Krótka historia siedmiu zabójstw

Genialna. Trudna, przeczołgała mną we wszystkie strony. Mocna. Na pewno o niej szybko nie zapomnę. Serdecznie polecam.💪👌

Genialna. Trudna, przeczołgała mną we wszystkie strony. Mocna. Na pewno o niej szybko nie zapomnę. Serdecznie polecam.💪👌

Przede wszystkim, brawka dla tłumacza za oddanie po polsku jamajskiego slnagu! Byłam pd wrażeniem, klimat książki zostawał na skórze długo po odłożeniu lektury.

Kolejno, bardzo podobał mi się fakt, że w pierwszej części każdy rozdział był opowieścią innego boharera i dzięki takiej narraccji, czułam się bezpośrednim słuchaczem. Jakby ktoś siedział ze mną i to opowiadał.

Bardzo dobrze skrojone postacie, charaktery fenomenalnie dające po oczach. Nagle lądujemy na wyspie której daleko od klasycznego chillouciku na plaży, czujemy brud, zmęczenie i walkę mieszkańców. W moim odczuciu, bardzo bardzo dobra książka chociaż nie jestem fanką zawiłch wątków politycznych, a jednak tutaj, obecnych i bardzo potrzebnych.

Przede wszystkim, brawka dla tłumacza za oddanie po polsku jamajskiego slnagu! Byłam pd wrażeniem, klimat książki zostawał na skórze długo po odłożeniu lektury.

Kolejno, bardzo podobał mi się fakt, że w pierwszej części każdy rozdział był opowieścią innego boharera i dzięki takiej narraccji, czułam się bezpośrednim słuchaczem. Jakby ktoś siedział ze mną i to...

Cyt.:
„Kiedy zgodziłem się zagrać ten koncert dwa i pół miesiąca temu, mówiono mi, że nie będzie tu polityki. Chciałem zagrać tylko z miłości do ludu.”
Bob Marley podczas koncertu Smile Jamaica, (grudzień 1976 roku)

Marlon James po sporym sukcesie swojej książki „Księga nocnych kobiet”, w tym samym roku wydał swoją trzecią książkę – „Krótka historia siedmiu zabójstw”, która w 2015 roku sięgnęła po Nagrodę Bookera. Czy można wyobrazić sobie lepszy początek kariery dla młodego, mało znanego pisarza?

Autor pochodzi z Jamajki i z Jamajką związał swoje pisarstwo. Już w poprzedniej książce, „Księdze nocnych kobiet” zaskoczył krytyków i czytelników, stosując zupełnie nowy język opowieści – prosty, slangowy, z gramatyką nie mający zupełnie nic wspólnego a jednak znakomicie pasujący do opowiadanej historii. Natomiast w „Krótkiej historii siedmiu zabójstw” poszedł o krok dalej – nie tylko zachował język potoczny, slangowy ale odważnie przekroczył granice konwencji i schematów literackich.

W grudniu 1976 roku na Jamajce, wstrząsanej nieustannymi zamieszkami w najbiedniejszych dzielnicach Kingston i trwającą bezwzględną walką polityczną pomiędzy konkurencyjnymi partiami, na które dodatkowo usiłowała wywrzeć wpływ amerykańska CIA, miał odbyć się tzw. Koncert dla Pokoju organizowany przez Boba Marleya. Koncert, który miał położyć kres zamieszkom i rozpocząć nową erę w stosunkach wewnętrznych. Na dwa dni przed koncertem grupa zamachowców wtargnęła do domu Marleya oddając serie strzałów z broni automatycznej. Nikt nie zginął, kilka osób zostało rannych w tym Bob Marley.
Nigdy nie udało się ustalić zleceniodawców ani też sprawców zamachu choć poszlaki wskazywały jednoznacznie na jedną z partii politycznych Jamajki.

Wokół tych wydarzeń Marlon James stworzył swoją niesamowitą, epicką wręcz powieść. Obejmuje ona niemal trzy dekady historii Jamajki a akcja rozgrywa się na Jamajce i w Stanach Zjednoczonych, jamajskiej diasporze w Nowym Jorku i Miami. Niezwykle ciekawym zabiegiem zastosowanym w powieści było prowadzenie narracji widzianej oczyma kilkudziesięciu bohaterów /bodajże ponad 70-ciu/. Pierwszoosobowa narracja sprawia czasami wrażenie niemal reportażu. To z tych opowieści wyłania się prawdziwy obraz Jamajki i jamajskiego społeczeństwa. Bieda, ubóstwo, getta, wykluczone całe grupy społeczne, gangi, gangsterzy, politycy, CIA próbująca wpływać na sytuację polityczną niezależnego państwa, kartele narkotykowe a do tego muzyka, reggae i Rastafari. Zaciera się granica pomiędzy tym co dobre a tym co złe. Politycy czasami gorsi od gangsterów.

