Wszystkie opowiadania traktują o nieszczęśliwych ludziach, często ubogich. Nieszczęścia wynikają przede wszystkim z konwenansów, niezrozumienia i ukrywania emocji. Czyta się dość trudno, bo nic się tam absolutnie nie dzieje, a postacie są zbiorem "ideałów", cech, a nie ludźmi z krwi i kości.

Wszystkie opowiadania traktują o nieszczęśliwych ludziach, często ubogich. Nieszczęścia wynikają przede wszystkim z konwenansów, niezrozumienia i ukrywania emocji. Czyta się dość trudno, bo nic się tam absolutnie nie dzieje, a postacie są zbiorem "ideałów", cech, a nie ludźmi z krwi i kości.

Piękne - i im dalej, tym dojrzalej. Czytając od początku do końca, można podziwiać rozwój autorki. A może zarówno rozwój, jak i umiejętność wyrażenia siebie - po próbach pisania pod dyktando wydawców zdecydowała się jednak w końcu tworzyć tak, jak czuła. Ten własny styl, to wyświechtane "bycie sobą" w kilku ostatnich opowiadaniach - po prostu zachwyca.

Piękne - i im dalej, tym dojrzalej. Czytając od początku do końca, można podziwiać rozwój autorki. A może zarówno rozwój, jak i umiejętność wyrażenia siebie - po próbach pisania pod dyktando wydawców zdecydowała się jednak w końcu tworzyć tak, jak czuła. Ten własny styl, to wyświechtane "bycie sobą" w kilku ostatnich opowiadaniach - po prostu zachwyca.

„Na rozstaju” Higuchi Ichyio to wybór opowiadań młodziutkiej japońskiej pisarki, żyjącej na przełomie XIX i XX wieku. Pięknie wydany – choć Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego nie rozpieszcza swoich doktorantów promocjami i musiałam na Targach Książki odżałować pełną kwotę, trzeba przyznać, że dobrze się prezentuje na półce. Co najważniejsze zaś, treść z oprawą graficzną koresponduje. Wydawca zadbał o to, by czytelnicy najpierw dowiedzieli się nieco o losach Higuchi; autorki u nas kompletnie nieznanej, w Japonii należącej do klasyków omawianych w szkole. Żyła zaledwie dwadzieścia cztery lata; nim odeszła z powodu ciężkiej choroby, zdążyła nieco liznąć sławy, jaką przyniosły jej pierwsze opowiadania.

Higuchi jest, jak dla mnie, piszącą prozą poetką. Niektóre z opowiadań, zwłaszcza początkowe, są w istocie raczej pochwałą pięknego języka niż ciekawą historią. Higuchi ogromną wagę przykłada do stylu, pięknych metafor i porównań; jej bohaterowie, nawet prości ludzie z ludu, porozumiewają się ze sobą w sposób zdecydowanie literacki. Nie ujmuje to jednak realności tym utworom; czyta się to trochę jak baśnie, świat Tokio końca XIX wieku jest naprawdę czarujący. W opowiadaniach jest wiele smutku: być może autorka przeczuwała zbliżającą się śmierć, tak często obdarzając nią przedwcześnie swoich bohaterów. Wiele jej bohaterek ma też rysy osobowości samej Higuchi: zubożałej dziewczyny, która chciałaby się kształcić i rozwijać ale nie ma ku temu sposobności: finansowej ani psychicznej. Przez to historie są autentyczne i mimo prostoty, miejscami ocierającej się o banał – po prostu wzruszają.

Osobną rzeczą jest to, że „Na rozstaju” może nauczyć nas wiele o tradycjach i zwyczajach dawnej Japonii. Wydaje mi się też znacznie lepszą pozycją na początek przygody z literaturą japońską niż na przykład Murakami. Jest bowiem japońska na wskroś: piękna, powolna, oniryczna i efektowna. I choćby dlatego warto po nią sięgnąć.

