Książkę poleciła mi koleżanka. Nie zawiodłam się czytając!

Książkę poleciła mi koleżanka. Nie zawiodłam się czytając!

nie podobała mi się.Pokonała mnie
nie przeczytałam do końca

nie podobała mi się.Pokonała mnie
nie przeczytałam do końca

Historia angielskiego rodu z tradycjami, czworo dzieci lorda Rotherfielda: Evie i Edward – dwoje niepokornych, wywołujących skandale i narażających na szwank reputację rodziny, oraz Vicky i Julian – grzeczni, ułożeni i pokornie stosujący się do zasad, ze zrozumieniem wypełniający narzucone im obowiązki.
Tylko że już wkrótce czytelnik zaczyna mieć wątpliwości – która para jest mdła i słaba, a która silna i konsekwentnie zmierzająca do celu.
Dzieje arystokratycznej rodziny ukazano na tle zmieniającej się epoki, „próżnej i zachłannej na wszelkiego rodzaju rekordy.”
Autorka po mistrzowsku wplotła w burzliwe losy bohaterów najbardziej spektakularne wydarzenia początku XX wieku: strajki robotników i walki sufrażystek o prawa kobiet, tragiczna w skutkach podróż Titanikiem, wybuch I wojny światowej, która odciśnie swoje piętno na wszystkich Europejczykach, po zakończeniu której już nic nie będzie takie samo. To piętno trafnie ujęła May – jedna z niezwykłych bohaterek – amerykańska pilotka: „Wszyscy jesteśmy rozbitkami”.

Historia angielskiego rodu z tradycjami, czworo dzieci lorda Rotherfielda: Evie i Edward – dwoje niepokornych, wywołujących skandale i narażających na szwank reputację rodziny, oraz Vicky i Julian – grzeczni, ułożeni i pokornie stosujący się do zasad, ze zrozumieniem wypełniający narzucone im obowiązki.
Tylko że już wkrótce czytelnik zaczyna mieć wątpliwości – która para...

Niestety książkę "przemęczyłam" , według mnie pozycja dużo słabsza niż "Biała wilczyca".

Niestety książkę "przemęczyłam" , według mnie pozycja dużo słabsza niż "Biała wilczyca".

Młodzi ludzie, ich wybory i wojna w tle ... a może
wojna, a młodzi ludzie w tle? Kolejna udana powieść, utalentowanej pisarki...

Szczerze? Nie mogę napisać, by powieść ta była moją ulubioną.Główny zarzut? Czasem miałam wrażenie, że czytam podręcznik do historii a nie powieść. Bywały momenty, gdy zmuszałam się do tego by czytać dalej, bywały jednak takie w których powieść sama się czytała.

Największym atutem jednak jak dla mnie była nutka niepokoju ciągle pojawiająca się między kolejnymi stronicami. Główni bohaterzy męscy mieli ciekawą osobowość i szybko zyskali moją sympatię. Kobiety były postaciami równie interesującymi. "Ostatnie lato w Mayfair" to kolejna powieści tej autorki, którą miałam okazję przeczytać. Tamte wszystkim znane ("Biała wilczyca", "Wszystkie marzenia świata:, i "Na drugim brzegu Bosforu") podobały mi się bardziej (być może oczekiwania miałam zbyt duże),ale wciąż uważam, że ta jest warta polecenia (gusta są różne). Jeśli ktoś kocha styl tej autorki, niewątpliwie swoje "Ostatnie lato w Mayfair" będzie wspominał doskonale. Polecam ;)

Młodzi ludzie, ich wybory i wojna w tle ... a może
wojna, a młodzi ludzie w tle? Kolejna udana powieść, utalentowanej pisarki...

Szczerze? Nie mogę napisać, by powieść ta była moją ulubioną.Główny zarzut? Czasem miałam wrażenie, że czytam podręcznik do historii a nie powieść. Bywały momenty, gdy zmuszałam się do tego by czytać dalej, bywały jednak takie w których powieść...

