Mariusz Wilk

Druga książka Mariusza Wilka, którą przyszło mi czytać. Pierwszą byłem absolutnie zachwycony. Druga różni się nieco od pierwszej, nie jest tak różnorodna. Wilk zawęża temat swojej książki do Saamów półwyspu Kolskiego oraz wybranych "pisarzy drogi". Sam też rusza w drogę tropą reniferów, po świętych miejscach Saamów jak np. Jezioro Duchów. To przepiękny i dziki kraj, gdzie przyroda ne daje człowiekowi forów. Warto wzbogacić sobie lekturę książki zdjęciami z Google Maps. Dopiero wtedy można w pełni zrozumieć to o czym pisze Wilk, który ma naturę wagabundy. Ta książka jest pochwałą koczowniczego trybu życia, ciągłego ruchu i wędrówki. Opisuje też różne typy Saamów, a niektóre ciekawie ze sobą kolidują. Z jednej strony mamy Mamy artystę wyrabiającego bębny szamańskie dla teatru, jeżdżącego na konferencje Saamskie, a z drugiej przedsiębiorczego hodowcę renów, który potrafi zmonetyzować zainteresowanie Saamami, dziką przyrodą i wypasem renów. Ten drugi nie jest nawet Saamem pełnej krwi. Ale dzisiaj kto jest? Wilk głęboko przeżywa kontakt z przyrodą i świętym krajobrazem tych ostatnich nomadów Europy. Czasami z jego pisania pobrzmiewa poczucie wyższości. On zdobył się na takie życie i jest wolny. Inni są tylko turystami. Nie jest to rażące, ale zauważalne. Jest indywidualistą, więc nic dziwnego. Cytuje fragment "Lapidarium" Kapuścińskiego, który stwierdza wyższość religii Indian z np. Machu Picchu (która wymagała otwartej scenerii i przestrzeni, by celebrować świat) nad religią katolicką (zagęszczenie, tłum zbity i spocony). Pobrzmiewa w tym wyraźna niechęć do religii katolickiej. Bo dlaczego nie zrobić porównania do islamu? Czy w krajach chrześcijańskich zdarzało się, by podczas pielgrzymki zginęło 1301 osób? W Mekkce jest tłum nie do opisania. A święta szinto w Japonii? Masowe kąpiele w Gangesie w Indiach? Tłumy na świętach buddyjskich w Bangkoku? Machu Picchu to był bastion Indian, ograniczona forteca. Dlaczego nie wspomnieć np. Teotihuacan i miasta-świątyni? "Tropami rena" to piękna książka, w której dźwięczą echa świata, który odszedł już bezpowrotnie. Świata, któremu zagraża przemysł ciężki, rabunkowa gospodarka i masowy wypas reniferów. Wilk w swojej książkę ocalił przynajmniej cześć pamięci o tym świecie. Książka podobała mi się nieco mniej niż "Dom nad Oniego"... ale czasami większe znaczenie ma wspólna podróż, niż widoki z okna.