Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękna historia. Nie ukrywam, że miałem w oczach łzy. Pojawia się człowiek, który zaraża świat ideą pomagania innym, bohater, którego czeka tragiczny los. Ot niesprawiedliwość, to takie prawdziwe. Dlaczego? Gdyż za każdym razem, jeśli ktoś komuś pomoże, to zazwyczaj obrywa potem po tyłku, bo takie jest porąbane życie... Nawet jeśli książka nie jest już nową pozycją, to dokładnie odzwierciedla los idealistów. Wszyscy wokół śmieją się z nich, że nieustannie starają się uczynić świat lepszym niż jest. Mało kto w nich wierzy, a jednak warto uparcie dążyć do celu. Skoro powieść amerykańska, to posłużę się ulubioną złotą myślą, autorstwa Eleonore Roosevelt: ,,Przyszłość należy do tych, którzy wierzą w piękno swoich marzeń". Myślę, że każdy ma coś z Trevora, każdy kto pragnie pomagać innym. Nawet jeśli ktoś uważa altruistę za frajera, naiwnego jak dziecko, to nie warto zwracać uwagi, i robić swoje. Gdyby tak każdy był skłonny do niesienia pomocy innym, to świat stałby się wręcz rajem na ziemi. ,,Jeśli pomagasz komuś, komu chcesz pomóc, to nie jest nic wielkiego". Dokładnie! Autorka jednak trochę naiwnie podeszła do tematu. Dlaczego? Dziś mało kto zna takie zacne słowo jak honor, mało kto jest w stanie coś zrobić dla drugiego człowieka, nie oczekując nic w zamian. Ja powiem tak, każdy kto robi coś, dla kogoś czasem w wyrzeczeniu się siebie, to ten czyn staje się z czasem naprawdę wielki! Tak samo jak my! Wiadomo lepiej jest dostawać, Ja się jednak nie zgodzę, dawanie jest o wiele lepsze, a dawać nie znaczy tracić, zyskujemy już dużo, szczególnie gdy nasz czyn sprawia komuś wielką radość! Jak się czyta, niby życie generalnie jest podłe, niesprawiedliwe, ale tak być nie musi. Wszystko zależy od naszego podejścia! Może i idealiści, to tacy błędni rycerze, którzy walczą z wiatrakami, ale jednak są znacznie lepsi, niż Ci, którzy najchętniej nie robiliby nic. Jeżeli to prawda, że poprzez czyny wystawiamy sobie pomnik, to główny bohater powieści przewyższa już wszystkie zacne osobistości! Podoba mi się też postać Rubena, inspirujący nauczyciel. Także z kompleksem, powód? Jego twarz. Myślę, że większość z nas jest taka sama jak on, choć nie wyglądamy strasznie, to mamy kompleks, który zamyka nas na świat, i czyni nieufnymi. Ja powiem tak, jeśli się prędko czegoś z tym nie zrobi, to się będzie miało stale bezsensowne pretensje nie do siebie, ale do całego świata, bo świat jest zły. Nie musi być, trzeba robić wszystko, by zmieniać go na lepsze! :) Film z Helen Hunt i Kevinem Spacey'em też zacny, lecz książka o niebo lepsza. Osobiście uważam, że już lepiej być idealistą, niż siedzieć w domu i nie robić nic, bo życie wtedy staje się ciekawsze.