Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charlie - aktor, autor, kompozytor, producent, a nade wszystko człowiek pełen ciepła i wielkoduszności. Dla mnie fenomen, pięknoduch, znakomitość. Jako tramp - dżentelmen, poeta, marzyciel, samotnik, stale wyczekujący romantyczności, przygody. Usłyszałam o tej autobiografii oglądając dokument ' Chaplin na Bali ", pojechał zafascynowany Orientem i znużony Zachodem : ,, Tajemniczość Wschodu jest czymś legendarnym. Zawsze myślałem, że my Europejczycy ją wyolbrzymiamy. Ale była w powietrzu, kiedy wysiadaliśmy na ląd (...) zaczęła nas zewsząd ogarniać ( ...) Bawiłem się myślą zlikwidowania wszystkiego i osiedlenia się w Chinach ". Od dziecka doświadczał huśtawki nastrojów borykając się z biedą i tułaczką po przytułkach. Jako syn aktorów wodewilowych zawsze marzył o aktorstwie. Jedno z piękniejszych wspomnień, to wycieczki z matką i jej teatralnymi przyjaciółmi : ,, przez te chwile byłem szczęśliwy pławiąc się w ich wesołości i śmiechu." Po stracie pracy w teatrzyku, matka zarabiała szyjąc dniami i nocami : ,, Nie uświadamiałem sobie krytycznego położenia, ponieważ stale byliśmy w krytycznym położeniu - przenosiliśmy się z jednego pokoju od podwórza , do drugiego; przypominało to grę w warcaby - ostatnim ruchem był powrót do przytułku ." Byleby wyrwać się z przygnębiającego poddasza pracował jako sprzedawca kwiatów w kawiarniach, u majstra w drukarni ,, (...) był jakiś romantyzm i atmosfera przygody w wychodzeniu do pracy przed świtem w chłodne poranki." Wyjazd do Ameryki z aktorską trupą odmienił diametralnie jego los. Jak większość ówczesnych artystów Europejczyków, przygniatało go szybkie tempo New Yorku . Gdy tylko miał czas buszował po książkowych antykwariatach czytując klasyków: Emersona, Schopenhauera, Whitmana, Twaina, Poego, Irvinga. Hollywood było wtedy w zalążku: ,, Studio filmowe to dawna farma, z garderobą w stodole. Panowała tam dziwna, jedyna w swoim rodzaju atmosfera ' piękności i bestii'. Czułem, że wkraczam na bogaty , niezbadany teren , znajduję się u progu czegoś wspanialego (...)duch improwizacji był rozkoszą ." Mistrz przebrania z ekskluzywną dystynkcją, finezją, upiększał swoje komedie nutami sentymentu, wyróżniał się poprzez kontrast : ,, Strój natchnął mnie charakterem z postaci, z miejsca postanowiłem trzymać się tego kostiumu, cokolwiek się stanie. Moja postać była odmienna i nieznana Amerykanom, nieznana nawet mnie samemu ." W czasach Chaplina poczytna była książka Maxa Eastmana ,, Poczucie humoru'' w której autor definiuje humor jako efekt igraszek z cierpieniem. Pisze, że Homo sapiens jest masochistyczny, że rozkoszuje się bólem i że publiczność lubi cierpieć zastępczo; podobnie jak dzieci bawiące się w Indian, które lubią być zastrzelone. Charlie się z tym nie zgadzał, Jego koncepcja humoru była odmienna i polegała na subtelnej sprzeczności. Operował ironią i psychologią. Dyskutowali z przyjacielem o celu poezji. Uważał, że ,, jest ona listem miłosnym do świata ". Filozofowali: ,, zrządzenia życia i śmierci - wielki talent ścięty w kwiecie wieku, światowe przewroty, całopalenia i katastrofy - mogą wydawać się jałowe i bezsensowne. Ale fakt, że te rzeczy się zdarzyły, dowodzi istnienia jakiegoś zdecydowanego , określonego celu, który jest poza zasięgiem naszych trójwymiarowych umysłów." Jego refleksje na temat wiary, dalekie były od dogmatów: ,, Myślę, że wiara jest prekursorem wszystkich naszych koncepcji. Bez wiary nigdy nie można by stworzyć hipotez, teorii, nauki czy matematyki. Sądzę, że wiara jest przedłużeniem umysłu. Jest kluczem, który neguje niepodobieństwo. Odrzucić wiarę to znaczy zaprzeć się siebie i ducha, z którego rodzą się wszystkie nasze siły twórcze. Wierzę w nieznane, we wszystko, czego nie obejmujemy rozumem; sądzę, że to czego nie potrafimy pojąć, jest prostym faktem w innym wymiarze, i że w strefie nieznanego mieszczą się nieskończone możliwości dobra . " Od szesnastego roku życia ćwiczył grę na skrzypcach i wiolonczeli, 4 godziny dzienne . Spośród grona wszelkich artystów najbardziej lubił muzyków: ,, Nie ma nic tak ciepłego i przejmującego jak widok orkiestry symfonicznej . Romantyczne światełka lampek na stojakach do nut, strojenie instrumentów, a potem nagła cisza, kiedy wychodzi dyrygent - wszystko to podkreśla nastrój wspólnoty, współdziałania.'' Też tak myślę :) 🎼 O swoich komplikacjach romansowych i małżeńskich pisze zdawkowo. Co do oczekiwanych w biografiach opisów libido, uważa że w niewielkim stopniu przyczynia się do zrozumienia postaci: ,, zimno , głód i hańba nędzy mogą bardziej wpływać na psychikę człowieka''. Makkartyzm - polowanie na komunistów, zmusił go do pozostawienia wszystkiego i wyjazdu ze Stanów . Szwajcaria stała się jego oazą spokoju, u boku ubóstwianej żony Oony i w otoczeniu licznej gromadki dzieci delektował się szczęściem rodzinnym, którego nie zaznał w dzieciństwie. Humor był dla niego instynktem przetrwania. PS. Słynny evergreen ,,Smile" to dzieło Chaplina i mój talizman . Śpiewany przez wielu artystów, pamiętam w wykonaniu Madleine Peyroux z Festiwalu Jazz Jamboree. Już po dwóch taktach Salę Kongresową opłynął jęk zachwytu 🎶 Oto link do wklejki :) https://www.youtube.com/watch?v=2Axm7T_WHyU