Każde zdanie tej książki uderza z nową siłą odkąd zaczęła się wojna w Ukrainie. I każde jest niewiarygodnie trafione.

Każde zdanie tej książki uderza z nową siłą odkąd zaczęła się wojna w Ukrainie. I każde jest niewiarygodnie trafione.

W reportażach szczególnie zachwyca umiejętność z jaką Steinbeck operuje obrazami w ten sposób, by wzbudzić w czytelniku emocje. Ponieważ jako korespondent wojenny jest blisko ludzi, dzieli wraz z nimi ich niedolę, nie opisuje tej okrutnej wojny jako wzniosłej i wielkiej, a zamiast tego ukazuje jej ludzki wymiar.
Specyfikę tej książki najlepiej odda cytat z jednego z rozdziałów : ,,Ludzie, którzy próbują wam opowiedzieć, jak wyglądał blitz w Londynie, zaczynają od pożarów i eksplozji, a potem prawie nieodmiennie kończą na jakimś bardzo drobnym szczególe, który utkwił im mocno w pamięci i stał się dla nich symbolem całej sprawy. Powtarza się to stale w rozmowach. Jest tak, jak gdyby umysł nie mógł objąć tej grozy, huku bomb i całej potworności i wobec tego chwytał się czegoś małego, zrozumiałego i zwyczajnego''.
Autor jest świadomy natury ludzkiej i tego, że życie każdej z tych pojedynczych osób zmierzających z karabinem na ramieniu, mimo wykrzykiwanych nad ich głowami wzniosłych haseł, toczy się głównie dookoła błahostek. Dlatego postanawia się na nich skupić - opisuje szerzącą się wśród żołnierzy przesądność - skłonność do wiary w magiczne moce przedmiotów pochodzących z życia sprzed wojny czy zwyczajne ludzkim pragnienia; uzyskania autografu od przypadkowo spotkanej sławy, zaproszenia dziewczyny na randkę czy maniakalnej chęci kolekcjonowania, które pozostają żywe nawet w obliczu walki na froncie.
Kontrast żywotności żołnierzy ze smutkiem przedmiotów, które po sobie pozostawili, a także dążenie autora do ukazania tożsamości ludzkich doświadczeń i niezmienności świata, składają się na pewien szczególny rodzaj melancholii i cynizmu, który niezmiernie mi się spodobał.

W reportażach szczególnie zachwyca umiejętność z jaką Steinbeck operuje obrazami w ten sposób, by wzbudzić w czytelniku emocje. Ponieważ jako korespondent wojenny jest blisko ludzi, dzieli wraz z nimi ich niedolę, nie opisuje tej okrutnej wojny jako wzniosłej i wielkiej, a zamiast tego ukazuje jej ludzki wymiar.
Specyfikę tej książki najlepiej odda cytat z jednego z...

Historie korespondenta wojennego z okresu II wojny światowej. Zbiorowy portret psychologiczny żołnierzy, spostrzeżenia na temat opinii publicznej w USA, dużo ciekawych, czasem poruszających opisów wojennej codzienności. Różne miejsca, różne twarze. Moja pierwsza Steinbecka. Mniej znana, ale naprawdę warta przeczytania.

Historie korespondenta wojennego z okresu II wojny światowej. Zbiorowy portret psychologiczny żołnierzy, spostrzeżenia na temat opinii publicznej w USA, dużo ciekawych, czasem poruszających opisów wojennej codzienności. Różne miejsca, różne twarze. Moja pierwsza Steinbecka. Mniej znana, ale naprawdę warta przeczytania.

Korespondencja z II wojny światowej.

Różnorodna tematyka nierzadko zaprawiona poczuciem humoru; bombardowania cywilów przez niemieckie lotnictwo, plakaty roznegliżowanych dziewczyn w pokojach żołnierzy, bohaterstwo Polaków.

Korespondencja z II wojny światowej.

Różnorodna tematyka nierzadko zaprawiona poczuciem humoru; bombardowania cywilów przez niemieckie lotnictwo, plakaty roznegliżowanych dziewczyn w pokojach żołnierzy, bohaterstwo Polaków.

