Azjatycki absurd. Niesie za sobą wiele wspaniałych myśli, inspirujących zdań. Często rozbawia. To wszystko podczas opisu życia, a następnie spółkowania z lokalnymi złoczyńcami bardzo szanowanej i cenionej prostytutki i jej czterech córek (w różnych konfiguracjach). Żałuję, że wątek głównej bohaterki został potraktowany odrobinę po macoszemu. Wydarzenia z pierwszej strony zostały porzucone na korzyść reszty historii, czyli samych retrospekcji. Mimo to, dobrze się bawiłam i będę polecać :)

Azjatycki absurd. Niesie za sobą wiele wspaniałych myśli, inspirujących zdań. Często rozbawia. To wszystko podczas opisu życia, a następnie spółkowania z lokalnymi złoczyńcami bardzo szanowanej i cenionej prostytutki i jej czterech córek (w różnych konfiguracjach). Żałuję, że wątek głównej bohaterki został potraktowany odrobinę po macoszemu. Wydarzenia z pierwszej strony...

Autor wyznacza zupełnie nowe standardy plot twistów. 😉 Realizm magiczny w cudownym wydaniu. Wyjątkowa.

Autor wyznacza zupełnie nowe standardy plot twistów. 😉 Realizm magiczny w cudownym wydaniu. Wyjątkowa.

Ta książka jest po prostu genialna. Sposób w jaki autor snuje swoją opowieść jest niesamowity, to jak baśn, która jest nierzeczywista a zarazem wspaniała. Polecam gorąco!

Ta książka jest po prostu genialna. Sposób w jaki autor snuje swoją opowieść jest niesamowity, to jak baśn, która jest nierzeczywista a zarazem wspaniała. Polecam gorąco!

Co za piekna ksiazka! Eka Kurniawan: Piekno to bolesna rana. Gdzies czytalem ze Kurniawan to taki indonezyjski Murakami. Otoz nie. Dla mnie ma duzo blizej do autorow iberoamerykanskich. Do tego umozliwil mi zajrzec do dziejow Indonezji, dla mnie absolutnie nieznanego terytorium. Bylem tez bardzo zadowolony z tlumaczenia. Polecam.

Co za piekna ksiazka! Eka Kurniawan: Piekno to bolesna rana. Gdzies czytalem ze Kurniawan to taki indonezyjski Murakami. Otoz nie. Dla mnie ma duzo blizej do autorow iberoamerykanskich. Do tego umozliwil mi zajrzec do dziejow Indonezji, dla mnie absolutnie nieznanego terytorium. Bylem tez bardzo zadowolony z tlumaczenia. Polecam.

Dużo się dzieje w tej książce. Zmartwychwstanie, wojna i obóz, legendy, baśnie, duchy - można się pogubić. Ale... warto poczekać do końca i odnaleźć się. Literatura piękna z dużą dawką fantasy. Poprzeplatane i doprowadzone do finału po mistrzowsku.
Przeszkadzał mi dosadny język. Nie jestem jakąś delikatną osóbką, ale muszę w dosadności odnaleźć cel i sens. Tu go nie widzę. Ta książka na niczym by nie straciła, gdyby niektóre określenia były łagodniejsze. Nie wiem, czy to autor, czy tłumacz.
Pomijając powyższe - sięgnę po inne powieści Kurniawana.

Dużo się dzieje w tej książce. Zmartwychwstanie, wojna i obóz, legendy, baśnie, duchy - można się pogubić. Ale... warto poczekać do końca i odnaleźć się. Literatura piękna z dużą dawką fantasy. Poprzeplatane i doprowadzone do finału po mistrzowsku.
Przeszkadzał mi dosadny język. Nie jestem jakąś delikatną osóbką, ale muszę w dosadności odnaleźć cel i sens. Tu go nie...

Bardzo poruszająca książka napisana cudownym językiem, pomimo czasem wręcz obrzydliwych scen, przepełniona realizmem magicznym. Losy rodziny dyktowane są przez chęć zemsty przez dawno zmarłego niespełnionego kochanka, który w znany tylko duchom sposób wpływa na zachowania żywych. Jednych doprowadza do rozpaczy, innych do szaleństwa, tak głębokiego, że są wstanie zabić, tak samo łatwo innych jak i siebie.

Bardzo poruszająca książka napisana cudownym językiem, pomimo czasem wręcz obrzydliwych scen, przepełniona realizmem magicznym. Losy rodziny dyktowane są przez chęć zemsty przez dawno zmarłego niespełnionego kochanka, który w znany tylko duchom sposób wpływa na zachowania żywych. Jednych doprowadza do rozpaczy, innych do szaleństwa, tak głębokiego, że są wstanie zabić, tak...

To druga książka tego autora, którą przeczytałam i zdecydowanie stwierdzam, że Kurniawan to geniusz. Bez dwóch zdań. "Piękno..." to dla mnie proza wybitna, sięgająca do sedna emocji i przeżywania, pełna okrucieństwa i miłości, pełna człowieczeństwa. Od pierwszego zdania jest mocno i dosadnie, autor nie daje chwili na złapanie oddechu. Jak w życiu. Prowadzi nas przez życie, relacje, związki, miłości i nienawiści, zawiłości losu bez odrobiny znieczulenia. Nie owija w bawełnę, nie wybiela. Nie można tu udawać, że coś jest inne niż jest. To boli. Jak piękno, jak szczęście, jak życie. Jak smutek, jak śmierć, jak nieszczęście. Oj, długo jeszcze będę przeżywać tę książkę, mimo, że boli. Dobra dla udawaczy i owijaczy w bawełnę, niech wreszcie poczują prawdziwe życie. Niech spróbują choć trochę poczuć, bo nie wszyscy czują. Wolą udawać i tworzyć teorie. W tej powieści nie ma ucieczki od człowieczeństwa, wręcz przeciwnie i to właśnie stanowi o jej geniuszu. Życie.

To druga książka tego autora, którą przeczytałam i zdecydowanie stwierdzam, że Kurniawan to geniusz. Bez dwóch zdań. "Piękno..." to dla mnie proza wybitna, sięgająca do sedna emocji i przeżywania, pełna okrucieństwa i miłości, pełna człowieczeństwa. Od pierwszego zdania jest mocno i dosadnie, autor nie daje chwili na złapanie oddechu. Jak w życiu. Prowadzi nas przez życie,...

Ma to ,, coś ".Polecam

Ma to ,, coś ".Polecam

Historia Indonezji, ale ważniejsza jest historia rodziny głównej bohaterki. Dużo w tym romansów i dramatów jednostek, duże znaczenie ma ich osadzenie w lokalnym kolorycie. W przeciwnym wypadku historia wypada chaotycznie i mało zrozumiale.

Historia Indonezji, ale ważniejsza jest historia rodziny głównej bohaterki. Dużo w tym romansów i dramatów jednostek, duże znaczenie ma ich osadzenie w lokalnym kolorycie. W przeciwnym wypadku historia wypada chaotycznie i mało zrozumiale.

Książka zupełnie inna. Pierwsza myśl: bajka .... niby opisane losy kobiety upadłej i jej córek ale sporo sytuacji nierzeczywistych, nierealnych.

Książka zupełnie inna. Pierwsza myśl: bajka .... niby opisane losy kobiety upadłej i jej córek ale sporo sytuacji nierzeczywistych, nierealnych.