Chociaż ,,Rozkaz Zagłady" to bardzo dobra książka, muszę przyznać, że jestem nieco rozczarowana.

Miałam nadzieję, że czytając tę powieść, otrzymam kilka odpowiedzi na pytania, które pojawiły się w trakcie lektury trylogii ,,Więzień Labiryntu". Np. o rolę Thomasa i Theresy w strukturach DRESZCZ-u, o to dlaczego mają więź mentalną, jaka była rola Brendy, jak powstawał labirynt, jak wyglądało życie streferów wcześniej?

Na te pytania wciąż nie otrzymamy odpowiedzi, bowiem postać Thomas jest jedynie klamrą spinającą ,,Rozkaz zagłady". Pojawia się on w prologu i epilogu. Na wszystkie pozostałe rozdziały odstępuje on palmę pierwszeństwa Marcowi i jego przyjaciołom: Trinie, Alecowi, Lanie. Dashner w tym tomie opisuje początki katastrofy słonecznej i wybuchu epidemii Pożogi - czyli wszystko to w wir czego kilkanaście lat później zostaną rzuceni niczego nieświadomi Thomas i jego bliscy.

Dashner, jak to on, zaczyna od trzęsienia ziemi, a dalej jest już tylko lepiej. Nikogo nie szczędzi, wszystkim po kolei spuszcza fizyczny i emocjonalny łomot, a akcja pędzi niczym kolejka górska w wesołym miasteczku - na złamanie karku. Dzięki temu ,,Rozkaz zagłady" czyta się bardzo szybko. Nawet pomimo pewnych mankamentów.

Moim głównym zarzutem wobec tej powieści jest główny bohater. Który prawie nie różni się od Thomasa. O wiele ciekawszą postacią od Marca jest Alec - podstarzały weteran kilku konfliktów zbrojnych XXI wieku, który Marcowi co krok ratuje życie (czasem też jest odwrotnie).

Dodam też, że Marc podobnie jak Thomas chwilami przeczy prawom fizyki i nawet największej kumulacji szczęścia, bo dokonuje takich wyczynów i przeżywa takie tarapaty, że nawet MacGyver by się powstydził, a Chuck Norris przybiłby z nim piątkę. Czyli mówiąc krótko, realizm niektórych scen wisi na włosku, bądź na stopach w oknie górolotu.

Mimo wszystko, pomimo, że nie dowiedziałam się więcej o DRESZCZ-u i nie spotkalam na nowo swoich ulubuonych postaci, to dobrze było znowu zanurzyć się w świat Pożogi i dać się porwać na te kilka godzin :) Tak kilka, bo chociaż książka ma ponad 400 stron, to jak to w przypadku Dashnera - książkę pochłania się ekspresem.

Chociaż ,,Rozkaz Zagłady" to bardzo dobra książka, muszę przyznać, że jestem nieco rozczarowana.

Miałam nadzieję, że czytając tę powieść, otrzymam kilka odpowiedzi na pytania, które pojawiły się w trakcie lektury trylogii ,,Więzień Labiryntu". Np. o rolę Thomasa i Theresy w strukturach DRESZCZ-u, o to dlaczego mają więź mentalną, jaka była rola Brendy, jak powstawał...