"Krew elfów" to książka "pełnometrażowa" a nie zbiór opowiadań. Niestety autor zgubił lekkie pióro, którym zachwycił mnie w "Mieczu Przeznaczenia" i "Ostatnim życzeniu". Mało jest tu frywolnego dowcipu. Wiedźmin, co prawda, jest tu głównym bohaterem, ale jakby zszedł na drugi plan. Jego życie nie odmierzają trupy kolejnych poczwar.

Trochę tu za dużo zagmatwanej polityki. Autor rzuca nazwami krain, rzek i dolin. To jest na południe czegoś-tam, a tamto na zachodzie. Aż się prosi o zamieszczenie mapki. Męczące są dziwne nazwy i imiona, które za cholerę nie chcą zapaść w pamięć.

A. Sapkowski szczegółowo opisuje uniwersum, w którym dzieje się akcja. A samej akcji nie jest dużo. Dużo za to jest dłużyzn i pisaniny "oby więcej". Dodatkowo, poszczególne epizody trochę wyglądają jak opowiadania posklejane głównym wątkiem wielkiej polityki i dziewczynki imieniem Ciri. Niektórzy pisarze są zakładnikami opowiadań.

Wiele wątków czytało się przyjemnie. Kiedy akcja przyśpiesza, to nagle pisarz naciska hamulec... Autor raczy nas rozwlekłym filozofowaniem i pseudo-moralizatorstwem.

A. Sapkowski zazdrośnie strzeże tajemnic i wysyła czytelnika do księgarni po kolejne tomy. Książka ma otwartą treść - aby poznać koniec historii trzeba przeczytać całą sagę. Ja odpadam, choć książka naprawdę dobra.

"Krew elfów" to książka "pełnometrażowa" a nie zbiór opowiadań. Niestety autor zgubił lekkie pióro, którym zachwycił mnie w "Mieczu Przeznaczenia" i "Ostatnim życzeniu". Mało jest tu frywolnego dowcipu. Wiedźmin, co prawda, jest tu głównym bohaterem, ale jakby zszedł na drugi plan. Jego życie nie odmierzają trupy kolejnych poczwar.

Trochę tu za dużo zagmatwanej polityki....