Grynberg wspaniale portretuje zarówno obraz, jak i słowa. Pozostawiony celowo, naturalny szyk zdań i naleciałości z gwar, czy różnych języków, którymi bohaterowie nasiąkali i posługiwali się całe życie, tworzą dzieło bardzo bogate i frapujące językowo. Najważniejsze natomiast są historię Ocalałych. Raz pogodnych, innym razem gniewnych, stale mierzących się z niezrozumieniem i własną tożsamością. Doświadczając tak zabójczej dawki bólu i nieszczęścia, żyją i musimy im dziękować, że zechcieli się swoim życiem z nami podzielić, nawet mając w głowie i na ustach wciąż to samo zdanie wypowiadane z troską i smutkiem: to, te historię nie uczyni Pana, Pani życia lepszym, to się nigdy nie skończy, nie można już potem o tym nie myśleć, o tym zapomnieć. Decydując się na lekturę, musimy mieć tego świadomość. To 350 stron ważnych, trudnych i cennych słów, które w nas pozostaną. Ich twarze i ich słowa odbiją się w naszej pamięci, ale niech zrobią to oni, nie podręczniki do historii, bo jedynie oni mają prawo mówić naprawdę.
"Po nich już nikt nie opowie, najwyżej ktoś przeczyta..."

Grynberg wspaniale portretuje zarówno obraz, jak i słowa. Pozostawiony celowo, naturalny szyk zdań i naleciałości z gwar, czy różnych języków, którymi bohaterowie nasiąkali i posługiwali się całe życie, tworzą dzieło bardzo bogate i frapujące językowo. Najważniejsze natomiast są historię Ocalałych. Raz pogodnych, innym razem gniewnych, stale mierzących się z niezrozumieniem...