Okładka minimalna, ironiczna.

Czytałem tę książkę na przystankach, w tramwajach, w domu, w autobusach, na uczelni. Zgubiłem ją i żal mi było, że jej nie doczytałem. Potem znalazłem. Pozwalała mi uniknąć tej sytuacji, w której znalazł się autor – bycia sam na sam z myślami. Tyle, że Stasiuk nie jest sam w Polsce, tylko sam w Niemczech. Jedzie na kolejne spotkania literackie.Ma bilet, miejsce do spania, pieniądze, zapewnione spotkanie, paczkę fajek, jima beama (jak nie ma, to johnny’ego walkera), dużo wolnego czasu, zanim przyjedzie pociąg czy odleci samolot i wspomnienia, ma też i oczy, i mózg – wszystko, czego trzeba do inspiracji. Ma też notes – wszystko, czego trzeba do powstania tekstu. Więc pisze. Mówi o Niemczech, napotkanych ludziach, miejscach, skojarzeniach z nimi, o porankach skacowanych i czystych, o dworcach, o architekturze, postaciach historycznych. Chce wyjść poza typowo polskie spojrzenie na Niemców, wbite w pamięć jak zęby gąsiennic Tygrysów w ziemię. Tylko że nie do końca się da, czego autor jest świadomy i sam to komentuje.

Ta książ(ecz)ka niepozorna, choć wywołuje na początku raczej uśmiech politowania (rozmiarowo i czcionkowo), to zaskakuje, w ciepły, spokojny, pogodny sposób. Jak moment, w którym ktoś, kogo widzisz pierwszy raz na oczy, cię zagaduje i po kilku minutach gadacie ze sobą jak kumple, którzy się dawno nie widzieli, bo jeden pojechał zagranicę. Wrócił i przywiózł setki historii. Nie popisuje się, nie chce błyszczeć, co rusz w dygresje popada, potem się z nich wykopuje, komentuje ironicznie tu i tam, czasem o cynizm się oprze, ale wróci. Mądrze mówi. Ta książka jest językowo zwykła, nie sili się i to wychodzi jej najlepiej. To nie jest książka z tych, które cię wciągną, ona poczeka, aż będziesz miał coś do zrobienia, aż wrócisz do niej. Ma tak naturalnie brzmiącą narrację, że mam nieodparte wrażenie, że autor krócej siedział nad nią, niż ja nad tą recenzją.

Stasiukowi nie udaje się sprawić, że chcę z nim napić się wódki i zapalić fajkę. Ja w jednej trzeciej „Dojczlandu” czułem się, jakbym nieraz już to zrobił.

tekst opublikowany pierwotnie na http://www.kaseta.org

Okładka minimalna, ironiczna.



Czytałem tę książkę na przystankach, w tramwajach, w domu, w autobusach, na uczelni. Zgubiłem ją i żal mi było, że jej nie doczytałem. Potem znalazłem. Pozwalała mi uniknąć tej sytuacji, w której znalazł się autor – bycia sam na sam z myślami. Tyle, że Stasiuk nie jest sam w Polsce, tylko sam w Niemczech. Jedzie na kolejne spotkania...