Ja już tak mam, że lubię wszystko, co inne i kontrowersyjne, co prowokuje, zawstydza i wywołuje burze. Takie też miałam oczekiwania w stosunku do tej książki. A po przeczytaniu czuję pewien niedosyt. Czegoś mi brak.
Pierwsza część owszem ciekawa, bo na podstawie wywiadów, historii i wypowiedzi prawdziwych, a życie jest ciekawe przecież.
Zwrócenie uwagi na zawstydzenie, na zapomnienie czy wręcz niezauważanie przez kobiety swojej „firletki” jest bardzo odważne, bo właściwie nikt do tej pory o niej nie mówił, nawet nie to, że tak nie mówił, ale w ogóle słuch o niej zaginął.
Osobiście ubolewam nad ubóstwem określeń, jakimi można ją nazwać. Bo jedne są albo zbyt medyczne, albo zbyt wulgarne, ale ośmieszające. W nazewnictwie też moim zdaniem wyraża się niesprawiedliwość i różnice w traktowaniu obu płci. Wszystko, co najlepsze, zostało zarezerwowane dla facetów.
Kobiety pełnią w świecie ważne role, mają ważne zadania, poświęcają się, kochają innych i pomagają, ale jakże często zapominają o sobie, o kultywowaniu, zaznaczaniu, mówieniu o własnej kobiecości.
Kobiety jak płeć słabsza fizycznie często są wykorzystywane seksualnie, są ofiarami przemocy. Te doświadczenia zabierają im godność, zabierają dumę z bycia kobietą, niszczą świadomość kobiecości.
Kobiety stają się robotami wyglądającymi jak kobiety.
Bardzo trafnie autorka ujęła i skondensowała sens sprawy w wypowiedziach swoich rozmówczyń.
Jednak druga część książki była dla nudna i o niczym. Ja rozumiem, że było to świadectwo sukcesu sztuki „Monologi waginy”, że poruszyło to społeczeństwem, ale czytanie dziesiątej relacji o tym samym znaczeniu, tylko ujętej innymi słowami, może znudzić.

Ja już tak mam, że lubię wszystko, co inne i kontrowersyjne, co prowokuje, zawstydza i wywołuje burze. Takie też miałam oczekiwania w stosunku do tej książki. A po przeczytaniu czuję pewien niedosyt. Czegoś mi brak.
Pierwsza część owszem ciekawa, bo na podstawie wywiadów, historii i wypowiedzi prawdziwych, a życie jest ciekawe przecież.
Zwrócenie uwagi na zawstydzenie, na...