Czytanie książek takich, jak ta, to dla mnie prawdziwa uczta.
Autorka bardzo plastycznie i przekonująco kreśli obraz Europy na przestrzeni siedmiu lat. Europy zmanierowanej przez arystokrację, wołającej o zmiany polityczne i gospodarcze, wreszcie - Europy pogrążonej w bratobójczej wojnie 1914-18. Przyjaźń, miłość, nienawiść, lojalność, sprawiedliwość i uprzedzenia... Autorka wytyka wszystkie przywary ludzkości, ale nie szczędzi też pochwał.
Polecam wszystkim ciekawym historii świata i tym, którzy chcą zajrzeć w zakamarki ludzkiej duszy.

Czytanie książek takich, jak ta, to dla mnie prawdziwa uczta.
Autorka bardzo plastycznie i przekonująco kreśli obraz Europy na przestrzeni siedmiu lat. Europy zmanierowanej przez arystokrację, wołającej o zmiany polityczne i gospodarcze, wreszcie - Europy pogrążonej w bratobójczej wojnie 1914-18. Przyjaźń, miłość, nienawiść, lojalność, sprawiedliwość i uprzedzenia......

Świetna opowieść o Anglii tuż przed i podczas I wojny. Jej okropieństwa i to jak wpłynęła na ludzi- czy to arystokracji czy to biednych. Polecam!

Świetna opowieść o Anglii tuż przed i podczas I wojny. Jej okropieństwa i to jak wpłynęła na ludzi- czy to arystokracji czy to biednych. Polecam!

Akcja powieści toczy się w Anglii i Francji w latach 1911-1918 i koncentruje się na życiu członków dwóch znakomitych rodów – angielskiej rodziny Rotherfieldów i francuskiej du Forestelów. Autorka Theresa Revay opisuje czas przemian kulturowych, społecznych, politycznych w Europie. Mamy tu walkę sufrażystek o prawa kobiet, zatonięcie „Titanica”, bunty robotników w fabrykach, przemówienia w parlamencie, pracę ofiarnych pielęgniarek i wolontariuszek w przyfrontowych szpitalach, walki lotników, rzeź na frontach I wojny światowej. Niby sporo się dzieje w tej powieści, ale wszystko opisane jest jakoś tak leniwie, że nie przyprawia o szybsze bicie serca.
„Ostatnie lato w Mayfair” nie spełniło moich oczekiwań. Pierwsza połowa książki okazała się nużąca i nosiłam się nawet z myślą przerwania lektury. Później było lepiej, ciekawiej. Nie za bardzo odpowiada mi styl pisania Theresy Revay, przeskoki czasowe, urywanie wątków. Po kolejne książki tej autorki raczej już nie sięgnę.

Akcja powieści toczy się w Anglii i Francji w latach 1911-1918 i koncentruje się na życiu członków dwóch znakomitych rodów – angielskiej rodziny Rotherfieldów i francuskiej du Forestelów. Autorka Theresa Revay opisuje czas przemian kulturowych, społecznych, politycznych w Europie. Mamy tu walkę sufrażystek o prawa kobiet, zatonięcie „Titanica”, bunty robotników w fabrykach,...

Oto trafiła mi się książka,która bardzo mi się spodobała.
Takie połączenie obyczaju,romansu,powieści wojennej.
Ta książka,to opowieść o upadku i narodzeniu.
Z jednej strony upada stara arystokracja Europy.
Następuje 1 wojna światowa.
A z drugiej strony rodzi się nowy europejski ład.

W tej książce czytelnik i czytelniczka znajdą,nie tylko opisy z pól bitewnych.
Ale i opisy z życia ludzi.Ich zdrady,romanse,pragnienia.

Ostatnie Lato w Mayfair to piękna historyczna opowieść,która zasługuję na przeczytanie.

