Szeptucha

Lekka książka, idealna na lato. Słuchałam w formie audiobooka - wspaniała lektorka. Zgadzam się z opiniami, że mało tej Szeptuchy w powieści i mnóstwo pobocznych wątków i postaci. Niemniej jednak, słuchało się przyjemnie, wszystko się ze sobą splatało. Humorystycznie przedstawiony wątek jak ludzie z miasta wyobrażają sobie wieś i wiejskie życie i dlaczego są rozczarowani, że rzeczywistość odbiega od ich imaginacji. Ogólnie polecam.

Lekka książka, idealna na lato. Słuchałam w formie audiobooka - wspaniała lektorka. Zgadzam się z opiniami, że mało tej Szeptuchy w powieści i mnóstwo pobocznych wątków i postaci. Niemniej jednak, słuchało się przyjemnie, wszystko się ze sobą splatało. Humorystycznie przedstawiony wątek jak ludzie z miasta wyobrażają sobie wieś i wiejskie życie i dlaczego są rozczarowani,...

„Szeptucha” autorstwa pani Iwony Menzel to jest moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i niesamowite zaskoczenie. Powieść ta, zaskakująco dla mnie wciągnęła mnie bardzo. Zaskakująco, bo nie wiedziałam czego się spodziewać, a okazało się, że czas spędzony z tą książką był magiczny.
Powieść toczy się w sennych Waniuszkach wśród nadbiebrzańskich bagien, gdzie jeszcze chwilkę temu stara Oleszczukowa leczyła ludność modlitwą i ziołami. Stara szeptucha niestety odchodzi z tego świata i kiedy do Waniuszek przyjeżdża jej wnuczka, społeczność oczekuję, że przejmie ona rolę po babce.
Ta senna wioska słynie również z pewnej legendy, która przyciągnęła słynnego filmowca aż z Warszawy. Opowieść ta głosi, że tajemniczy pustelnik na uroczysku Łojmy, zbierał zepsute lalki, które potem przybijał do drzew. Olena zaangażuje się również w tę historię i będzie starała się odnaleźć owego tajemniczego samotnika.
Czy przy okazji dwa różne światy pana reżysera i wnuczki szeptuchy znajdą wspólny mianownik, tego oczywiście nie mogę zdradzić, ale zapewniam, że wszystko ma tutaj swoje miejsce i czas.
Bardzo lubię czytać powieści, których fabuła jest umieszczona w mały społecznościach, gdzie każdy, każdego zna, a życie toczy się zgodnie z rytmem natury. Bardzo podobały mi się opisy wiejskiego klimatu, które wprowadzały czytelnika w charakter powieści. Wyczuwalny mistycyzm czy tajemniczość w powiązaniu z naturą były dodatkowym atutem tej powieści. Wszystko miałam wrażenie było bardzo spójnie co sprawiało, że czytelnik płynnie zgłębiał się w lekturę.
Z przyjemnością również stwierdzam, że cudownie pozytywnie zaskoczył mnie humor autorki, który przewijał się przez całą tę historię. Autorka przekazała nam czytelnikom w tej powieści bardzo dużo sympatii nie tylko do tytułowej szeptuchy ale i wszystkich bohaterów. Zachwycił mnie i ubawił wyjątkowy humor zarówno ten sytuacyjny jak i bezpośrednio namacalny w dialogach. Ja ubawiłam się podczas lektury tej powieści i przyznaję, że Pani Iwona Menzel bardzo mnie zaskoczyła. Uważam, że powieść „Szeptucha” jest bardzo miłym doświadczeniem czytelniczym, które zdecydowanie poprawia humor i wprowadza czytającego w dobry nastrój.
Pani Iwona Menzel nie tylko bawi w tej powieści, ale również stawia nas czytających na pograniczu swego rodzaju mistyki pomiędzy tym co była, a teraźniejszością. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że „przeszłość nigdy nie odchodzi, a czasami nawet wodzi nas za nos” i tutaj dokładnie tak właśnie jest. Autorka przedstawia teraźniejszość w połączeniu ze wspomnieniami z tego co było i jakie przyniosło ze sobą konsekwencje.
Przyznaję jednocześnie, że „Szeptucha” pani Iwona Menzel nie jest powieścią o jakiejś specjalnej głębi czy wyjątkowej duchowości. Mogę jednak zapewnić, że jest to książka, którą czyta się bardzo przyjemnie i czerpie się z niej wyjątkowy spokój. Ja się w niej zatopiłam i zaprzyjaźniłam z bohaterami tak bardzo, iż miałam wrażenie, że poczułam zapach natury.
Dlatego polecam tę powieść o ludziach zwykłych i niezwykłych jednocześnie. Mnie ona sprawiła przyjemność i spędziłam z nią bardzo miło czas. Każdy z nas czyta teoretycznie tę samą powieść, ale to pryzmat naszych osobistych doświadczeń sprawia, ze zauważamy w treści często co innego. Mnie ta powieść uwiodła i polecam ją Waszej uwadze.

