Krótkie i nie do końca dobrze napisane, widać, że autor nie ma doświadczenia, główny bohater to po prostu nadczłowiek. Za to wizja świata niepokojąco aktualna. Wtedy się z autora śmiano, a czas powoli przyznaje mu rację.

Krótkie i nie do końca dobrze napisane, widać, że autor nie ma doświadczenia, główny bohater to po prostu nadczłowiek. Za to wizja świata niepokojąco aktualna. Wtedy się z autora śmiano, a czas powoli przyznaje mu rację.

Przeczytane jako ciekawostka (ze względu na domniemanego autora).
Warsztatowo - góra dostatecznie.
Historycznie - obraz specyficznego sposobu spojrzenia na świat w danym momencie przemian politycznych.

Przeczytane jako ciekawostka (ze względu na domniemanego autora).
Warsztatowo - góra dostatecznie.
Historycznie - obraz specyficznego sposobu spojrzenia na świat w danym momencie przemian politycznych.

Noc cóż....
Roman Giertych postanowił napisać dzieło swojego życia.
Pragnął przekazać w niej Wielką Ideę (wybaczcie : duża ilość Dużych Liter udzieliła mi się z kart omawianej powieści). To odwaga. Bo jeśli ktoś chce przekazać tak wiele, to wyjść z tego może tylko albo arcydzieło albo Dno... A jemu akurat arcydzieło z tego nie wyszło.
Żeby bowiem przekazać wielkie idee trzeba dwóch rzeczy: talentu i subtelności. Jednego i drugiego jednak zabrakło. Podglądy autora (ówczesne) są wtłaczane łopatą na siłę i nachalnie do głowy w sposób stosowny dla socrealizmu. Gdyby ta książka stała się lekturą obowiązkową, to młodzi katolicy i Polacy zmuszeni do jej czytania wyrastaliby z pewnością na ateistów, bolszewików i pederastów...

Jestem na ogół zdania, że nie należy patrzeć na dzieło przez pryzmat moralności autora, ale w wypadku tego jakże dydaktycznego dzieła zrobię wyjątek. Pan Minister Edukacji tak wyraźnie zapierał się autorstwa tego Arcydzieła swojego życia, że na pewno sam je napisał. Chciał tu przekazać swoje Poglądy. Chwała mu za to. Ale ile były warte jego przekonania? Tyle co i jego talent.
Kiedy bowiem został (jakieś 10 lat po napisaniu książki) zdradzony haniebnie przez Prezesa, mógł zrobić wiele rzeczy - np. zaszlachtować kota, przyłączyć się do al-Kaidy, założyć własną organizację, albo odejść z twarzą z Polityki.
Zamiast tego oddał swoją twarz na usługi Lewactwa i został głównym doradcą Rudego Kaszuba.
Pokazał w ten sposób, co było dla niego Najważniejsze...
Jeśliby temu człowiekowi dane było rządzić Polską, to życie w niej mogłoby być również trudne jak przebrnięcie przez 127 długich stron tego powieścidła. Czyli właściwie niemożliwe. Amen.

Noc cóż....
Roman Giertych postanowił napisać dzieło swojego życia.
Pragnął przekazać w niej Wielką Ideę (wybaczcie : duża ilość Dużych Liter udzieliła mi się z kart omawianej powieści). To odwaga. Bo jeśli ktoś chce przekazać tak wiele, to wyjść z tego może tylko albo arcydzieło albo Dno... A jemu akurat arcydzieło z tego nie wyszło.
Żeby bowiem przekazać wielkie idee...

Jak głosiła plotka, autorem tego dzieła miał być podobno pewien bardzo znany polityk prawicy, piastujący przez pewien czas stanowisko ministra. Acz potwierdzenia tejże pogłoski nie sposób znaleźć, zaś sam zainteresowany zaprzeczał. Inna rzecz, że "Za błękitna kurtyną" to chyba najbardziej głupawkogenna rzecz w moich zbiorach i perełka kretynizmu polskiej fantastyki. Katolicka Polska z superbronią i supergantem, przy którym James Bond to pikuś, walcząca z Unią Europejską jako siedliskiem gejów, narkomanów i masonów - tego nie sposób brać poważnie, ale tak właśnie pisze to autor. Miejscami to jest tak głupie, że brzmi jak niezamierzona parodia. wisienką na torcie są nawiązania do wielu znanych polityków, których autor czyni agentami masonerii w Polsce (nazwiska ciut przekręcone, ale bez trudu widać, kto jest kim). Książka z gatunku "tak złe, że aż śmieszne" i w tej kategorii daje się ją nawet czytać. Acz bałbym się ludzi, którzy braliby ją na serio.

Jak głosiła plotka, autorem tego dzieła miał być podobno pewien bardzo znany polityk prawicy, piastujący przez pewien czas stanowisko ministra. Acz potwierdzenia tejże pogłoski nie sposób znaleźć, zaś sam zainteresowany zaprzeczał. Inna rzecz, że "Za błękitna kurtyną" to chyba najbardziej głupawkogenna rzecz w moich zbiorach i perełka kretynizmu polskiej fantastyki....