Troszeczkę czasu na przeczytanie tej książki mi zeszło. Powieść podobała mi się, ale do zachwycających jej nie zaliczę. Żałuję, że autorka poszła po linii najmniejszego oporu i wrzuciła słabe zakończenie (Julia rzucająca się Tomowi na szyję na lotnisku). Do mnie to zupełnie nie przemawia. Mam wrażenie, że trochę nie miała pomysłu na fabułę współczesności. Książka mimo tego niedociągnięcia jednak jest dobra i ciekawie przedstawia realia panujące w XIX wieku. Za to ma niewątpliwie ode mnie plusa!

Autorka przedstawiła w powieści szeroką gamę postaci, począwszy od złych do szpiku kości, skończywszy na pełnych dobroci. Bohaterowie pochodzący z 1830 roku byli o wiele bardziej skomplikowani niż Julia, a więc osoba, od której wszystko się zaczęło. Muszę powiedzieć, że nie podoba mi się końcowe porównanie jej i Toma do Rose i Norrisa, gdyż ci drudzy byli o wiele ciekawszymi postaciami niż rozwódka i lekarz, który nigdy się nie ożenił. Rose miała w sobie siłę i odwagę, jakiej ze świecą szukać, Julia jest jej lichą namiastką. Ale jeśli mam wybrać moją ulubioną postać, niewątpliwie będzie nią O.W.H. - student, który budzi sympatię już od początku. Sympatyczny, otwarty, zawsze chętny do pomocy i nieszufladkujący ludzi.

Jestem wielbicielką książek, których akcja toczy się w czasach już historycznych lub też w świecie innym od naszego (dlatego też często sięgam zarówno po literaturę beletrystyczną, jak i fantastykę), dlatego też przynajmniej część książki bardzo przypadła mi do gustu. Akcja, która miała miejsce w 1830 roku, była bardzo interesująca, w przeciwieństwie do tych nielicznych rozdziałów, które dotyczyły współczesności. Historia Julii była zwyczajnie nudna i zalatywało tu tanim romansem już od samego początku. Na szczęście większa część książki była przeznaczona dla Rose, Norrisa, Holmesa i im współczesnych.

Prawdę powiedziawszy, tytułowe kości gdzieś umknęły mi z pamięci i bardziej skupiłam się na historii Anioła Śmierci z West Endu. Rozwiązanie obu zagadek okazało się bardzo zaskakujące.

Należę do wielbicielek kryminałów, dlatego też najbardziej podobały mi się sceny kryminalne, wszystko, co wiązało się z próbą rozwikłania zagadki Anioła Śmierci.

Dodam jeszcze cytat, który najbardziej zapadł mi w pamięć.
"(...)Czy któryś z panów widział drgawki tężcowe?
Studenci pokręcili głowami.
- Zaczynają się od skurczu szczęki. Usta zaciskają się w groteskowym uśmiechu. Potem dochodzi do napadowego zginania rąk i prostowania nóg. Mięśnie brzucha stają się twarde jak deska. Nagłe skurcze powodują tak gwałtowne wygięcie torsu do tyłu, że mogą popękać kości. Pacjent jest przez cały czas przytomny i potwornie cierpi."

Troszeczkę czasu na przeczytanie tej książki mi zeszło. Powieść podobała mi się, ale do zachwycających jej nie zaliczę. Żałuję, że autorka poszła po linii najmniejszego oporu i wrzuciła słabe zakończenie (Julia rzucająca się Tomowi na szyję na lotnisku). Do mnie to zupełnie nie przemawia. Mam wrażenie, że trochę nie miała pomysłu na fabułę współczesności. Książka mimo tego...