„Na rozstaju” Higuchi Ichyio to wybór opowiadań młodziutkiej japońskiej pisarki, żyjącej na przełomie XIX i XX wieku. Pięknie wydany – choć Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego nie rozpieszcza swoich doktorantów promocjami i musiałam na Targach Książki odżałować pełną kwotę, trzeba przyznać, że dobrze się prezentuje na półce. Co najważniejsze zaś, treść z oprawą...

Higuchi Ichiyo czaruje słowem, a opowiadania są przede wszystkim przejmująco smutne. Pozycja dla zainteresowanych kulturą Japonii.

Higuchi Ichiyo czaruje słowem, a opowiadania są przede wszystkim przejmująco smutne. Pozycja dla zainteresowanych kulturą Japonii.

Bardzo dobry, chociaż z punktu widzenia europejskiego czytelnika dość trudny zbiór opowiadań. Trudny gdyż na pierwszy rzut oka wiele z tych opowieści może wydać się niedokończonymi, porzuconymi w pół słowa romansami. Wiele dają przypisy, pokazując że książka jest bardzo silnie posadowiona w kulturze dawnej Japonii.
Najdłuższe opowiadanie "Zabawa w dorosłych" to wybitna historia dzieci żyjących w tokijskiej Yoshiwarze. Mimo swojej niewinności dzieci powoli upodobniają się do dorosłych i jak oni okazują się zniewolone społecznymi ograniczaniami i własnymi lękami.
Więcej o książce i autorce tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=tPSn8gJhexw

Bardzo dobry, chociaż z punktu widzenia europejskiego czytelnika dość trudny zbiór opowiadań. Trudny gdyż na pierwszy rzut oka wiele z tych opowieści może wydać się niedokończonymi, porzuconymi w pół słowa romansami. Wiele dają przypisy, pokazując że książka jest bardzo silnie posadowiona w kulturze dawnej Japonii.
Najdłuższe opowiadanie "Zabawa w dorosłych" to wybitna...

Higushi Ichiyō - pseudonim literacki Higushi Natsu - była jedną z najwybitniejszych pisarek japońskich epoki Meijji (1868-1912). Żyła krótko, tylko 24 lata, ale pozostawiła po sobie wyjątkową spuściznę, która weszła do kanonu klasyki literatury Japońskiej. Życie młodej Natsu było naznaczone biedą i walką o środki do życia. Po śmierci ojca to ona została głową rodziny . Na barkach siedemnastoletniej dziewczyny została złożona odpowiedzialność za utrzymanie matki i młodszej siostry. Choć nie było łatwo, Higushi Natsu nie zapomniała o swojej miłości do literatury, w której zaczęła upatrywać również możliwości zarobku. Pisarska działalności Higushi Ichiyō została zwieńczona publikacją stworzonych przez nią opowiadań w czasopismach literackich. Kobieta zyskała popularność i uznanie, zgromadziła wokół siebie grono oddanych sympatyków, nie dane jej było jednak długo cieszyć się owocami swej pracy. Odeszła 1986 roku przegrywając walkę z gruźlicą.

„Na rozstaju. Wybór opowiadań” to wydana nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego antologia dziesięciu najważniejszych opowiadań Higushi Ichiyō. We wszystkich nowelach ważną rolę podgrywa motyw nieszczęśliwej, niespełnionej miłości, która – całkiem inaczej niż w literaturze zachodniej – jest mniej ważna niż wierność honorowi i wypełnianie obowiązków nałożonych przez pozycję społeczną czy posłuszeństwo wobec rodziny. Postacie wykreowane przez Higushi przybliżają czytelnikom niezwykłą mentalność Japończyków. Uderza wyjątkowy stoicyzm bohaterów, którzy nie pozwalają dojść do głosu gwałtownym emocjom. Zewnętrzne opanowanie bywa jednak często maską, pod którą buzują namiętności, których nie wypada okazywać publicznie.

Obecne w opowiadaniach opisy codziennego życia pozwalają wejrzeć w ciekawą rzeczywistość mieszkańców dziewiętnastowiecznej Japonii. Fabuły przedstawionych w zbiorze historii nie są złożone, ale posiadają niezaprzeczalny urok (choć momentami może irytować brak puenty i otwarte zakończenie niektórych z nowel).

