Spędziłam nad tą książką prawie 2 tygodnie. Nie była łatwa. Jedenastu rozmówców, jedenaście życiorysów i spojrzeń na Wschód.
Kilkanaście impresji twórczych ludzi, z których trudno ułożyć jedną układankę. Nie wszystkie puzzle do siebie pasowały; różna wrażliwość interlokutorów, ich czasem spójne, czasem rozbieżne doświadczenia, pozostawiały wciąż nowy i przepoczwarzający się na oczach czytelnika obraz Wschodu. Powtarzające się pytania o to, gdzie ów się zaczyna, o wschodnią/rosyjską duszę, o reportersko- podróżnicze obrazowanie, o powody ekskursji w te odległe miejsca na mapie świata i kontemplacji tychże, nie mogą ująć w jedną ramę tego geograficzno/mentalno/kulturowego zjawiska jakim jest Wschód.
Najbardziej przemówiła do mnie opowieść Michała Książka. Jego Wschód to bezkresna kraina bieli, przestrzeń, która ogarnia człowieka i zasklepia w sobie jak łono matki. To kontemplacja widoku, rozpuszczenie się człowieka w bezmiarze. To opowieść przy ogniu i mroźna, bezlistna cisza wiecznej zmarzliny.

Czasem warto, zwłaszcza w zimowej aurze skłaniającej do refleksji, zadać sobie kilka ważkich pytań o tożsamość człowieka i świata- jakich nie znamy- a którzy gdzieś tam, z prawej strony mapy, daleko od nas, aż nierzeczywiście- istnieją.

Spędziłam nad tą książką prawie 2 tygodnie. Nie była łatwa. Jedenastu rozmówców, jedenaście życiorysów i spojrzeń na Wschód.
Kilkanaście impresji twórczych ludzi, z których trudno ułożyć jedną układankę. Nie wszystkie puzzle do siebie pasowały; różna wrażliwość interlokutorów, ich czasem spójne, czasem rozbieżne doświadczenia, pozostawiały wciąż nowy i przepoczwarzający się...