O pisarzu Boris Akuninie słyszałem niejednokrotnie i nieraz jego książki rzucały mi się w oczy podczas wizyty w bibliotece. Postanowiłem kiedyś zabrać się przynajmniej za pierwszą część przygód Fandorina i zobaczyć czy spodoba mi się. Dlatego będąc w bibliotece wypożyczyłem, a po pewnym czasie przyszło kolej na Azazela będącego pierwszym tomem cyklu o Fandorinie.
Tajemnicze samobójstwo studenta przyciąga uwagę Erasta, który zaciekawiony zaczyna dociekać przyczyn takiej śmierci. Okazuje się, ze w testamencie zostało zapisane całe dotychczasowe mienie samobójcy pewnej Angielce. Nasz bohater prowadząc sprawę odkrywa tajna organizacje o nazwie Azazel. Tym sposobem wikła się w pełne niebezpieczeństwa śledztwo i jego dociekliwość może okazać się dla niego śmiertelna.
Akcję książki osadzono w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, gdzie nasz bohater dopiero zaczyna swoją karierę detektywa. Tło historyczne przedstawione przez autora wydało mi się bardzo ciekawe i widać tutaj chęć ukazania tamtej epoki w sposób interesujący. Panujące wtedy konwenanse, różnego rodzaju spotkania, ukryte miejsca hazardu, wyzywanie na pojedynki, spiski i intrygi tylko wzbogacają historie. Poruszanie się po tym wszystkim przychodzi z łatwością Borysowi Akuninowi i obraz tamtej epoki bywa żywy i przemówił do mnie bardzo. Najważniejszym punktem zostało prowadzone śledztwo przez Erasta Fandorina, które oferuje wiele groźnych przygód i zwrotów akcji. Od samego początku, gdy tylko Erast rusza badać sprawę samobójstwa studenta historia zaczyna wciągać czytającego. Nie odkrywane są wszystkie karty od razu tylko poszczególne elementy łamigłówki tworzące w pewnym sensie pomost do wyjaśnienia sprawy. Nasz bohater przeżywa moc przygód u siebie i na obczyźnie tropiąc tajną organizacje Azazel. Podczas czytania miałem wrażenie, że autor zaczerpnął co nieco od Iana Fleminga z przygód Jamesa Bonda lub inspirował się tą postacią, ale osadził akcję w dawnych czasach. Do tego dodał klasycznie poprowadzone śledztwo, gdzie liczą się szare komórki bohatera w wyjaśnieniu sprawy. Dociekliwość i zbieranie poszlak, aby odkryć prawdę dotyczącą Azazela.
Głównym bohaterem zrobił młodziutkiego Erasta Fandorina, który dotychczas pracował na innym stanowisku, ale przez wzgląd na sprawę zaczął odgrywać znaczącą rolę. Jego sylwetkę autor nakreślił w sposób pod względem psychologicznym świetnie i trzeba przyznać, że wypadł sympatycznie. Losy Erasta Fandorina nie są obce czytającemu za sprawą prowadzącej narracji, która skupia się nie tylko na postępach śledztwa, ale też na nim samym i groźnie wyglądających przygody z jego udziałem. Śledzi się wszystko z należytą uwagą i kibicuje, aby nic mu się nie stało. Mający coś ze Sherlocka Holmesa i innych takich detektywów, posiadający przenikliwy i ostry jak żyletka umysł, dar obserwacji, dedukcji i wyciągania wniosków. Znający dobrze języki, inteligentny, ale czasami miałem wrażenie nieraz działający spontanicznie zanim pomyśli nad konkretnym planem działania. Przez całą powieść możemy zaobserwować przemianę młodzieńca ze skromnego i nie wyróżniającego się niczym szczególnym, w bardziej władczego, nie skorego do czekania i nie znoszącego sprzeciwu. Nawet podczas takiej przemiany sympatia nie znika wobec niego ani na chwilę. Spodobał mi się postać detektywa jaka stworzył Borys Akunin. Pozostałe postacie drugoplanowe i trzecioplanowe zostały nakreślone w sposób dobry i zazwyczaj miały do odegrania jakąś rolę w całej historii. Niektóre lepiej wypadają, inne mniej w zależności od danej potrzeby wystąpienia w książce. Nawet czarne charaktery wypadają ciekawie, chociaż nie ma większego podziału na dobrych i złych, tylko ich działanie może nam podobać się lub nie. Relacje łączące poszczególnych bohaterów zostały dobrze przedstawione i nie mam większych uwag do nich. Nawet nie pojawiają się jakieś zgrzyty podczas czytania. Dialogi wypadają dobrze, ale pojawiające czasami naleciałości ze starszej wymowy tylko dodają uroku opowieści.
