To smutne, że ta książka wymieniana jest w rankingach (na marne dziesięć pozycji) najlepszych książek 2015. To znaczy, że na polskim rynku literackim było w tym roku bardzo przeciętnie. Książka rozczarowuje na kilku płaszczyznach: a) bohaterowie, a zwłaszcza główna bohaterka, są schematyczni, stereotypowi i przewidywalni (zamożna sędzia, łącząca pasję zawodową z uwielbieniem muzyki klasycznej oraz bezdzietnością jest jakby wyjęta z rządowej kampanii wymierzonej w ambitne kobiety, które były w Paryżu i Tokio ale nie na porodówce); b) kryzys małżeński jest kuriozalny. Małżeństwo z 30-letnim stażem sypie się, bo pogrążona w kilkutygodniowej depresji bohaterka (7 tygodni) nie obcowała w tym czasie z mężem. Czytelnik ma prawo dziwić się, że to małżeństwo przetrwało dłużej niż 3 lata; c) niemiłosierne dłużyzny, opisujące drogę sędzi do pracy i z pracy, spacery, nic nie wnoszące opisy spotkań towarzyskich, to wszystko w dość skromnej objętościowo książce skłania do myślenia, że autor miał pomysł na opowiadanie, z którego zrobił powieść.
Relacja pomiędzy chorym na białaczkę świadkiem Jehowy a sądząca jego sprawę bohaterką jest najciekawsza w całej książce. Sprowadzona do kilku epizodów, pozostawia niedosyt i (nie wiem, może to akurat zaleta) więcej pytań niż odpowiedzi. Kończy się dokładnie tam, gdzie staje się najciekawsza, a pytania o etyczność działań bohaterki przestają być papierowe. Tyle, że zamiast pogłębionej refleksji mamy małżeński quasi-happy end.

To smutne, że ta książka wymieniana jest w rankingach (na marne dziesięć pozycji) najlepszych książek 2015. To znaczy, że na polskim rynku literackim było w tym roku bardzo przeciętnie. Książka rozczarowuje na kilku płaszczyznach: a) bohaterowie, a zwłaszcza główna bohaterka, są schematyczni, stereotypowi i przewidywalni (zamożna sędzia, łącząca pasję zawodową z...