Nie znając wcześniejszych prac autora sięgnęłam na półkę w bibliotece po przypadkowy tom i wsiąkłam na amen.
Bo czyż nie jest zachwycający futrzak, który sam mówi o sobie: "Nawet jeśli wszystko kręci się po swojemu muszę nadal utrzymywać, że świat ma sens. A tym samym, że wszystko kręci się wokół mnie"? Zdanie, będące kwintesencją kota. Oraz każdego innego życiowego egocentryka ;)
W tej opowieści bohater musi zaś zmierzyć się z nie lada wyzwaniem - w życiu jego pani niedługo pojawi się dziecko. Grozi to załamaniem osi świata, świata kręcącego się wokół jego kociej osoby, a do tego nie można dopuścić. Co prawda podczas ciąży pani jest nawet jeszcze bardziej dostępna niż zwykle, bo długo śpi i poleguje w ciągu dnia, ale wszystko się zmieni, gdy mały człowiek zawłaszczy całą jej uwagę, a na to kot naprawdę nie może pozwolić. Są przecież jakieś granice!
Wyrusza więc w podróż po odkrycie sposobów na poradzenie sobie z tą zmianą, pokazując jednocześnie czytelnikowi, że do czerpania poczucia sensu i własnej wartości bycie nieustająco w centrum zainteresowania drugiej osoby może nie być najlepszym źródłem.
Ilustracje są jakby rozedrgane, a liternictwo przypomina odręczne pismo niezbyt wprawnej osoby, ale to jakoś pasuje do tej historii, odpowiada jej klimatem.
Kot Rabina skradł moje serduszko i na pewno sięgnę po wcześniejsze książki z tej serii.

Nie znając wcześniejszych prac autora sięgnęłam na półkę w bibliotece po przypadkowy tom i wsiąkłam na amen.
Bo czyż nie jest zachwycający futrzak, który sam mówi o sobie: "Nawet jeśli wszystko kręci się po swojemu muszę nadal utrzymywać, że świat ma sens. A tym samym, że wszystko kręci się wokół mnie"? Zdanie, będące kwintesencją kota. Oraz każdego innego życiowego...

Jak praktyki religijne i życie rodzinne może wyglądać z perspektywy gadającego i dociekliwego kota? Humor szczególny, trochę zjadliwy, trochę zwierzęco prostacki, ale nie mniej rozweselający.

Jak praktyki religijne i życie rodzinne może wyglądać z perspektywy gadającego i dociekliwego kota? Humor szczególny, trochę zjadliwy, trochę zwierzęco prostacki, ale nie mniej rozweselający.

W rodzinie córki rabina pojawia się nowy członek, a mianowicie dziecko. Córka rabina, Zlabia jest w ciąży. Kot jest zazdrosny. Czuje się porzucony i zdradzony, stara się zabiegać o względy swojej pani, lecz odkąd przestała rozumieć jego mowę jest mu trudno skupić na sobie jej uwagę. Jak poradzi sobie z tym problemem? Jeśli znacie jego wcześniejsze przygody, to zapewne domyślacie się jaka jest odpowiedź. Kreska dość specyficzna, ale nie przeszkadza w lekturze. A treść jak zawsze niecodzienna. Polecam.

W rodzinie córki rabina pojawia się nowy członek, a mianowicie dziecko. Córka rabina, Zlabia jest w ciąży. Kot jest zazdrosny. Czuje się porzucony i zdradzony, stara się zabiegać o względy swojej pani, lecz odkąd przestała rozumieć jego mowę jest mu trudno skupić na sobie jej uwagę. Jak poradzi sobie z tym problemem? Jeśli znacie jego wcześniejsze przygody, to zapewne...