Oto trafiła mi się książka,która bardzo mi się spodobała.
Takie połączenie obyczaju,romansu,powieści wojennej.
Ta książka,to opowieść o upadku i narodzeniu.
Z jednej strony upada stara arystokracja Europy.
Następuje 1 wojna światowa.
A z drugiej strony rodzi się nowy europejski ład.

W tej książce czytelnik i czytelniczka znajdą,nie tylko opisy z pól bitewnych.
Ale i opisy...

„Ostatnie lato w Mayfair” jest historyczno-obyczajową powieścią, po którą zapewne bym nie sięgnęła, gdyby nie rekomendacja. Zwykle raczej nie czytam książek z tego gatunku, siedzę w młodzieżowych przygodówkach i kryminałach. Tym razem otworzyłam się jednak na francuską pisarkę, panią Theresę Révay, i nie żałuję tego.

Głównymi bohaterami „Ostatniego lata w Mayfair” są członkowie młodego pokolenia dwóch znamienitych rodów: angielskich Rottherfieldów i francuskich Forrestelów. Początkowo Kanał La Manche oddzielał ich losy, lecz wkrótce splotły się nierozerwalną nicią zawieruchy niepewnych lat. Zbuntowana Evie, wrażliwa Vicky, rozsądny Julian, porywczy Pierre, niepokorna May – gama bohaterów pokazywała, jak młodzi na początku nowego wieku próbowali tworzyć własne stulecie.

Stulecie sufrażystek, odrywania się od ziemi na skrzydłach aeroplanów i ciągłej walki pomiędzy tradycją a nowoczesnością. Jednak wraz z biegiem fabuły oraz lat, gdyż akcja powieści ma miejsce od 1911 do 1918 roku to, co dotychczas emocjonowało bohaterów, blednie, to, co było nie do pomyślenia, okaże się prawdą i właśnie za pokazanie tych przemian cenię „Ostatnie lato w Mayfair”.

Mimo że akcja w powieści po części opierała się na wojennych wydarzeniach , książkę czytało się dość i lekko. Brak tempa rodem z amerykańskiego filmu nie znudził mnie, za to pozwolił poczuć atmosferę początku XX w, ale i też wojny – bo niemała część książki opisuje wojenne zmagania bohaterów. Mnie to urządzało, bo chyba wiadomo, że Julian leżący w leju po bombie i lustrujący wzrokiem pogrom żołnierzy przemawia do mnie bardziej niż sucha formułka z lekcji historii o bitwie pod Verdun.


Nie zapominajmy jednak o Londynie i Paryżu, bo wojna wojną, ale życie wciąż się toczyło. Pani Révay odwaliła kawał dobrej roboty, malując przed czytelnikiem niezwykle żywy obraz miast zarówno przed wojną, jak i w jej czasie. Nie tworząc Sienkiewiczowskich opisów, wykreowała realistyczną atmosferę wielkich stolic: zatłoczone bulwary, ciche laski, dzielnice biednych i, jakże mogłabym zapomnieć, wciąż wrzącą od przemów Izbę Lordów.

„Ostatnie lato w Mayfair” okazało się więc nader interesującą i klimatyczną lekturą z porządnym kawałkiem historii w tle. Gdyby nie to, oceniłabym je jako obyczajówkę bardziej średnich niż wysokich lotów, ale przy takim układzie spraw - polecam!

ksiazkobsesja.blogspot.com

„Ostatnie lato w Mayfair” jest historyczno-obyczajową powieścią, po którą zapewne bym nie sięgnęła, gdyby nie rekomendacja. Zwykle raczej nie czytam książek z tego gatunku, siedzę w młodzieżowych przygodówkach i kryminałach. Tym razem otworzyłam się jednak na francuską pisarkę, panią Theresę Révay, i nie żałuję tego.

Głównymi bohaterami „Ostatniego lata w Mayfair” są...