Trzecia część przygód Marcina Wrońskiego podobnie jak pierwsze dwie nie rzuca może na kolana, ale jest to kawałek całkiem solidnej lektury. Nie jest już tak nierealna, jak pierwsza, sporo się dzieje, Wroński wychodzi cało z każdej opresji, ale wszystko ma ręce i nogi. Brakuje mi jednak czegoś ekstra, jakiegoś błysku, nie wiem, może to wina dość spokojnej interpretacji lektora. Ogólnie jednak całość na plus.

Trzecia część przygód Marcina Wrońskiego podobnie jak pierwsze dwie nie rzuca może na kolana, ale jest to kawałek całkiem solidnej lektury. Nie jest już tak nierealna, jak pierwsza, sporo się dzieje, Wroński wychodzi cało z każdej opresji, ale wszystko ma ręce i nogi. Brakuje mi jednak czegoś ekstra, jakiegoś błysku, nie wiem, może to wina dość spokojnej interpretacji...

Usadowiony głęboko w polskich realiach obraz darkświata, Przesiąknięty korupcją, brutalnością i wyjałowiony z jakichkolwiek skrupułów obraz rzeczywistości istniejącej równolegle obok tej, którą znamy. Krzyże na rozstajach śmiało odbierają Czytelnikowi nadzieję na sensacyjną lekturę, z którą lekko, łatwo i bez bolesnych doznań spędzimy kilka relaksujących wieczorów.

Początkowo trudno oprzeć się wrażeniu nadmiaru miejsc i postaci, które od pierwszych fragmentów wręcz bezczelnie wkraczają na scenę. Orientować w sytuacji należy się natychmiast. Łączyć. Rozpoznawać. Kojarzyć najdrobniejsze szczegóły. Kiedy przychodzi pierwsze olśnienie, w którym historia zaczyna tworzyć wreszcie pewną całość, dalej pozostaje już tylko pozostawić za sobą własną rzeczywistość, bo do końca nie będzie już czasu na parzenie kawy i ścielenie łóżka w realu. Brnąć do końca powieści, będziemy jak w hipnotycznym transie. Byle już wiedzieć. Byle poznać rozwiązanie.

Wyznawcy sekty wykorzystywani bezlitośnie przez swoich duchowych przewodników. Kontrwywiad zarówno ten działający zgodnie z prawem, jak i ten, który działa według własnych zasad. Pokusa szybkiego zarobku i śmiertelne ryzyko. Szemrana polityka, udawana moralność i tęsknota za Bogiem, który wydaje się z każdym kolejnym, tragicznym wydarzeniem coraz bardziej odległy. Priorytety ustalane na zimno. Momentami nawet na lodowato. Tej książce nieustannie towarzyszy wrażenie ostateczności dokonywanych wyborów. Lawirowanie na ostrzu noża staje się dla Czytelnika uczuciem stale towarzyszącym. Przerażającym i pociągającym. Jednocześnie.

Usadowiony głęboko w polskich realiach obraz darkświata, Przesiąknięty korupcją, brutalnością i wyjałowiony z jakichkolwiek skrupułów obraz rzeczywistości istniejącej równolegle obok tej, którą znamy. Krzyże na rozstajach śmiało odbierają Czytelnikowi nadzieję na sensacyjną lekturę, z którą lekko, łatwo i bez bolesnych doznań spędzimy kilka relaksujących...

Lubię książki R. Dębskiego, ale na tej powieści bardzo się rozczarowałem. Wiem, że nie łatwo jest napisać coś o twardzielu walczącym ze złem i nie przeszarżować. Ale wiele razy widziałem całkiem udane (albo przynajmniej przyjemne w odbiorze, jak powieści M. Żambocha) rezultaty tych prób. W tym przypadku autor zrobił ten przysłowiowy jeden krok za daleko: samotny agent, który regularnie pakuje się tarapaty przez swój niewyparzony język, próbuje ocalić niesłusznie skazanego przyjaciela po drodze ratując piękną kobietę. Na jego przeszkodzie staje sadystyczny zdrajca handlujący uranem i demoniczny przywódca sekty wykorzystujący piękną młodzież do zaspakajania prymitywnych żądz. Serio? Taki zarys fabuły mógłby ułożyć generator kryminałów. Żeby chociaż nasz bohater musiał trochę pogłówkować… ale nie, przecież wystarczy znaleźć najniższego z poruczników głównego złego, najlepiej skorumpowanego polityka, spuścić mu łomot i zmusić go zaprowadzenia do szefa. I tak do skutku. Mam nadzieję, że nasz wywiad ma nieco bardziej finezyjne metody…
„Krzyże na rozstajach” są książką zwyczajnie słabą. Owszem, części czytelników mogą się spodobać cięte riposty komisarza Wrońskiego, lekki styl albo szybka akcja. Ale nie zmienia to faktu, że niemal identycznych powieści napisano już setki i nie ma potrzeby sztucznego śrubowania statystyk.

