Tajemnicze puszcze, bagna, łąki i pola, a wśród nich rozrzucone urokliwe wioski i kresowe miasteczka, gdzie czas jakby się zatrzymał. Właśnie tutaj we wsi Wianuszki mieszkała szeptucha Oleszczukowa.
Kiedy lekarz nie widział ratunku, a ksiądz nie wiedział jak pomóc, pacjenci zwracali się do Oleszczukowej babcinki, bo była ostatnia deska ratunku. Leczyła modlitwą i naturalnymi sposobami.

„Zapach dymu z ziół i szept babci. Pomóż i ocal tego tu sługę Bożego od niemocy, zawiści, zazdrości. Zdejmij z niego choroby, guzy, narośle...”

Oleszczukowa wierzyła, że „Bóg obdarzył ją szczególną łaska” podobnie jak kiedyś jej babkę i matkę.

Narratorem w książce jest Hania Oleszczuk zwana Olesią którą wychowywała babcia, szeptucha . Olesia pomagała babci. Zbierała zioła, łowiła w stawie pijawki. Pewnego dnia dziewczynka podając jednemu z pacjentów kubek zimnej wody poczuła zimny prąd i ujrzała rychłą śmierć pana Iwasiuka. Przerażona opowiedziała o tym babci, która uspokoiła dziewczynkę, że nikt na ziemi nie posiada takiego daru. Jakie zdziwienie a przede wszystkim przerażenie ogarnęło Olesię, gdy Iwasiuk zmarł następnego dnia, w dodatku w okolicznościach, które wcześniej dziewczyna ujrzała w swoich widzeniach. Dodatkowo okazało się, że potrafi odczytywać treść listu trzymając go w ręce, ale w zaklejonej kopercie, lub na podstawie zdjęcia powiedzieć, gdzie znajduje się osoba na nim sfotografowana. Babcia mówiła o niej, że „Pan Bóg ofiarował jej wielki dar, za który powinna być mu wdzięczna”
I rzeczywiście po śmierci babci mogła dzielić się z innymi swoim darem.. W pewny sensie zajęła miejsce babci i próbowała pomóc potrzebującym. Czy dała sobie radę i czy przyniosło jej to sławę i szczęście??

„Szeptucha” jest pełną tajemniczości, dziwów, strachów powieścią, przepełnioną legendami i prawdziwymi historiami, które przekazywane były z pokolenia na pokolenie.
Autorka w bardzo realistyczny sposób opisuje podlaską wieś. Mentalność mieszkańców ich prostotę, wścibskość, niechęć do sąsiadów, przepych nowobogackich, a nawet język którym się posługują. Ukazuje dwa oblicza ludzi, którzy z jednej strony wydają się być pobożnymi mieszkańcami, wzywającymi często Matkę Bożą do pomocy, a z drugiej strony wierzącymi w zabobony, obgadującymi wszystkich dookoła,źle życzącymi każdemu komu się lepiej powodzi, przepełnionymi zazdrością.
Olena jako narratorka przedstawia pełna gamę mieszkańców Wianuszek, charakteryzując dokładnie każdą postać z osobna i przedstawiając jej historię rodzinną. Dodatkowo obserwujemy aktualne wydarzenia, w których dziewczyna bierze udział. Jej próby leczenia mieszkańców, problemy z akceptacją w tym środowisku, z racji swoich nadprzyrodzonych umiejętności a także nieustanne poszukiwanie osoby bliskiej sercu, która byłaby dla niej wsparciem i otuchą.
Szczerze mówiąc jestem zauroczona tą nietuzinkową powieścią. Jakże inną od wszystkich, które ostatnio miałam przyjemność przeczytać. Inną ze względu na fabułę, ale również i język, jakim posługuje się autorka. Ciekawy, pełen porównań i wplecionych wyrazów z gwary podlaskiej. Aż miło było czytać dialogi, gdzie mieszkańcy prowadzili dyskusje a wyrazy, które wypływały im z ust wywoływały uśmiech na mej twarzy.
I tylko jeden mały minus za to, że czasami można było się pogubić w treści książki, dlatego że często akcja przeskakiwała z czasów współczesnych do bardzo odległych, bo sięgających aż XIX wieku. Nie zawsze od początku wiadomo było o kim będzie dana historia i jak się ma do całości powieści.
Wiem, że owa książka wywołuje sprzeczne odczucia wśród tych co ją czytali. Jedni bardzo chwalą inni wręcz są zniesmaczeni. Dla mnie pierwsze spotkanie z twórczością pani Menzel jest bardzo udane. „Szeptuchę” z czystym sercem zaliczam do grona ulubionych książek.

Tajemnicze puszcze, bagna, łąki i pola, a wśród nich rozrzucone urokliwe wioski i kresowe miasteczka, gdzie czas jakby się zatrzymał. Właśnie tutaj we wsi Wianuszki mieszkała szeptucha Oleszczukowa.
Kiedy lekarz nie widział ratunku, a ksiądz nie wiedział jak pomóc, pacjenci zwracali się do Oleszczukowej babcinki, bo była ostatnia deska ratunku. Leczyła modlitwą i...