Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłoby fajniej i zdecydowanie ciekawiej, gdyby w drugim tomie autorka zdecydowała się na konkretne rozwinięcie losów głównych bohaterów - Weroniki i Edka. Tymczasem skupiła się na byłej narzeczonej Zawiślaka, Ani Bednarek, która po traumatycznych przeżyciach wraca z Kanady na ulicę Staromiejską, gdzie szuka ponownie zatrudnienia jako baletnica. W tym tomie autorka próbuje zainteresować czytelnika swoją kolejną pasją - baletem, zaś robótki i patchworki, a nawet kuchnia włoska trochę schodzą na dalszy plan. Wydarzeń jest niewiele, akcja toczy się leniwie, priorytetowe miejsce dając przeżyciom i rozterkom Anny. Jest po prostu nudno. A wydumany, błyskawiczny romans Ani i starszego od niej niemal dwie dekady architekta Pawła nie jawi się, w moich przynajmniej oczach, tak optymistycznie, jak chce nam wmówić autorka. Szkoda, bo potencjał na drugi tom był niezły i liczyłam, jak to w romansie, na huczne wesele, a a tymczasem tom zakończyły jedynie oświadczyny ad hoc, z obietnicą małżeństwa w nieco dalszej perspektywie. W zasadzie ta książka przypomina swoją konstrukcją taki większy domek dla lalek. W Robótkowie Weronika wyszywa, po drugiej stronie ulicy Edward pichci włoskie potrawy, nieopodal w muzeum zabawek Paweł naprawia stare lalki, a kilka ulic dalej Ania ćwiczy do upadu swoje piruety. Jest trochę sztywno, sztucznie, powtarzalnie i słodko. To już niestety nie moje klimaty. I chociaż pierwszy tom wydał się całkiem znośny i zachęcający do dalszej lektury, autorka nie umiała podtrzymać ani mojej ciekawości, ani nie sprawiła swoim piórem porównywalnej przyjemności, jakiej doświadczyłam czytając tom pierwszy.