Cyt.:
„Politycy nie lubią ludzi. Oni lubią swoich wyborców a nienawidzą tych którzy głosują przeciwko nim. Polityka to szaleństwo.”
Bob Marley w wywiadzie dla Patricka Barrata w 1980 r.

Akcja niczym w muzyce faluje, czasami przyśpiesza, czasami zwalnia a czasami gna na złamanie karku. I język powieści – to jest największe zaskoczenie. Brudny, gwarowy, slangowy, pełen wulgaryzmów i przekleństw, bez ortografii i składni a jednak miejscami urzeka a czasami wywołuje po prostu wybuchy śmiechu.

Brudna, brutalna, świetnie napisana, porywająca. Jamajka jakiej nie znamy i nigdy pewnie nie poznamy.

Oczywiście nie można zapomnieć o tłumaczu. Robert Sudół po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych tłumaczy w Polsce. To dzięki niemu ta powieść tak świetnie brzmi po polsku.

Polecam.

Cyt.:
„Kiedy zgodziłem się zagrać ten koncert dwa i pół miesiąca temu, mówiono mi, że nie będzie tu polityki. Chciałem zagrać tylko z miłości do ludu.”
Bob Marley podczas koncertu Smile Jamaica, (grudzień 1976 roku)

Marlon James po sporym sukcesie swojej książki „Księga nocnych kobiet”, w tym samym roku wydał swoją trzecią książkę – „Krótka historia siedmiu zabójstw”,...

James pisze takie książki jakie lubię. Niezwykle dynamiczne, intrygujące (w każdej książce sprawia, że wracam do nawyku wyrywania się do przodu, żeby sprawdzić, czy ktoś przeżył, albo czy coś mi się dobrze wydaje). Możliwe, że „Krótka historia” jest z nich najlepsza (czytałam Księgę i Czarnego lamparta), połączenie tekstu z muzyką może przyprawić o dreszcze, język jest fenomenalny (tłumacz Robert Sudół), wizja świata smutna, ale nie beznadziejna, już choćby przez to, że właściwie dla każdego bohatera potrafi James wzbudzić w czytelniku współczucie.
Znakomita powieść.

James pisze takie książki jakie lubię. Niezwykle dynamiczne, intrygujące (w każdej książce sprawia, że wracam do nawyku wyrywania się do przodu, żeby sprawdzić, czy ktoś przeżył, albo czy coś mi się dobrze wydaje). Możliwe, że „Krótka historia” jest z nich najlepsza (czytałam Księgę i Czarnego lamparta), połączenie tekstu z muzyką może przyprawić o dreszcze, język jest...

Nie dałam rady, kiedy wydawało mi się że fragment zaczyna mieć sens i zaczynam się wczuwać głębiej w historię, autor wyskakiwał z "piździelcami" i całym wachlarzem slangu/wulgaryzmów. Ciężko się przez to brnęło, aczkolwiek na pewno tłumacz wykonał świetną robotę

Nie dałam rady, kiedy wydawało mi się że fragment zaczyna mieć sens i zaczynam się wczuwać głębiej w historię, autor wyskakiwał z "piździelcami" i całym wachlarzem slangu/wulgaryzmów. Ciężko się przez to brnęło, aczkolwiek na pewno tłumacz wykonał świetną robotę

Znacie to uczucie gdy książka jest świetnie napisana, historia ciekawa, a mimo to, nie jest łatwa w odbiorze, męczycie się wyczekując końca, a gdy się w końcu kończy, żałujecie że się skończyła? No ja też nie znałem aż do tej książki. O książce usłyszałem w podcaście "dział zagraniczny" (polecam) i postanowiłem się z nią zapoznać, było tak zapowiadali w podcascie, ciężka, brutalna, bazująca na faktach, ale z racji tego że autor chce żyć, nazwiska zostały przerobione żeby każdy wiedział o kogo chodzi, albo był w stanie łatwo się dowiedzieć, ale bez nazwisk.
Gorąco polecam, lojalnie ostrzegam.

Znacie to uczucie gdy książka jest świetnie napisana, historia ciekawa, a mimo to, nie jest łatwa w odbiorze, męczycie się wyczekując końca, a gdy się w końcu kończy, żałujecie że się skończyła? No ja też nie znałem aż do tej książki. O książce usłyszałem w podcaście "dział zagraniczny" (polecam) i postanowiłem się z nią zapoznać, było tak zapowiadali w podcascie, ciężka,...

Sex, drugs & rock'n'roll... i jeszcze dużo, dużo, dużo więcej. Cudownie przeczytana przez Marcina Popczyńskiego i w tej formie polecam bardzo.

Sex, drugs & rock'n'roll... i jeszcze dużo, dużo, dużo więcej. Cudownie przeczytana przez Marcina Popczyńskiego i w tej formie polecam bardzo.

