Wnikliwie i trafnie Schmitt przedstawia trudny wiek nastoletni. Niesamowity jest sposób w jaki uchwycił te wszystkie emocje, które targają czterema młodymi dziewczynami. Dziewczynami, ktore stają się kobietami. Okrasza to cytatami z Romea i Julii.

Wnikliwie i trafnie Schmitt przedstawia trudny wiek nastoletni. Niesamowity jest sposób w jaki uchwycił te wszystkie emocje, które targają czterema młodymi dziewczynami. Dziewczynami, ktore stają się kobietami. Okrasza to cytatami z Romea i Julii.

O nastolatkach, dla natolatek..?
Wg mnie dla każdego.
Forma i treść jak na Schmitt'a przystało urokliwie zaskakująca.

O nastolatkach, dla natolatek..?
Wg mnie dla każdego.
Forma i treść jak na Schmitt'a przystało urokliwie zaskakująca.

Kolejny raz Schmitt mnie zachwycił! To zdecydowanie jedna z najlepszych książek jego autorstwa. Przyjaźń, kłamstwa, sekrety i przede wszystkim genialna intryga, której ciężko byłoby się domyślić. Schmitt tak dobrze potrafił oddać emocje nastoletnich dziewcząt, że aż ciężko uwierzyć, że sam nią nigdy nie był. Do tego postać Julii, jej przemyślenia, analiza otaczającego świata, aż ciężko było mi się otrząsnąć na koniec. Shakespeare, pierwsze miłości, przyjaźń, która ma trwać wiecznie i zakończenie, które zaskakuje. Z jednej strony można by stwierdzić, że to książka dla młodzieży, z drugiej podejrzewam, że gdybym trafiła na nią kilka lat wcześniej mogłabym jej nie docenić. Po tej pozycji autor, stał się jednym z moich ulubionych pisarzy.

Kolejny raz Schmitt mnie zachwycił! To zdecydowanie jedna z najlepszych książek jego autorstwa. Przyjaźń, kłamstwa, sekrety i przede wszystkim genialna intryga, której ciężko byłoby się domyślić. Schmitt tak dobrze potrafił oddać emocje nastoletnich dziewcząt, że aż ciężko uwierzyć, że sam nią nigdy nie był. Do tego postać Julii, jej przemyślenia, analiza otaczającego...

Mam wrażenie, że to jednak powieść (w formie poczwórnego pamiętnika) dla nastolatek.

Mam wrażenie, że to jednak powieść (w formie poczwórnego pamiętnika) dla nastolatek.

Książka dla nastolatek na jeden dzień, ot co zwykłe problemy dojrzewających dziewcząt, jednak zakończenie niespodziewane i szokujące.

Książka dla nastolatek na jeden dzień, ot co zwykłe problemy dojrzewających dziewcząt, jednak zakończenie niespodziewane i szokujące.

Ten pan pisze dla mnie! Zawsze będę to powtarzała. Ale nie pisze dla wszystkich, bo gusta czytelnicze różne. I bardzo dobrze. Tym samym zdradziłam oczywiście, że warto. A teraz po kolei.

Cztery nastolatki. W liceum. Związane ze sobą bardzoż, choć jak pokaże ciąg dalszy opowieści- każda przed pozostałymi ma jakieś tajemnice. Jak to w wieku nastolatkowym bywa. Piszą ze sobą na komunikatorze, więc tak naprawdę poznajemy w jednym czasie opinie na dany temat wszystkich czterech. A dane tematy są całkowicie nastolatkowe: pierwsze miłości, pierwsze razy, pierwsze zawody i pierwsze wyzwania i doświadczenia w nowych obszarach. I nieumiejętność radzenia sobie z porażką, niepewnością, kłamstwem. Bo niby skąd nastolatki taką umiejętność mają od razu mieć? A cała ta paleta różności pojawia się przy okazji projektu teatru szkolnego, w ramach którego młodzież wystawi „Romea i Julię”.

Jak się to dzieło wybitne zakończyło wiemy wszyscy, wystawienie jego będzie wymagało więc niezłych umiejętności aktorskich. Dwie z czterech przyjaciółek podejmują wyzwanie. I przygotowują się do swojej życiowej roli.