Samolubny i manieryczny do bólu kocur w tomie 6. komiksu całkowicie traci dowcip i ironię, z której był dotąd znany, co czyni go postacią dość odpychającą. Tutaj tylko użala się nad sobą ("A jeśli to nie ja jestem centrum wszechświata?") i próbuje odreagować, mszcząc się na ludziach i zwierzętach za to, że dziecko wyprzedziło go na liście priorytetów u młodej żony zięcia rabina. Mam wrażenie, że jest uosobieniem niewierzących Żydów (porte parole autora?),którzy kierują się w życiu rozsądkiem, zyskiem i miłością własną. Stąd jego krytyczne uwagi w dyskusjach ze swym panem, pobożnym rabinem - o Bogu, o modlitwie itp. Wbrew swym "kocim" przekonaniom, gdy jest mu źle, sam zresztą próbuje nawet modlitwy (gdy trwoga to do Boga),by złagodzić efekt odrzucenia, ale nie potrafi wyzbyć się egoizmu, dlatego monotonia i powtarzalność modlitw go odrzuca, a charakterystyczne żydowskie medytacyjne kiwanie się przy modłach, również nie są w stanie go ukoić. We wcześniejszych częściach pojadł wszystkie rozumy i bywał świeży i zabawny, tu jest zgorzkniały, monotematyczny i - niestety - nudny. Jedyny dowcip, na jaki się autor wysilił, to moment, gdy kot włóczy się w deszczu (z cyklu: na złość mamie odmrożę sobie uszy),by wreszcie stwierdzić, że trzeba z tym skończyć, bo przecież "Chodzenie po wodzie to numer chrześcijan" (s.39).

Samolubny i manieryczny do bólu kocur w tomie 6. komiksu całkowicie traci dowcip i ironię, z której był dotąd znany, co czyni go postacią dość odpychającą. Tutaj tylko użala się nad sobą ("A jeśli to nie ja jestem centrum wszechświata?") i próbuje odreagować, mszcząc się na ludziach i zwierzętach za to, że dziecko wyprzedziło go na liście priorytetów u młodej żony zięcia...

Zdecydowanie jeden z najlepszych tomów serii (jeśli nie najlepszy),pokazujący strach związany ze zmianami, niepewność, ale też zrozumienie. No i kota, kot jest tu najważniejszy.

Zdecydowanie jeden z najlepszych tomów serii (jeśli nie najlepszy),pokazujący strach związany ze zmianami, niepewność, ale też zrozumienie. No i kota, kot jest tu najważniejszy.

Po Sfarze, jak również samym Kocie Rabina, oczekiwałem znacznie więcej. Opowieść, która obok wyświechtanych prawd życiowych pokroju:

a) Słowa i prawda mogą ranić;
b) W domu zawsze najlepiej;

nie ma nic więcej do zaoferowania. Może to i lepiej, że opowieść nie znalazła się w nowym wydaniu zbiorczym. "Bo i po co czynić rysę na szkle?"

Po Sfarze, jak również samym Kocie Rabina, oczekiwałem znacznie więcej. Opowieść, która obok wyświechtanych prawd życiowych pokroju:

a) Słowa i prawda mogą ranić;
b) W domu zawsze najlepiej;

nie ma nic więcej do zaoferowania. Może to i lepiej, że opowieść nie znalazła się w nowym wydaniu zbiorczym. "Bo i po co czynić rysę na szkle?"

Kot jest rozbrajający! Było mi go tak bardzo szkoda, kiedy odkrył, że nie jest centrum wszechświata.

Kot jest rozbrajający! Było mi go tak bardzo szkoda, kiedy odkrył, że nie jest centrum wszechświata.

Kolejny tom serii. Tytułowy bohater musi poradzić sobie z perspektywą, że córka jego pana będzie miała dziecko i jego rola w jej życiu zostanie ograniczona. Jak zawsze kapitalny humor, podszyty masą mądrości na temat życia. To w jaki sposób kot musi radzić sobie z samotnością jest bardzo przejmujące i można naprawdę współczuć temu co by nie mówić egoistycznemu bohaterowi. Bardzo podobało mi się pojawienie nowej postaci i jej monolog na temat mieszkańców hotelu, a także odpowiedź kota na te informacje. Wielka szkoda, że ta postać już się nie pojawi (dla mnie było to aż za mocne zagranie ze strony scenarzysty). Rysunki podobnie jak w poprzednich tomach świetnie oddają klimat. Bardzo dobry komiks.

