Książka "Nie pozwól mi odejść" to historia o przezwyciężaniu strachu i nałogów, o smutnej samotności. Billy zanim zdecydował się porozmawiać z dziewczynką siedzącą na schodach przed wejściem do ich kamienicy, raczej wegetował niż żył. Zmęczony bezsennymi nocami, z poczuciem bezużyteczności i agorafobią, która sprawiała, że nie opuszczał swojego mieszkania, czuł, że przegrał swoje życie. Jednak dorosłe pytania Grace, jej odwaga i sposób bycia zwracają uwagę nie tylko Billy’ego, lecz także pozostałych mieszkańców kamienicy, w której dziewczynka mieszka razem z matką- narkomanką. I wtedy coś się zmienia… Znika obojętność, sąsiedzi na zebraniach zwoływanych przez Grace dzielą się swoimi sekretami, osobistymi tragediami, których skutkiem jest samotność. Zaczynają pokonywać swoje własne lęki, rozmawiać ze sobą i troszczyć się o siebie.

A teraz kilka słów na temat tego, co mogłoby zostać wykonane lepiej. Moim zdaniem, historia wygląda jakby nie miała początku, pewne zdarzenia pisarka opisała bardzo pobieżnie, niedomówienia sprawiły, że nie odczuwa się silnych emocji, takich, jakich należałoby się spodziewać po takiej historii. Mam także zastrzeżenia do kreacji dwóch postaci: Grace i jej matki. Dziewczynka jest gadatliwa, czasami sprawia wrażenie zbyt dorosłej jak na swój wiek, pewne dialogi przez to w jej ustach brzmią nienaturalnie. Odbiera to niestety jej postaci autentyczności. Szkoda także, że pisarka nie przedstawiła dlaczego matka Grace wpadła w nałóg, przedstawiła ją raczej jako zimną i egoistyczną kobietę.

Reasumując książka "Nie pozwól mi odejść" wywarła na mnie średnie wrażenie, okazała się mimo wszystko miałka i w moim odczuciu niedopracowana. Jednakże za mankamentami kryje się istotna refleksja, że ludzie często zmieniają się, gdy wiedzą, że mogą stracić coś cennego oraz że najlepszego przyjaciela zawsze się znajdzie, gdziekolwiek by się nie było. Jeśli ktoś ma ochotą ją przeczytać, to wzbraniać się nie powinien.

Książka "Nie pozwól mi odejść" to historia o przezwyciężaniu strachu i nałogów, o smutnej samotności. Billy zanim zdecydował się porozmawiać z dziewczynką siedzącą na schodach przed wejściem do ich kamienicy, raczej wegetował niż żył. Zmęczony bezsennymi nocami, z poczuciem bezużyteczności i agorafobią, która sprawiała, że nie opuszczał swojego mieszkania, czuł, że przegrał...