Myślałem, że książka że będzie o zamachu na Boba Marleya 3 grudnia 1976. Ale to w sumie połowa historii, a i to pamiętać należy, że historii zmyślonej, nie reportażu, choć zamach faktycznie miał miejsce. Dobrze zmyślonej, choć wymieszanej z faktami. I dobrze opowiedzianej.

"Krótka historia" bardziej jest o postkolonialnej Jamajce, o tym, jak przesrane jest życie w postkolonialnym kraju i jak wielu zależy, żeby nie zapanował pokój. Dużo jest o polityce (znów na serio i chyba na faktach), o powiązaniu partii politycznych z gangami, o przepychankach tzw. służb, komunizmu, czy innych -izmów.

Ładnie napisane, dobrze przetłumaczone, świetnie przeczytane.

Poza tym, nie wiedziałem, że Marley zmarł tak młodo.

Myślałem, że książka że będzie o zamachu na Boba Marleya 3 grudnia 1976. Ale to w sumie połowa historii, a i to pamiętać należy, że historii zmyślonej, nie reportażu, choć zamach faktycznie miał miejsce. Dobrze zmyślonej, choć wymieszanej z faktami. I dobrze opowiedzianej.

"Krótka historia" bardziej jest o postkolonialnej Jamajce, o tym, jak przesrane jest życie w...

Dynastia w stylu rasta-gangsta. Jamajka pokazana jest tutaj od tej mniej eleganckiej strony. Już nie będzie mi się kojarzyć tylko z malibu, trawą i bobslejami.
Książka mogła by być trochę zwięźlejsza. Zwłaszcza pierwsza część, która miałem wrażenie, trochę chaotycznie napisana. Mimo tego oceniam wysoko. Pełna rzetelnie przedstawionych faktów.

Dynastia w stylu rasta-gangsta. Jamajka pokazana jest tutaj od tej mniej eleganckiej strony. Już nie będzie mi się kojarzyć tylko z malibu, trawą i bobslejami.
Książka mogła by być trochę zwięźlejsza. Zwłaszcza pierwsza część, która miałem wrażenie, trochę chaotycznie napisana. Mimo tego oceniam wysoko. Pełna rzetelnie przedstawionych faktów.

Joł brada, obczaj tę knigę koniecznie. Mówię Ci, to jest coś naprawdę extra. Mówią, że to wymieszanie Scorsese i Tarantino, ale oni przy tym ciency zawodnicy. I tylko bez gadek, że ty taki sufferah, że nie będziesz czytał, bo to brutalne, wulgarne i dużo przemocy. Życie jest ciężke man, taka prawda, zwłaszcza ludzi żyjących w biednych dzielnicach takich miast jak Kingston, Jamaica. Tylko taki rudeboy jak Marlon James mógł to napisać. Dobrze, że ten brada się wychował w dobrym domku w tym Kingston i mógł nam zaserwować takie danie. Ale on tam był, mimo że w bezpiecznej dzielnicy, i to widział, i słyszał, i czytał, i czuł. A jak jeszcze ogarniasz reggae lub słuchałeś mistrza Boba i cokolwiek ogarniasz o tamtejszej kulturze i muzyce, to człowieku, czuj się jak w swoim szałasie, bo kopara Ci opadnie, muzyka i słowa lecą z tekstu. Czego tu nie ma stary? Gangi, polityka, strzelaniny, CIA, spiski, osiedlowe akcje, narkotyki, seks, duchy. Hehe, tylko ogarniaj kto opowiada kiedy jeszcze jest żywy, a kiedy jest już duchem. Ale to żadne fantasy śmiazy, ktoś tam coś pisał że jakiś Faulknerem zalatuje czasami, ale to real life ziomek, jakiego na szczęście nie znamy z autopsji. Ale żeby nie było, jest też kupa śmiechu, mówie Ci. A na dodatek można się dowiedzieć o całej srukturze tamtejszego społeczeństwa i relacjach między poszczególnymi warstwami. Język powieści miodzo, brada tłumacz dał radę opór, szacun dla niego. I szacun dla Marlona, się wie. Ja lecę się przewietrzyć, bo mi się za bardzo udzieliło, a Ty marsz chybcikiem do księgarni albo na jej stronę łebową zakupić ten wybitny book. Them crazy...

Joł brada, obczaj tę knigę koniecznie. Mówię Ci, to jest coś naprawdę extra. Mówią, że to wymieszanie Scorsese i Tarantino, ale oni przy tym ciency zawodnicy. I tylko bez gadek, że ty taki sufferah, że nie będziesz czytał, bo to brutalne, wulgarne i dużo przemocy. Życie jest ciężke man, taka prawda, zwłaszcza ludzi żyjących w biednych dzielnicach takich miast jak Kingston,...