawiłaby bym nie odłożyła historii na półkę po kilkudziesięciu stronach. Opowieść musi mnie wciągnąć od pierwszych kartek, zaskoczyć, zadziwić, złapać w swoje macki tak bym przeczytała ją do końca, niestety ,,Pętla" się do tego nie zalicza.
Gdy przeleży trochę na półce to może jeszcze do niej powrócę i inaczej spojrzę na całą fabułę. Jak na ten moment daje jej dobrą trójkę. Dobrze mi się ją czytało temu nie mogę zaprzeczyć.

Bardzo rzadko sięgam po kryminały. Nie wszystkie spełniają moje oczekiwania, często zawodzą, nie potrafią wciągnąć w swoją fabułę. Zdarzają się nieliczne wyjątki po których jestem szczerze zadowolona z efektu jakiego dokonał dany autor. Wtedy jestem w stanie przeczytać powieść w zaledwie jeden dzień przez ciągłą akcję, liczne tajemnice, czy chociażby przez rozmaite zagadki,...

"Pętla" okazała się być przyjemną lekturą. Fabuła została dobrze przemyślana. Towarzyszymy bohaterom w ich zmaganiach, razem staramy się rozwikłać zagadkę. Począwszy od pierwszego morderstwa, a kończąc na.. no właśnie, tego wam nie zdradzę.

Akcja nie mknie w zawrotnym tempie, co jest małym minusem w powieści. Śledztwo sukcesywnie posuwa się na przód, autor stara się zainteresować i zaciekawić czytelnika podsuwając kolejne tropy. I udaje mu się to po kilkudziesięciu stronach. Wzbudza ciekawość, dlatego czytamy dalej. Jednakże akcja w moim odczuciu była za spokojna. Historia potrafi zaintrygować, ale nie trzyma czytelnika w większym napięciu. Dlatego też uważam, że pozycja ta jest idealna dla osób, które lubują się w nieco lżejszych, aczkolwiek interesujących kryminałach.

Całość recenzji: http://books-culture.blogspot.com/2016/03/petla-faye-kellerman.html

"Pętla" okazała się być przyjemną lekturą. Fabuła została dobrze przemyślana. Towarzyszymy bohaterom w ich zmaganiach, razem staramy się rozwikłać zagadkę. Począwszy od pierwszego morderstwa, a kończąc na.. no właśnie, tego wam nie zdradzę.

Akcja nie mknie w zawrotnym tempie, co jest małym minusem w powieści. Śledztwo sukcesywnie posuwa się na przód, autor stara się...