„Rzeka tajemnic” to dramat z wątkiem kryminalnym. Opowiada historię trzech mężczyzn, którzy przyjaźnili się w dzieciństwie, ale los sprawia, że ich drogi się krzyżują także w dorosłym życiu. To, co zdarzyło się, gdy byli dziećmi, będzie miało wpływ na całe życie jednego z nich. Książka obrazuje jak każde zdarzenie, decyzja i to, jak postąpimy, rzutuje na nasze dalsze życie oraz ma swoje konsekwencje, czasem nawet w bardzo odległej przyszłości.

Klimat powieści jest ciężki i przytłaczający, trzymający w niepewności i poczuciu braku stabilizacji. Otoczenie oraz drobne wydarzenia dnia codziennego, zdają się przeciwstawiać bohaterom powieści, by udowadniać im na każdym kroku, że ich życie jest wciąż brudne, żałosne i nic niewarte. Wraz z postępem w czytaniu, odbiór treści stawał się dla mnie coraz bardziej posępny.

Nie odpowiadał mi wypaczony obraz „oddania w miłości”, który przedstawił autor. Nie wiem, czy powstał tylko na potrzeby tej książki, czy autor sam ma takie przeświadczenie, że właśnie tak to powinno wyglądać, ale miłość to nie tylko fizyczność i w najgorszych momentach życia ściąganie majtek wydaje się raczej dziwnym zachowaniem i nic nie pomoże.

Druga rzecz, za którą nie przepadam w powieściach (chyba że to Agatha Christie) to rozwiązanie wszystkich wątków, wszystkich bohaterów na jednej stronie. Psuje powagę, jaka była pieczołowicie budowana przez całą treść książki.

Z tych lepszych stron to zakończenie historii bohaterów, nie ma tu happy endu w czystej formie. Ktoś zyskał, ktoś stracił. I fajnie, jest inaczej, jest ciekawie. W końcu to dramat.

Ogólnie rzecz biorąc, czasem się wlecze, czasem przyprawi o dreszczyk, bywa ciekawie i też nijak, ale przeczytać można. Jednak bez większych uniesień.

„Rzeka tajemnic” to dramat z wątkiem kryminalnym. Opowiada historię trzech mężczyzn, którzy przyjaźnili się w dzieciństwie, ale los sprawia, że ich drogi się krzyżują także w dorosłym życiu. To, co zdarzyło się, gdy byli dziećmi, będzie miało wpływ na całe życie jednego z nich. Książka obrazuje jak każde zdarzenie, decyzja i to, jak postąpimy, rzutuje na nasze dalsze życie...