Polecam serdecznie
Zaczytana Joana

„Szeptucha” autorstwa pani Iwony Menzel to jest moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i niesamowite zaskoczenie. Powieść ta, zaskakująco dla mnie wciągnęła mnie bardzo. Zaskakująco, bo nie wiedziałam czego się spodziewać, a okazało się, że czas spędzony z tą książką był magiczny.
Powieść toczy się w sennych Waniuszkach wśród nadbiebrzańskich bagien, gdzie...

Mam problem z oceną tej powiastki. Z jednej strony wciągająca, z drugiej było mi zbyt mało szeptuchy w "Szeptusze". Bywały momenty, że gubiłam się jak w poematach dygresyjnych, tyle tam było opisów różnych drugoplanowych postaci oraz ich historii. Ogólnie miła lektura, ale pewnie szybko o niej zapomnę.

Mam problem z oceną tej powiastki. Z jednej strony wciągająca, z drugiej było mi zbyt mało szeptuchy w "Szeptusze". Bywały momenty, że gubiłam się jak w poematach dygresyjnych, tyle tam było opisów różnych drugoplanowych postaci oraz ich historii. Ogólnie miła lektura, ale pewnie szybko o niej zapomnę.

Lubię, gdy książki poruszają takie tematy jak powieść Iwony Menzel. Życie zgodnie z rytmem natury i tradycjami, relacje międzyludzkie w niewielkich społecznościach, gdzie wszyscy się znają. Taki punkt wyjścia daje duże pole do stworzenia barwnej i wartościowej lektury.W przypadku „Szeptuchy” te elementy bardzo dobrze wybrzmiały. Jednak pojawiły się też pewne zgrzyty, które spowodowały, że książkę, która ma trochę ponad 300 stron czytałam zaskakująco długo. Zacznę jednak od mocnych stron powieści.
To co bardzo ujęło mnie w czasie lektury książki i jednocześnie zaskoczyło, był humor. Przewija się on przez całą historię. Mnóstwo jest w książce zarówno humoru sytuacyjnego, jak i tego przewijającego się w dialogach, czy sylwetkach bohaterów. Czułam, że pisarka ma w sobie duże pokłady ciepła i serdeczności do świata „Szeptuchy” i do wszystkich postaci w nim żyjących.To, że książka jest w tak wielu fragmentach bardzo zabawna, to jeden z jaj największych plusów. Innym walorem „Szeptuchy” jest duża barwność i różnorodność bohaterów oraz plastyczne zobrazowanie Waniuszek – wsi położonej wśród bagien i dzikiej przyrody.
Jak wspomniałam wcześniej w powieści „Szeptucha” jest wielu bohaterów i bohaterek, oraz wiele wątków. Z jednej strony jest to ciekawe rozwiązanie fabularne, a z drugiej w moim odczuciu wątki te nie są prowadzone do końca płynnie. Miałam wrażenie, że pisarka trochę za mocno skacze między różnymi postaciami i historiami. Pojawia się pewien chaos narracyjny, powieść miejscami traci tempo. To dość mocno wpłynęło na odbiór „Szeptuchy” i spowodowało, że gubiłam uwagę i zainteresowanie, a przez to lektura nieco się dłużyła.
Ostatecznie myślę, że pomimo pewnych mankamentów narracyjnych, lektura „Szeptuchy” może być miłym przeżyciem czytelniczym wprawiającym w dobry humor, ale też skłaniającym do refleksji nad ludzką naturą. Nie jest to może pozycja obowiązkowa, ale już opcja na przytulny wieczór z książką – jak najbardziej.