Książka odznacza się szybko poprowadzona akcją pomimo pojawiających się opisów. Początkowo wydarzenia toczą się pomału, ale po kilku rozdziałach przyspieszają do przodu. Dzięki temu nudzić się nie można podczas czytania. Najbardziej rzuciło mi się w oczy przeskoki czynione przez autora względem postępujących zdarzeń i przesunięcia w czasie, które może nie przeszkadzają, ale jeden dotyczący powrotu sprawił, że pogubiłem się na chwilę i wracałem kilka razy zrozumieć jak możliwe było ponowne przybycie bohatera. Zresztą książka jest nierówna pod względem prowadzenia historii. Kiedy autor nie stara się zaczynać od czegoś nowego kolejnego rozdziału, wtedy historia zachowuje ciąg i wypada znacznie lepiej niż można było oczekiwać. W innym przypadku przychodzi pewne chwilowe zagubienie i znów trzeba się śledzić od samego początku opowieść. Może taką główną przyczyną są krótkie rozdziały liczące po kilka stron, które nie pozwalają w niektórych miejscach rozbudować fabułę jeszcze bardziej jak zajdzie taka potrzeba. Spiąć ją ze sobą w lepszy sposób. Pomimo tego nie narzekam, bo rekompensuje wszystko między innymi postać Erasta i intrygujące przygody bohatera podczas trwania śledztwa. Przede wszystkim czyta się naprawdę szybko, bo książka jest krótka i wciągająca.
Książka Azazel jest powieścią łączącą w sobie urok dawnych czasów dziewiętnastego wieku z sensacją i kryminałem z dodatkiem wątku romantycznego, którego bohaterem autor uczynił Erasta Fandorina. Historia posiada kilka zwrotów akcji i potrafi trzymać w napięciu podczas czytania. Sam nie wiem kiedy i jak minął mi czas podczas lektury. Zagadka stworzona na potrzeby książki dotycząca sprawcy całego zamieszania spodobał mi się i zakończenie wyjaśniające wszystko wydało mi się dobre, ale w samej końcówce miałem wrażenie pozostawiono furtkę do kontynuacji rozpoczętych wątków. Wobec Azazela nie miałem konkretnych wymagań, może tylko, aby był ciekawą lekturą umilającą czas i taką dostałem. Historia zaprezentowana od samego początku wzbudziła moją ciekawość i wciągnęła mnie, najpierw pomału, a później całkowicie w swoje odmęty. Bohater bardzo mi się spodobał i wypadł sympatycznie, a samo śledztwo poprowadzono świetnie. Pojawiające się od czasu do czasu mylne tropy tylko wzbogacały opowieść. Pomimo pewnych niedociągnięć jestem zadowolony, że sięgnąłem po tą książkę, bo dostałem dobrą sensacyjno - kryminalną powieść w stylu retro. Osadzoną w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, której klimat tamtych czasów dodaje nie tylko uroku, ale wnosi wiele do otrzymanej historii. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z twórczością Borisa Akunina i detektywem Erastem Fandorinem. Jestem ciekawy dalszych jego losów i nowej zagadki kryminalnej.
Książka dla miłośników sensacji i kryminałów w stylu retro albo przyjemnej lektury.
Polecam.

O pisarzu Boris Akuninie słyszałem niejednokrotnie i nieraz jego książki rzucały mi się w oczy podczas wizyty w bibliotece. Postanowiłem kiedyś zabrać się przynajmniej za pierwszą część przygód Fandorina i zobaczyć czy spodoba mi się. Dlatego będąc w bibliotece wypożyczyłem, a po pewnym czasie przyszło kolej na Azazela będącego pierwszym tomem cyklu o Fandorinie....