„Na rozstaju. Wybór opowiadań” to ciekawa publikacja dla każdego kto interesuje się klasyką literatury japońskiej.

Higushi Ichiyō - pseudonim literacki Higushi Natsu - była jedną z najwybitniejszych pisarek japońskich epoki Meijji (1868-1912). Żyła krótko, tylko 24 lata, ale pozostawiła po sobie wyjątkową spuściznę, która weszła do kanonu klasyki literatury Japońskiej. Życie młodej Natsu było naznaczone biedą i walką o środki do życia. Po śmierci ojca to ona została głową rodziny . Na...

Złapana przez przypadek w bibliotece, książka okazała się pozytywnym zaskoczeniem, bo naprawdę nie spodziewałam się kawałka tak dobrej, tak "japońskiej" prozy.
Specyficzne są zebrane tu opowiadania. Zdania bardzo proste, tak zaskakująco okrojone opisy wewnętrznych przeżyć bohaterów i swego rodzaju surowość środków wyrazu, miejscami wręcz trącąca naiwnością. A jednak wystarczy lektura dwóch, trzech dowolnie wybranych opowiadań, aby przekonać się o ich niezwykłej dojrzałości i doświadczyć subtelnego uroku. Zatem - i fabuły, które mistrzowsko koncentrują się na jednym detalu, i nastrój wykreowany kilkoma oryginalnymi, poetyckimi porównaniami. I wreszcie to, co dla zachodniego czytelnika najbardziej egzotyczne - delikatnie zarysowane cechy japońskiej mentalności, traktowane jako coś oczywistego, pozbawione jakichkolwiek prób wyjaśnienia, przedstawione takimi, jakimi są.
Pozornie satysfakcjonujące czytadło, które miejscami potrafi olśnić takimi detalami, rozwiązaniami fabuły, zwrotami, które sprawiają, że przestaje być czytadłem...

Złapana przez przypadek w bibliotece, książka okazała się pozytywnym zaskoczeniem, bo naprawdę nie spodziewałam się kawałka tak dobrej, tak "japońskiej" prozy.
Specyficzne są zebrane tu opowiadania. Zdania bardzo proste, tak zaskakująco okrojone opisy wewnętrznych przeżyć bohaterów i swego rodzaju surowość środków wyrazu, miejscami wręcz trącąca naiwnością. A jednak...

Nie wiem, czy to dlatego iż akcja opowiadań dzieje się w odległej przeszłości, czy może z powodu różnic kulturowych, egzotyki miejsca i postaci, każde z opowiadań czyta się jak bajkę czy legendę. 10 pięknych, smutnych bajek. Niektóre z nich sprawiają wrażenie urwanych, niedokończonych, a niektóre kończą się niejednoznacznie. Z przedmowy dowiadujemy się, że autorka była wrażliwą i dojrzałą nad wiek osobą (żyła tylko 24 lata),co doskonale znajduje odzwierciedlenie w wybranych opowiadaniach. Warto przeczytać.

Nie wiem, czy to dlatego iż akcja opowiadań dzieje się w odległej przeszłości, czy może z powodu różnic kulturowych, egzotyki miejsca i postaci, każde z opowiadań czyta się jak bajkę czy legendę. 10 pięknych, smutnych bajek. Niektóre z nich sprawiają wrażenie urwanych, niedokończonych, a niektóre kończą się niejednoznacznie. Z przedmowy dowiadujemy się, że autorka była...

Opowiadania to nie są najdłuższe formy, ale te jakoś długo się czytało, nawet jeśli były naprawdę kilkunastostronicowe. Najciekawsza była chyba minibiografia autorki na samym początku.

Opowiadania to nie są najdłuższe formy, ale te jakoś długo się czytało, nawet jeśli były naprawdę kilkunastostronicowe. Najciekawsza była chyba minibiografia autorki na samym początku.