Orson Scott Card jest jednym z tych autorów, których cenię za niesamowitą wyobraźnię oraz wykreowanie wielowymiarowego i zachwycającego uniwersum. Przygody Andrew Wiggin stały się rozpoznawalne i docenione na całym świecie przez krytyków literackich. Chociaż z chęcią wziąłem udział w „Grze Endera”, to muszę przyznać, że brakowało w niej charakteru i pazura, a samo świetnie poprowadzone zakończenie nie wystarczy, aby mnie zaciekawić. Czy „Teatr Cieni” spełnia oczekiwania i pokazuje pazurki? Z ręką na sercu muszę przyznać, że książka uśmierzyła moje największe obawy.

Mogłoby się wydawać, że „Cień Endera” był książką niepotrzebną, upchaną na siłę i żerującą na popularności Andrew Wiggina. Nic bardziej mylnego! Powieść, mimo że w ogólnym rozrachunku przedstawiała tę samą historię, tchnęła niesamowity powiew świeżości do uniwersum Endera, który nabrał nie tylko nowych, żywszych kolorów, ale również znacząco zyskał na dramaturgii i zasadniczo rozwinął osobowości głównych bohaterów. „Cień Hegemona” był powieścią nie tak dobrą, aczkolwiek posiadającą swoje momenty. W trzeciej części sagi, podobnie jak wcześniej, głównym bohaterem powieści jest Groszek - chłopiec dobrze znany z historii, dzięki której autor zaistniał w literackim świecie.

Card stworzył nietuzinkowy świat, do którego przekonało się miliony czytelników na całym świecie. W recenzowanej powieści powracamy na Ziemię, gdzie oczami głównego bohatera poznajemy ciemną stronę człowieczeństwa, a w szczególności Hegemona – charyzmatycznego brata Andrew, człowieka, który mocno wierzy w swoje przekonania i postulaty. Tym razem jednak, coś w jego osobowości się zmieniło, a mianowicie potrafi przyznać się do popełnionych przez siebie błędów. Wizerunek Groszka również przeszedł sporą metamorfozę. Opuszcza dotychczasowe miejsce bytu na rzecz tułaczki po świecie, skazuje się na banicję, jednocześnie myśląc o potomstwie wraz z Petrą Arkanian. W „Teatrze Cieni” jego problemy stają się bardziej ludzkie, przez co łatwiej się z nim utożsamiać i kibicować do samego końca.

Na pochwałę zasługuje przede wszystkim ukazanie genezy światowych konfliktów, które zostały nakreślone bardzo wiarygodnie. Autor bawi się w kreatora potyczek zbrojnych i muszę przyznać, że w większości przypadków udaje mu się tego dokonać bardzo zgrabnie. Odbiorca czytając nową książkę Carda ma wrażenie, że autor opisuje realne konflikty, które dzieją się w którymś miejscu na Ziemi. Doskonale zdaje sobie sprawę z wad oraz zalet poszczególnych nacji i świetnie przedkłada je w powieści. „Teatr Cieni” jest książką, gdzie polityka i chęci rządzenia większymi pokładami ziem występują nader często. Nie jest to niczym złym, lecz czasami autor zbyt mocno „spłyca” te elementy, przez co ich odbiór wydaje się zbyt uproszczony.

„Teatr Cieni” to książka godnie kontynuująca uniwersum Endera. Jest w niej wszystko za co fani kochają twórczość Orsona Scott Carda – genialnie poprowadzona fabuła, świetne dialogi, fantastycznie nakreślone osobowości i zwroty akcji, które nie pozwalają oderwać się od lektury. Mogę śmiało rzec, że Groszek stał się moją ulubioną postacią z całego cyklu. „Saga Cienia” zaliczyła fantastyczne otwarcie, zwolniła tempa przy kontynuacji („Cień Hegemona”) tylko po to, aby przyspieszyć w recenzowanej powieści i wyjść na prostą w fantastycznym stylu! Po raz kolejny autor udowodnił swój geniusz, serwując czytelnikowi kilkadziesiąt godzin frapującej zabawy! Polecam.

Damian Hejmanowski