Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam wiele pochlebnych słów. Uwierzyłam w nie. Zamawiając tę książkę, nie mogłam doczekać się momentu, w którym ją przeczytam i poczuję to samo, co wszystkie zachwycone osoby. Ja i powieść staniemy się jednością, a ona zostanie już ze mną na zawsze, rzucając smutny cień na kolejne czytelnicze lata mojego życia. Właśnie tak miało być. A jak było? Najpierw - istotnie zachwyciła. Z niecierpliwością przeżywałam kolejne strony, chłonęłam z wielkim apetytem kolejne rozdziały, nie mogąc nadziwić się wszystkimi odczuciami, które zostały mi z taką nienachalnością przedstawione. To książka życia - tak myślałam. Czułam to, co bohaterowie. Byłam niekochaną Katherine, niekochanym Juliusem, niekochanym Thomasem. Byłam samotna i w trudnej sytuacji. Bolała mnie głowa od mnogości punktów widzenia i od wielkości problemu braku codziennej, prostej i niewymuszonej miłości. Potem nastąpiła zmiana. Tak nagle, książka znudziła mnie i zdenerwowała. Czytałam z przymusu, strona po stronie bo przecież musiałam skończyć. Pięć stron do kolacji, trochę w tramwaju - i powtarzałam tak długo, aż prawie zobaczyłam koniec. Nie zostawiam zaczętych książek na później, bo to „później” nigdy nie nadchodzi. I zakończenie, które wynagrodziło cały ból męczenia się „Powieścią...”. Uratowało ją. Wywołało prawdziwe łzy, prawdziwe wzruszenie, prawdziwe zaskoczenie. Książka znów stała się realna. Julius, Thomas i Katherine zaczęli istnieć i czuć na nowo. Ale potem - zapomniałam. Minęła doba, a ja już nie pamiętam tych emocji. Po dwóch - patrzę tylko na okładkę, usilnie próbując przypomnieć sobie cokolwiek poza strzępkami emocji i słów. Same resztki. I myślę, że ta historia zostanie gdzieś we mnie głęboko jako idealny koncept powieści bez o. Zapamiętam niebanalny pomysł na tytuł. Może coś więcej? Ale emocje już wyblakły.