Kolejny tom serii. Tytułowy bohater musi poradzić sobie z perspektywą, że córka jego pana będzie miała dziecko i jego rola w jej życiu zostanie ograniczona. Jak zawsze kapitalny humor, podszyty masą mądrości na temat życia. To w jaki sposób kot musi radzić sobie z samotnością jest bardzo przejmujące i można naprawdę współczuć temu co by nie mówić egoistycznemu bohaterowi....

Zaskakująco dobry jak na kontunuację klasycznej serii. Mam wrażenie, że bardziej nawiązuje do pierwszej i najlepszej części Kota, niż jakikolwiek inny tom. Znowu główny nacisk padł na to, co było największą siłą opowieści, a więc filozoficzno-religijny spór między pobożnym Żydem i kotem-indywidualistą.

Zaskakująco dobry jak na kontunuację klasycznej serii. Mam wrażenie, że bardziej nawiązuje do pierwszej i najlepszej części Kota, niż jakikolwiek inny tom. Znowu główny nacisk padł na to, co było największą siłą opowieści, a więc filozoficzno-religijny spór między pobożnym Żydem i kotem-indywidualistą.

Dwa lata temu opublikowałem listę dziesięciu najlepszych komiksów, jakie mi było dane przeczytać w 2013 roku. Na pierwszym miejscu wylądowało zbiorcze wydanie Kota Rabina Joanna Sfara.

(...) Tym razem francuski artysta używa bezimiennego kota, aby opowiedzieć o tym, jak wielką zmianą w życiu człowieka są narodziny dziecka. Piękna Zlabia i jej pochodzący z Paryża przystojny mąż spodziewają się pierwszego potomka. Oczekiwanie, a następnie jego pojawienie się wywracają cały koci świat do góry nogami. Nic już nie jest takie samo. Gadający sierściuch, ale także mąż, nie potrafi sobie znaleźć miejsca obok wybranki swego serca. Próbuje różnych sztuczek, aby było jak dawniej. Posuwa się nawet do szantażu, odchodzi, cierpi w samotności i szukać ukojenia w świecie zewnętrznym.

Nie będziesz miał… to mały, prywatny traktat filozoficzny, w którym Sfar zaznajamia czytelnika z „kocimi” poglądami na to, jak radzić sobie z przejmującą pustką samotności oraz ze zmianą. W poprzednim zdaniu użyłem cudzysłowu, ponieważ figura kocich wątpliwości to tylko retoryczny ozdobnik, pod metaforą został ukryty, oczywiście, człowiek. Próbuje on walczyć ze swoją naturą, zmagać się z Bogiem, zawierzać prawdzie. Koniec końców okazuje się, że rodzina i marzenia są najważniejsze.

(...) Jeśli ktoś jeszcze nie czytał żadnego komiksu o gadającym kocie, a na dokładkę nie ma pewności, czy mu się spodoba, to proponuję kupno recenzowanej pozycji. Nie będziesz miał… można śmiało czytać bez znajomości poprzednich tomów. Jednak jestem święcie przekonany, że po lekturze, inegral Kota Rabina zostanie zakupiony.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/09/05/kot-rabina-6-nie-bedziesz-mial-bogow-cudzych-przede-mna/

Dwa lata temu opublikowałem listę dziesięciu najlepszych komiksów, jakie mi było dane przeczytać w 2013 roku. Na pierwszym miejscu wylądowało zbiorcze wydanie Kota Rabina Joanna Sfara.

(...) Tym razem francuski artysta używa bezimiennego kota, aby opowiedzieć o tym, jak wielką zmianą w życiu człowieka są narodziny dziecka. Piękna Zlabia i jej pochodzący z Paryża...