Brooke Davis

Wzruszyłam się wielokrotnie. Wstrząsnęlo mną, że można mieć tak niezwykle dziecko i je porzucić a potem zdałam sobie sprawę, że często "porzucamy" to, co trudne, że jesteśmy tak trochę instant i chcielibyśmy instrukcji obsługi, schematów działania i patentów. Potem, W miarę rozwoju historii, zobaczyłam że to także historia o starości i o tym, że starsi ludzie często sami słuchają siebie na margines, bo nie ma dla nich niszy w społeczeństwie. Są postrzegani jak ludzie zbedni. Tymczasem świadczy to o naszej bezradności. Naszej, tj. Ludzi młodych. Bardzo często zarówno prawa jak i przywileje są tworzone dla nas, tymczasem nie my jesteśmy większością społeczeństwa. Pomyslalam, że często stajemy się martwi za życia kierując się społecznym "nie wypada". A powinniśmy głosić pochwałę ekscentryzmu i nosić chociażby kolorowe ciuchy, zielone włosy czy dzwoneczki przy torbie, jeśli to sprawia, że się dobrze że soba czujemy. Tak samo możemy okazywać sobie czułość niezależnie od wieku, przeciez starość jest tak samo naturalna jak młodość a to, że wiąże nasze lęki i chcielibyśmy jej zaprzeczyć? To jest nasz problem do przepracowaniu nie ludzi, którzy już są starzy. "Ważne by umrzeć młodym, tak późno jak to możliwe". Tak mi się skojarzyło.