Arcydzieło! Piękne i przerażające. Wciągające i odpychające. Powieść doskonała. W treści, formie, wyrazie. Pozornie burzliwy romans z wojną w tle, banał – miłość, wojna, rozstanie, tęsknota, trauma wojenna. Pozornie. Bo to przepiękny, brutalnie prawdziwy, niewypowiedzianie szczery i głęboki traktat o życiu we wszystkich jego odcieniach. Napisany językiem o niewiarygodnej plastyczności i sile rażenia.

Dorrigo Evans, tasmański chłopak z ubogiej, prostej rodziny, który jako pierwszy z sześciorga rodzeństwa skończył gimnazjum i był dobrze zapowiadającym się chirurgiem, z nadzieją na poukładane życie w małżeństwie z uroczą Ellą z szanowanej australijskiej rodziny ze społecznych wyżyn, trafia w sam środek wojennego piekła. Do japońskiego obozu jenieckiego, gdzie tysiące nieszczęśników pracuje przy budowie birmańskiej Kolei Śmierci. To niewolnicza, upodlająca, katorżnicza praca, w środku tropikalnej dżungli, w strugach monsunowych ulew, bez ubrań, butów i narzędzi. Z kulką zjełczałego ryżu, gnijącymi ranami od ostrych liści bambusowych, cuchnącymi wrzodami na ciele, biegunką malaryczną, konwulsjami cholerycznymi, halucynacjami wywołanymi beri-beri, stopami tonącymi w błocie z ekskrementami. Z brutalnymi razami wymierzanymi kijami bambusowymi przez japońskich strażników, wypełniających wolę cesarza. Bez odpoczynku, lekarstw, otuchy. A jednak nadzieja pozostała...

Flanagan napisał powieść o woli życia, która pozwala przetrwać największe upodlenie. O miłości i tęsknocie, która jest niewiarygodną siłą napędową. O braterstwie i solidarności, która pozwalała zachować człowieczeństwo, mimo zwątpienia w jakąkolwiek opatrzność, bo jak zachować wiarę wobec istnienia tak potężnego zła. Ale też o traumie wojennej, która pustoszy ludzką psychikę.

Jak mówi autor, nie chciał napisać tej powieści, ale czuł, że jeśli jej nie napisze, nie napisze już żadnej innej. Wątek miłosny to był klucz, który otworzył przed nim drzwi do tej powieści. A przed nami otworzył jedno z najwspanialszych dzieł literatury pięknej, po przeczytaniu którego już nie jest się tym samym człowiekiem.

Arcydzieło! Piękne i przerażające. Wciągające i odpychające. Powieść doskonała. W treści, formie, wyrazie. Pozornie burzliwy romans z wojną w tle, banał – miłość, wojna, rozstanie, tęsknota, trauma wojenna. Pozornie. Bo to przepiękny, brutalnie prawdziwy, niewypowiedzianie szczery i głęboki traktat o życiu we wszystkich jego odcieniach. Napisany językiem o niewiarygodnej...