Lubię książki R. Dębskiego, ale na tej powieści bardzo się rozczarowałem. Wiem, że nie łatwo jest napisać coś o twardzielu walczącym ze złem i nie przeszarżować. Ale wiele razy widziałem całkiem udane (albo przynajmniej przyjemne w odbiorze, jak powieści M. Żambocha) rezultaty tych prób. W tym przypadku autor zrobił ten przysłowiowy jeden krok za daleko: samotny agent,...

Kryminał, jak kryminał. Dobrze się czyta, ale brakuje tego "coś".

Kryminał, jak kryminał. Dobrze się czyta, ale brakuje tego "coś".

Tym razem sekta a przy okazji układ polityczno-biznesowo-kościelny. Literatura odbiciem życia, niestety.
Zakończenie otwarte więc będzie ciąg dalszy a ja z przyjemnością posłucham

Tym razem sekta a przy okazji układ polityczno-biznesowo-kościelny. Literatura odbiciem życia, niestety.
Zakończenie otwarte więc będzie ciąg dalszy a ja z przyjemnością posłucham

Jaka dobra kryminalna książka.Jak wciąga i jaka jest fajna.
Dostałem tam,co to na to czekałem.
I sektę,uwielbiam jak w kryminałach są sekty.I skorumpowanych polityków.A Dębski ich dobrze opisuje,po za tym.Co ważne,zagadka zabójstwo.Pewnego trupa za Odry.
Jednak zawiodłem się ciut na Helsinkach.Dla mnie,za mało szczegółów.
Wroński,to świetny policjant.Bardzo dobrze opisany,ale ciut brakowało mi w nm tajemniczości.
Chyba,za bardzo opisany.Za dokładnie.Przypadło by się troszkę zaskoczenia.
Ale po za tym,świetny kryminał.

Jaka dobra kryminalna książka.Jak wciąga i jaka jest fajna.
Dostałem tam,co to na to czekałem.
I sektę,uwielbiam jak w kryminałach są sekty.I skorumpowanych polityków.A Dębski ich dobrze opisuje,po za tym.Co ważne,zagadka zabójstwo.Pewnego trupa za Odry.
Jednak zawiodłem się ciut na Helsinkach.Dla mnie,za mało szczegółów.
Wroński,to świetny policjant.Bardzo dobrze...

W drugim tomie ten bardzo zły uciekł, więc w trzecim trzeba go dorwać, nie pomogą operację i wysoko postawieni pomagierzy, jak Michał Wroński złapie trop, nie cofnie się przed niczym, nawet zejściem ze ścieżki prawa i regulaminów.
Klasyczne, "męskie" czytadło o szpiegach, tajnych agentach, policjantach i tych złych.
Banalnie i sztampowo, bez polotu i czegoś świeżego. To już wszystko było. Ale leci jak w sprawnie nakręconym, choć niskobudżetowy filmie sensacyjnym. Szybko. Tu pościg, tu strzelanina a gdzieś indziej mordobicie i koniec filmu jak i książki.

W drugim tomie ten bardzo zły uciekł, więc w trzecim trzeba go dorwać, nie pomogą operację i wysoko postawieni pomagierzy, jak Michał Wroński złapie trop, nie cofnie się przed niczym, nawet zejściem ze ścieżki prawa i regulaminów.
Klasyczne, "męskie" czytadło o szpiegach, tajnych agentach, policjantach i tych złych.
Banalnie i sztampowo, bez polotu i czegoś świeżego. To...

Książkę czyta się bardzo dobrze, ale czegoś niestety w niej zdecydowanie brakuje. Chyba nie ma w niej odpowiedniego dozowania emocji i nakręcającej się z każdą kartką akcji.

Książkę czyta się bardzo dobrze, ale czegoś niestety w niej zdecydowanie brakuje. Chyba nie ma w niej odpowiedniego dozowania emocji i nakręcającej się z każdą kartką akcji.

Lubię kryminały i chciałabym, by współcześnie pisano ich w Polsce więcej. Kiedyś miały się u nas bardzo dobrze, a teraz traktuje się je po macoszemu, jak gorszy gatunek literatury, cz coś czego nie wypada pisać. "Krzyże na rozstajach" ciężko nazwać dobrą książką, czegoś jej brakuje, jest trochę za mało dopracowana, ale jednocześnie mimo wszystko wciąga i dobrze się ją czyta. Dla mnie jest też znakiem na to, że poslki kryminał nie przepad definitywnie :)

Lubię kryminały i chciałabym, by współcześnie pisano ich w Polsce więcej. Kiedyś miały się u nas bardzo dobrze, a teraz traktuje się je po macoszemu, jak gorszy gatunek literatury, cz coś czego nie wypada pisać. "Krzyże na rozstajach" ciężko nazwać dobrą książką, czegoś jej brakuje, jest trochę za mało dopracowana, ale jednocześnie mimo wszystko wciąga i dobrze się ją...

wciągająca, fajnie szybko się czyta ;)

wciągająca, fajnie szybko się czyta ;)