Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wiele w życiu zależy od przypadku. Do tej pory pan Mann nie był jakimś moim idolem. Owszem, cenię go za specyficzny, wysublimowany rodzaj humoru, którym nas raczy. To bez dwóch zdań. Nie jest to mainstream typu "Kiepscy", to zupełnie inny level. Natomiast nie do końca podzielam Mannową fascynację rockiem, bo ja rocka nie lubię. Nie że całego, nie że wszystko be, ale ogólnie gdy słyszę gitarę elektryczną to zaraz szukam wtyczki, by ten jazgot wyłączyć. Kocham bębny, czarne rytmy. Wychowałem się na tłustym czarnym hh lat 90., jakże innym od tego, co proponuje swoim słuchaczom WM. Ale... wychowałem się także na "Za chwilę dalszy ciąg programu" i "MdM-ie", więc nie jest do końca tak, że omijam Wojciecha Manna szerokim łukiem. Natomiast bałem się kupić jakąkolwiek jego książkę. Jedną (tą napisaną wspólnie z Krzysztofem Materną) czytałem, choć nie kupiłem. Była OK, lecz z poważnymi jak dla mnie, rasistowskimi wstawkami. No dobra, po tym przydługim wstępie przechodzę do konkretów. Kilka dni temu w świetlicy seminaturystycznego ośrodka wczasowego nad polskim morzem natrafiłem na "Rock-Manna". Zajrzałem do książki, bo dlaczego nie, w końcu jest za darmo. I jak zacząłem czytać tak skończyłem ową publikację w 3 dni! Jak dla mnie rekord szybkości przeczytania, bo nie lubię czytać szybko, dawkuje sobie przyjemność (poza tym czytam kilka książek naraz). Ale tu się nie dało oderwać. Czytałem w domu wczasowym, czytałem na golasa na plaży na Stogach (polecam taki rodzaj połączenia natury z kulturą),czytałem w pociągu do Warszawy. Rewelacja! Chłopak z Powiśla, jak o sobie pisze Wojciech Mann, przywoływał na me lico podobny uśmiech, który sam prezentuje na okładce książki, a to nie jest takie łatwe! Te historyjki z rockersami (fuuj!) i jazzmanami (woww, ale nazwiska!) niesamowite, a jednocześnie takie polskie. Bo tu czegoś organizatorom zabrakło, tam dali "wspaniałe" zamienniki, a jeszcze gdzie indziej z naszej strony po angielsku umiał mówić tylko WM. Najbardziej rozbawiła mnie historia jednego z artystów rockowych (nazwiska nie pomnę, bo, jak dla mnie, oni wszyscy wyglądają i grają tak samo - za ostro!),który koniecznie chciał się napić "po polsku". I dzięki Wojtkowi się napił. I przeżył. Choć pionu nie zachował :)) Polecam też "Rock-Manna" pokoleniu lat 70-tych (i wcześniejszych),bo dobrze jest wrócić wspomnieniami do tego, co kiedyś było - a nie było tak źle, jak to niektórzy dziś twierdzą. Generalnie 9/10 - jedno z najpozytywniejszych wspomnień lata 2023. Panie Wojtku, dziękuję.