Gdy przeczytałam na okładce, że książka w wielu krajach została uznana za arcydzieło, podeszłam do tego sceptycznie. "Kolejny chwyt marketingowy" - pomyślałam. Ale w trakcie lektury musiałam zmienić zdanie i zrobiłam to z wielką przyjemnością.

Utonęłam w "Niewoli" na trzy dni i trudno było mi oderwać się od lektury, która okazała się porywająca, intrygująca i dająca wiele, wiele do myślenia.

Tematycznie powieść zbliżona jest do "Quo vadis", ale - moim zdaniem - jest znacznie bardziej dojrzała i napisana na wyższym poziomie. Już przyznałam jej swojego prywatnego Nobla i mam nadzieję, że kiedyś zostanie ona doceniona także przez prawdziwy komitet noblowski, bo na pewno zasługuje na tę nagrodę.

"Niewola" napisana została z wielkim rozmachem. Akcja obejmuje kilkadziesiąt lat - od początków I wieku n.e. do wybuchu wojny żydowskiej.
Burzliwe perypetie głównego bohatera poznajemy na tle ważnych wydarzeń historycznych - rządów kilku cesarzy rzymskich (m.in. Tyberiusza, Kaliguli, Klaudiusza, Nerona), święta Pesach w Jerozolimie w 33 roku, pogromu Żydów w Aleksandrii, prześladowań chrześcijan w Rzymie i wreszcie wojny żydowskiej w Judei.

Autor szczegółowo przedstawia sytuację polityczną i społeczną Cesarstwa Rzymskiego, z jego wielokulturowością, bogatym dorobkiem i ekspansyjnym charakterem.
Poznajemy przede wszystkim mieszkańców Rzymu, Aleksandrii i Jerozolimy. Są wśród nich władcy, politycy, patrycjusze, kapłani, niewolnicy i wyzwoleńcy, do których w kolejnym pokoleniu należy główny bohater, syn żydowskiego handlarza.
Jego młodzieńcza podróż po cesarstwie to okres wewnętrznego i fizycznego dojrzewania, zdobywania wiedzy i życiowego doświadczenia, nieraz okupionego cierpieniem i wyrzeczeniami. Podczas wędrówki Uri poznaje wielu ludzi, przedstawicieli wszystkich środowisk - od cesarzy, namiestników i konsulów po nędzarzy i niewolników.
Właściwie można powiedzieć, że bohater podróżuje przez całe życie, nawet, gdy udaje mu się osiąść gdzieś na dłużej, los kilkakrotnie zmusza go do ucieczki i szukania nowego miejsca.
Cały czas Uri odbywa też wewnętrzną wędrówkę, poznaje siebie, własne możliwości i stara się zgłębić tajemnicę człowieka, jego duszy oraz świata.

"Niewola" to również powieść o władzy, jej żądzy, sile i konsekwencjach; o zniewoleniu, przemocy, terrorze i pragnieniu wolności; o źródłach antysemityzmu i okrucieństwach, do jakich zdolny jest człowiek, ten sam człowiek, który tworzy sztukę, upaja się pięknem i kocha naukę.
Pod tym względem to książka ponadczasowa. Mimo iż Uri w swoich refleksjach na temat religii odnosi się głównie do judaizmu i rodzącego się chrześcijaństwa, jego wnioski można przełożyć także na inny grunt. Przerażający jest profetyzm tych myśli, wygłoszonych przez bohatera w I wieku n.e., a wciąż powielanych przez historię na przestrzeni stuleci.

Całość chłonie się z ogromnym zainteresowaniem i emocjami. Nie brak tu wstrząsających scen, ale są też piękne, urzekające fragmenty.
Można tę prozę przeżywać na różne sposoby. Mnie ona głęboko poruszyła, ale też się nią delektowałam, żałując, że to "tylko" ponad 900 stron.

Gdy przeczytałam na okładce, że książka w wielu krajach została uznana za arcydzieło, podeszłam do tego sceptycznie. "Kolejny chwyt marketingowy" - pomyślałam. Ale w trakcie lektury musiałam zmienić zdanie i zrobiłam to z wielką przyjemnością.

Utonęłam w "Niewoli" na trzy dni i trudno było mi oderwać się od lektury, która okazała się porywająca, intrygująca i dająca...