Nie dość, że obdarzony błyskotliwą inteligencją, to jeszcze dobry jazzman. Jak go nie lubić?
Nie będę rozwodził się nad truizmami, że surrealizm, że absurdalizm, że Ionesco, Beckett, no i nasz Mrożek, a i Mleczko, Dudziński..etc, ino powiem, że to bezlitosny, cyniczny krytyk otaczającej rzeczywistości tj cywilizacji amerykańskiej. Część opowiadań jest zainspirowana „news”-ami prasowymi z „The New York Times”, wobec których przeciętny, szary człowiek przechodzi bez większych emocji. Fenomen Allena polega na spostrzegawczości, na dojrzeniu absurdu, a następnie na umiejętności wyśwmiania go, przez wyeksponowanie w historyjce na pograniczu fantazji. To samo dotyczy paradoksów w życiu osobistym, twórczym i artystycznym.
Różnorodność tematów, jak i polska zdolność percepcji amerykańskiej rzeczywistości, powoduje rozbieżność w ocenie poszczególnych utworów. Ja nie będę myślał o tym, bo wobec Allena jestem bezkrytyczny, od czasu obejrzenia wiele lat temu kapitalnego filmu, w którym on był plemnikiem. No to pożegnajmy sie po amerykańsku: „I love you, Woody!!”.

Nie dość, że obdarzony błyskotliwą inteligencją, to jeszcze dobry jazzman. Jak go nie lubić?
Nie będę rozwodził się nad truizmami, że surrealizm, że absurdalizm, że Ionesco, Beckett, no i nasz Mrożek, a i Mleczko, Dudziński..etc, ino powiem, że to bezlitosny, cyniczny krytyk otaczającej rzeczywistości tj cywilizacji amerykańskiej. ...