Lubię Johna Steinbecka i jego , w moim mniemaniu gawędziarski styl , tym razem też się nie zawiodłam . Steinbeck w '' Była raz wojna ''opowiada powoli , spokojnie , bez wzlotów i upadków , bez orderów i bohaterów . Ale to nie znaczy że mało ciekawie . Opowiada o zwyczajnych sprawach , rzeczach i ludzkich zachowaniach generowanych przez wojnę . Rozczulił mnie reportaż o tym jak żołnierze mający lecieć na akcję , przygotowują się do tego , ale nie w ten '' żołnierski '' sposób , czyli za pomocą ćwiczeń w strzelaniu , ale w ten jak najbardziej ludzki i '' cywilny '' sposób , zostawiając na przykład starym zwyczajem nie pościelone łóżko , aby jak wrócą z akcji , mogli od razu '' paść ze zmęczenia '' , o zostawianiu pod poduszką listów , medalików i innych drobiazgów , które trzeba by oddać rodzinie , gdyby jednak nie wrócili...Autor opisuje też inne wydawało by się zupełnie irracjonalne działania ludzi w czasie na przykład nalotu lub wybuchów , takie jak ratowanie za wszelką cenę , nie rzeczy cennych , ale ulubionego bujanego fotela , sporo w jego książce jest też o kobietach w czasie wojny i to nie tylko tych w kuchni polowej , czy przy radiostacjach , ale i w takich miejscach gdzie trzeba decydować o naciśnięciu guzika powodującego wyrzucanie pocisków . Jest tam też wiele innych ciekawych opisów . Na pewno jest to książka bardzo antywojenna , pokazująca żołnierza od strony człowieka , a nie wojskowego .

Lubię Johna Steinbecka i jego , w moim mniemaniu gawędziarski styl , tym razem też się nie zawiodłam . Steinbeck w '' Była raz wojna ''opowiada powoli , spokojnie , bez wzlotów i upadków , bez orderów i bohaterów . Ale to nie znaczy że mało ciekawie . Opowiada o zwyczajnych sprawach , rzeczach i ludzkich zachowaniach generowanych przez wojnę . Rozczulił mnie reportaż o...

Znakomite reportaże. Wojna opisywana przez Steinbecka przeraża tym mocniej, bo wydaje się taka zwyczajna, codzienna.

Znakomite reportaże. Wojna opisywana przez Steinbecka przeraża tym mocniej, bo wydaje się taka zwyczajna, codzienna.

Dobra.
Nietypowa książka o wojnie. Pierwszy raz czytałam książkę o wojnie (przyznaje sie bez bicia to jest trzecia :) ) w ktorej nie czuć było lęku, to były fakty, wysuszona z łez i potu opowieść o przeżytej wojnie. Tak coś. . jakby wojna przeżywana przez szybę.. blisko, niebezpiecznie, ale srania w majtki nie ma (Przepraszam:) ) Czy tak zawsze pisze Steinbeck?

Dobra.
Nietypowa książka o wojnie. Pierwszy raz czytałam książkę o wojnie (przyznaje sie bez bicia to jest trzecia :) ) w ktorej nie czuć było lęku, to były fakty, wysuszona z łez i potu opowieść o przeżytej wojnie. Tak coś. . jakby wojna przeżywana przez szybę.. blisko, niebezpiecznie, ale srania w majtki nie ma (Przepraszam:) ) Czy tak zawsze pisze Steinbeck?

Najgorsze jest to, że opisywane rzeczy były prawdziwe...

Najgorsze jest to, że opisywane rzeczy były prawdziwe...

Z całą pewnością ta książka to duża dawka antywojennej prozy. Nie ma tu jednak ani strategii, ani walki, ani glorii i chwały. Jest za to ratowanie rannych, grzebanie zabitych, monotonia oczekiwania, nerwowe zabijanie nudy, szabrownictwo, cwaniactwo, czyli te wszystkie złe rzeczy, które plenią się, towarzysząc wojnom.
Nie jest to książka porywająca. Nie ma akcji, czy choćby cząstki opowieści, którą chce się poznać do końca, bo tak naprawdę to wszystko już wiemy. I nie jest winą autora, że wojna nie jest ciekawa, ani pasjonująca. Jest odrażająca, brutalna i zła i taką ją widzimy oczami korespondenta wojennego.
John Steinbeck to jeden z moich ulubionych autorów, zapragnęłam przeczytać wszystkie jego książki wydane w Polsce. Ta znalazła się w moim planie i go wypełniła, ale odkładam ją bez żalu.

Z całą pewnością ta książka to duża dawka antywojennej prozy. Nie ma tu jednak ani strategii, ani walki, ani glorii i chwały. Jest za to ratowanie rannych, grzebanie zabitych, monotonia oczekiwania, nerwowe zabijanie nudy, szabrownictwo, cwaniactwo, czyli te wszystkie złe rzeczy, które plenią się, towarzysząc wojnom.
Nie jest to książka porywająca. Nie ma akcji, czy choćby...

Ciekawe, krótkie reportaże, obserwacje różnorodnych sytuacji przez samego autora. Godne zainteresowania.

Ciekawe, krótkie reportaże, obserwacje różnorodnych sytuacji przez samego autora. Godne zainteresowania.