Lubię, gdy książki poruszają takie tematy jak powieść Iwony Menzel. Życie zgodnie z rytmem natury i tradycjami, relacje międzyludzkie w niewielkich społecznościach, gdzie wszyscy się znają. Taki punkt wyjścia daje duże pole do stworzenia barwnej i wartościowej lektury.W przypadku „Szeptuchy” te elementy bardzo dobrze wybrzmiały. Jednak pojawiły się też pewne zgrzyty, które...

Fascynujący świat szeptuch i ich mocy
Wybrałam tę książkę, bo od dawna fascynuje mnie ta niesamowita energia, którą mają szeptuchy, ich umiejętności, wiedza, charyzma. Myślałam, że dowiem się na ten temat jeszcze więcej. Okazało się, że to nieco inna historia, ale, co najważniejsze, sama powieść mnie nie zawiodła.
Czytałam i nie mogłam się oderwać od historii Oleny, którą wychowywała babcia szeptucha i która swój dar poczuła w wieku lat 10. Już wtedy wiedziała bardzo wiele o ziołach, ich zbieraniu, łączeniu, tworzeniu leków i samym leczeniu.
Większość rzeczy robi intuicyjnie, bo ma dar. Kiedy umiera babcia, Olena mimo innych planów, przejmuje jej dzieło. Jej całym światem jest malutka wieś na Podlasiu. Przy okazji historii Oleny poznajemy też innych mieszkańców, ich historie, także te bardzo złe, ale też i niektóre śmieszne. Dziewczyna jest bardzo młoda i bardzo samotna. Tak naprawdę nie ma nikogo, a nadprzyrodzona moc, niestety, nie ostrzega jej samej przez niebezpieczeństwem.
Olena wciąga czytelnika w życie wsi, ale też w swoje życie. Kibicujemy jej, chcemy by wreszcie wszystko jej się poukładało. Polubiłam bohaterkę i trudno było się z nią rozstać, z jej ciętym językiem i spokojnym podejściem do życia.
Babska lektura? Niekoniecznie, bo wszystko zależy od tego, czego się po powieści spodziewamy. Moje chciejstwo czytania zostało zaspokojone 🙂

Fascynujący świat szeptuch i ich mocy
Wybrałam tę książkę, bo od dawna fascynuje mnie ta niesamowita energia, którą mają szeptuchy, ich umiejętności, wiedza, charyzma. Myślałam, że dowiem się na ten temat jeszcze więcej. Okazało się, że to nieco inna historia, ale, co najważniejsze, sama powieść mnie nie zawiodła.
Czytałam i nie mogłam się oderwać od historii Oleny, którą...

1. odnosi się wrażenie, że to opowieść kogoś, kto raz pojechał na wakacje na Podlasie i nasłuchał się opowieści...
2. Bohaterowie groteskowi, stereotypowi.
3. Ta historia jest o niczym, motywy bohaterów zupełnie niezrozumiałe.
4. Szkoda czasu na tego typo pozycje.

1. odnosi się wrażenie, że to opowieść kogoś, kto raz pojechał na wakacje na Podlasie i nasłuchał się opowieści...
2. Bohaterowie groteskowi, stereotypowi.
3. Ta historia jest o niczym, motywy bohaterów zupełnie niezrozumiałe.
4. Szkoda czasu na tego typo pozycje.

