Dla większości autorów wydanie drugiej książki, po wielkim sukcesie tej pierwszej jest pewnego rodzaju sprawdzianem. Dlatego kiedy zobaczyłam na półce nową powieść Meyer, poczułam zaciekawienie. Książkę kupiłam, przeczytałam. Na półkę odstawiłam zdziwiona.

"Intruz" nie jest drugim "Zmierzchem", mimo że wątek romansowy jest w nim wątkiem najważniejszym. To na nim opiera się cała fabuła książki, bo to właśnie miłość dodaje sił Melanie. To uczucie jest motorem napędowym, który pomaga jej przetrwać, gdy jej ciało zostaje opanowane przez kosmitkę o imieniu Wagabunda. Melanie walczy z tytułowym intruzem, chcąc wrócić do swojego mężczyzny i swojego brata. Ostatecznie także się i z tym intruzem zaprzyjaźnia, choć poprzedzone jest to cała serią problemów i komplikacji.
Jednak mimo tego, że miłość jest tu najważniejsza, o dziwo książka nie stanowi kolejnego przesłodzonego romansidła. Stanowi filar fabuły, ale nie dominuje jej w cukierkowaty sposób, a raczej wyzwala lawinę zdarzeń, które popychają obie bohaterki do konkretnych zachowań i wyborów, w świecie kolonizowanym przez inną cywilizację.
Ciekawy jest tu właśnie ten świat. Najazd obcych, którym wydaje się, że ich sposób życia i działania jest najlepszy oraz walka o przetrwanie pozostałej w nim garstki ludzi. Meyer wiele miejsca poświęca w tej książce właśnie tej wojnie o przetrwanie, o przyszłość, co powoduje, że fabuła nie jest zdominowana przez jeden temat, a przyjemnie urozmaicona. Właśnie to powoduje, że druga powieść autorki jest czymś zupełnie innym i ciekawszym od "Zmierzchu".

Książkę czyta się lekko i szybko. Bezapelacyjnie wciąga, a język i forma powodują, że da się ją połknąć w jeden - dwa dni. Nie nudzi tak jak "Zmierzch" opisami totalnych głupot i pseudoromantycznych uniesień. Nie denerwuje absurdalnym, uległym zachowaniem bohaterów. Żadna z dwóch głównych bohaterek, nie ma nic wspólnego ze znaną nam Bellą - nie są uległymi, mdlejącymi dziewczyniątkami, a silnymi kobietami, które starają się znaleźć swoją drogę, swoje miejsce w niezbyt przyjaznym świecie.

Muszę przyznać, że polubiłam tę pozycję i czasem do niej wracam. Do pozycji SF chociażby Clarke'a wiele jej brakuje - fani mistrzó SF raczej nie znajdą tu dla siebie wyzwania i czegoś co przykuje ich do krzesła - ale bezapelacyjnie stanowi iskierkę, w morzu zalewających nas od jakiegoś czasu słodkich, identycznych romansów. Dla mnie stanowiła powiew świeżości. Jest o niebo lepsza od trylogii "Zmierzchu" i aż dziwi mnie, że to nie ta pozycja stała się bestsellerem i pokazową książką autorki. Szkoda, ale jakoś w dzisiejszych czasach wszystko uległo odwróceniu - to co zasługuje na promocję musi bronić się samo; to co powinno zginąć w czeluściach zyskuje niezrozumiałą popularność.

Osobiście książkę polecam. Także i tym, którzy mają na Bellę i Edwarda alergię. Bo mogą się mile zdziwić. Bo ta powieść jest zupełnie inna i wychodzi jej to na dobre.

Dla większości autorów wydanie drugiej książki, po wielkim sukcesie tej pierwszej jest pewnego rodzaju sprawdzianem. Dlatego kiedy zobaczyłam na półce nową powieść Meyer, poczułam zaciekawienie. Książkę kupiłam, przeczytałam. Na półkę odstawiłam zdziwiona.

"Intruz" nie jest drugim "Zmierzchem", mimo że wątek romansowy jest w nim wątkiem najważniejszym. To na nim opiera...