Książka napisana inaczej niż wszystkie. Z innym pomysłem na narrację, który na pewno nie spodoba się wszystkim. Jako czytelnik dojrzały pierwsza myśl, jaka mi przeszła przez głowę to: typowa pozycja dla nastolatek. Wszystko to znam, wiele przeszłam, tyle, że innym językiem o tym mówiłam. Bo język nie nastolatkowy miejscami bardzo. Ostatnia myśl szła bardziej w kierunku: nastolatki mogą do końca nie odebrać przekazu Schmitta.

Piękna opowieść, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Krótka, bo zaledwie 140 stron, do tego spisy z komunikatora, które znacznie skracają czas potrzebny na przeczytanie strony. Finał nieoczywisty dla mnie zupełnie. Choć przecież powinnam się domyśleć, a jednak nie poszłam tak daleko w moich rozmyślaniach.

Że Schmitt ma duszę kobiety, to ja wiedziałam od dawna. Po przeczytaniu mojej ukochanej „Rękawiczki” i stosu innych cudownych opowiadań. Że ma jeszcze do tego duszę nastolatki dowiedziałam się z tej pozycji.

Myślę, że warto tę książkę dać czytającej nastolatce, przeczytać również, a potem pogadać o tym, jak kobiety w różnym wieku odebrały zamysł Schmitta.

Ten pan pisze dla mnie😊

Ten pan pisze dla mnie! Zawsze będę to powtarzała. Ale nie pisze dla wszystkich, bo gusta czytelnicze różne. I bardzo dobrze. Tym samym zdradziłam oczywiście, że warto. A teraz po kolei.

Cztery nastolatki. W liceum. Związane ze sobą bardzoż, choć jak pokaże ciąg dalszy opowieści- każda przed pozostałymi ma jakieś tajemnice. Jak to w wieku nastolatkowym bywa. Piszą ze sobą...

Stary facet pisze o dojrzewających dziewczętach.
No dobrze.
Język, momentami bardzo piękny, poetycki. Bohaterki, niektóre ciekawsze, inne mniej. Ogólnie nie chcę powiedzieć, że autor wcale nie zna się na psychice nastoletniej dziewczyny, ale to wszystko wyszło tak nienaturalnie i pompatycznie. Przekleństwa niewinności, tylko bez reżyserii wspaniałej Sofii Coppoli.

Stary facet pisze o dojrzewających dziewczętach.
No dobrze.
Język, momentami bardzo piękny, poetycki. Bohaterki, niektóre ciekawsze, inne mniej. Ogólnie nie chcę powiedzieć, że autor wcale nie zna się na psychice nastoletniej dziewczyny, ale to wszystko wyszło tak nienaturalnie i pompatycznie. Przekleństwa niewinności, tylko bez reżyserii wspaniałej Sofii Coppoli.

Bardzo lubię książki Schmitta, a zaczęło się od „Oskara…”. Tym razem jednak mnie nie uwiódł, choć wątek ciekawy. W tej książce autor dowodzi, do czego jesteśmy zdolni, gdy zawładnie nami zazdrość i uraza. Jak cienka linia dzieli miłość i nienawiść, przyjaźń i zemstę? Fabuła oparta jest na pamiętnikach czterech nastolatek, które swoją przyjaźń wystawiają na wielką próbę. Nastoletni świat nie jest już moim, więc może dlatego bez wypieków na twarzy. Można jednak spojrzeć z perspektywy rodzica.

Bardzo lubię książki Schmitta, a zaczęło się od „Oskara…”. Tym razem jednak mnie nie uwiódł, choć wątek ciekawy. W tej książce autor dowodzi, do czego jesteśmy zdolni, gdy zawładnie nami zazdrość i uraza. Jak cienka linia dzieli miłość i nienawiść, przyjaźń i zemstę? Fabuła oparta jest na pamiętnikach czterech nastolatek, które swoją przyjaźń wystawiają na wielką próbę....

Schmitt jak zawsze w świetnej formie. Ciekawie przedstawiona intryga. Tematyka raczej dla nastolatek albo ich matek.

Schmitt jak zawsze w świetnej formie. Ciekawie przedstawiona intryga. Tematyka raczej dla nastolatek albo ich matek.

Cztery szesnastoletnie przyjaciółki.
Jedno niewinne (?) kłamstwo.
Zazdrość? W każdym razie spirala nakręcających się wzajemnie uczuć i zdarzeń.
Świetna.

Cztery szesnastoletnie przyjaciółki.
Jedno niewinne (?) kłamstwo.
Zazdrość? W każdym razie spirala nakręcających się wzajemnie uczuć i zdarzeń.
Świetna.