Bardzo mi się podobało! Czasem gubiłam się w długich i szczegółowych opisach historii mieszkańców wsi, ale ostatecznie stwierdzam że były one potrzebne. Dzięki nim sama poczułam się jak mieszkanka Podlasia. Idealna lektura na weekend w agroturystyce.

Bardzo mi się podobało! Czasem gubiłam się w długich i szczegółowych opisach historii mieszkańców wsi, ale ostatecznie stwierdzam że były one potrzebne. Dzięki nim sama poczułam się jak mieszkanka Podlasia. Idealna lektura na weekend w agroturystyce.

Słuchałam w audio, gdzie nieprawdopodobnym atutem była interpretacja pani Lektorki. Może nie jest to wybitna fabuła ale z pewnością lekka, otulająca lektura która bawi :)

Słuchałam w audio, gdzie nieprawdopodobnym atutem była interpretacja pani Lektorki. Może nie jest to wybitna fabuła ale z pewnością lekka, otulająca lektura która bawi :)

Szkoda ze juz sie skonczyla. Chcialabym aby autorka napisala dalsze losy Oleny. Czuje pewien niedosyt.

Szkoda ze juz sie skonczyla. Chcialabym aby autorka napisala dalsze losy Oleny. Czuje pewien niedosyt.

Nie zrozumie niektórych sytuacji, zachowań i mentalności „wieśniaków” ten, kto nigdy nie miał do czynienia z wsią… Fabuła bez większych akcji i „grubszych” wątków. Wiejski klimat, liczne koniugacje między bohaterami, każdy kogoś zna i coś o kimś wie, specyficzna gwara – takie elementy z pewnością nie będą cieszyły się dużą popularnością wśród czytelników, bo nie każdy coś takiego lubi. Mimo wspomnianych powyżej elementów (które mi osobiście są w pewien sposób obojętne) nie polubiłam się z książką – najzwyczajniej spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam na dokładniejsze opisy dotyczące samej Szeptuchy. Chciałabym poznać więcej jej historii, „poczuć” jej dar i poznać cuda które dokonała, być bliżej z nią samą. Tego mi zabrakło. Zdecydowanie na minus w mojej opinii są liczni bohaterowie, którym autorka poświęciła zbyt wiele czasu. Często można się pogubić kto jest kim i co go łączy z innymi bohaterami. Przeszkadzało mi również przeskakiwanie w wątkach czasowych. Rozumiem, że za równo sami bohaterowie jak i pętle czasowe mają nieodłączny charakter i wpływ na całe Waniuszki, ale dla mnie jest tego zdecydowanie zbyt wiele. Zawiodłam się też na romansie Oleny i Alka (dużo sytuacji mogłoby być bardziej wyjaśnionych) oraz na relacjach Oleny z matką – żeby nie zdradzać spoilerów, powiem tylko tyle, że liczyłam na to, że owy wątek zostanie bardziej rozwinięty (przecież to, że Olena była w pewien sposób sama miało znaczący wpływ na jej postać – zachowania, osobowość, marzenia, pragnienia …). Na pochwałę natomiast zasługuje odniesienie do folkloru, lekki mistycyzm i tajemniczość, opis wiejskiego klimatu, powiązania z naturą a także historia w podejściu holistycznym (całość jest spójna, czyta się ją dobrze i płynnie, bez większego zastanowienia, ale po skończeniu nie sprawia wrażenia ,że chcesz więcej i więcej).

Nie zrozumie niektórych sytuacji, zachowań i mentalności „wieśniaków” ten, kto nigdy nie miał do czynienia z wsią… Fabuła bez większych akcji i „grubszych” wątków. Wiejski klimat, liczne koniugacje między bohaterami, każdy kogoś zna i coś o kimś wie, specyficzna gwara – takie elementy z pewnością nie będą cieszyły się dużą popularnością wśród czytelników, bo nie każdy coś...