Przykro mi ogromnie, ale ode mnie macie tu poważne ostrzeżenie. Może to jest rasowa literatura męska i dlatego mój słaby, kobiecy umysł nie zdołał dostrzec piękna i wagi tych 750 stron opowieści z życia gettcianej mentalności, która sprowadza się do ruchania, strzelania, przemocy i zażywania narkotyków. No sorry, nie kupuję tego. Może jeszcze w oryginale slang brzmiał ciekawie, ale w polskim tłumaczeniu to żałosna groteska, zupełnie nie płynie. Wulgaryzmy na przemian z nieortograficzną pisownią nieudolnie symulują żargon slamsu. Ponieważ książka została nagrodzona Bookerem, bardzo chciałam znaleźć w niej jakiś urok, ale przedzieranie się przez nią przywoływało we mnie najgorsze skojarzenia szkolne: rok odrabiania lekcji z przedmiotu, którego się nienawidzi. Bo jest w tej książce wszystko, czego w literaturze nie lubię: bohaterowie są prostakami, opowieść zasysa rzadko i bardzo płytko, a fabuła jest tak niewyraźna, że wydaje się tylko pretekstem do nanizania bluzgów i scen seksu. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. No przykro mi.

Przykro mi ogromnie, ale ode mnie macie tu poważne ostrzeżenie. Może to jest rasowa literatura męska i dlatego mój słaby, kobiecy umysł nie zdołał dostrzec piękna i wagi tych 750 stron opowieści z życia gettcianej mentalności, która sprowadza się do ruchania, strzelania, przemocy i zażywania narkotyków. No sorry, nie kupuję tego. Może jeszcze w oryginale slang brzmiał...