Eric Emanuel Schmitt to jeden z moich ulubionych autorów. Pewnie się powtarzam i już wspominałam o tym milion razy, ale tak jest. Jego książki nie są długie, jeśli chodzi o liczbę stron, ale zawierają w sobie dużo treści. Dają do myślenia i zawsze jeszcze kilka dni po skończeniu lektury myślę na jej temat. Nie mogę zostawić bohaterów w spokoju  Zastanawiam się czy zrobiły dobrze, co mogły zmienić, jaki jest sens i najważniejsze jaki ja mam stosunek do miłości i przyjaźni.
W najnowszej powieści Pt. „Zazdrośnice”, napisanej w formie pamiętników, spotykamy 4 szesnastoletnie dziewczyny: Anouchka, Julia, Raphaëlle i Colombe. Przyjaciółki różniące się od siebie wszystkim, przez wygląd po charaktery. Jednak są zżyte i dzielą się swoimi problemami. Jednak do czasu… Mianowicie, gdy miedzy nie wchodzą chłopcy. Bohaterki dużo mówią o miłości. Często ja potępiają, a za wzór do naśladowania stawiają przyjaźń. Według nich to ona wszystko przetrwa i jest wieczna. W szkole do której uczęszczają na zostać wystawiona sztuka Szekspira „Romeo i Julia”. Oczywiście Julia będzie grać Julię. Nie ma natomiast Romea. (Nie zdradzę Wam, kto ostatecznie nim zostanie). Jej finał będzie niespodziewany, nawet dla samych aktorów.

Tytuł moim zdanie odnosi się do tego, że od jednego momentu bohaterki zazdrością sobie wszystkiego. Każdego przeżycia, łzy czy radości. To Julia jest punktem zapalnym całej historii. Przyjaciółki walczą ze strachem, tylko po to, żeby dorównać innym. Zaczyna się wyścig. Co gorsza myślę, że same do końca nie wiedziały o co.
Może o poznanie samego siebie?

Książkę przeczytałam bardzo szybko. Wciągnęły mnie losy bohaterów. Ich problemy z dorastaniem mógł mieć każdy z Nas, więc polecam ją wszystkim. To piękna historia o przyjaźni, miłości i o tym jak zazdrość może doprowadzić do tragedii.
Chociaż moim zdaniem, autor chciał nam pokazać jakie zło może stworzyć kłamstwo i gra na uczuciach drugiej osoby.
Jeśli chcecie lektury, która daje do myślenia. Zapraszam!

Eric Emanuel Schmitt to jeden z moich ulubionych autorów. Pewnie się powtarzam i już wspominałam o tym milion razy, ale tak jest. Jego książki nie są długie, jeśli chodzi o liczbę stron, ale zawierają w sobie dużo treści. Dają do myślenia i zawsze jeszcze kilka dni po skończeniu lektury myślę na jej temat. Nie mogę zostawić bohaterów w spokoju  Zastanawiam się czy zrobiły...